Palliatief en plannen

Openbaar blog
woensdag 13 november 2019
588 x gelezen

Vanmiddag was ik naar het Inloophuis, naar de gespreksgroep met lotgenoten. Eens per twee weken komen we bij elkaar, onder leiding van twee gespreksleiders. En al weken hebben we het over het voortbestaan van de groep. Wanneer zijn we zelfredzaam genoeg? Hoe lang kan zo'n groep voort duren?

Toen ik aanschoof vorig zomer, was dit nog niet aan de orde. Ik was alleen in mijn nieuwe honk, waar Lief en ik samenwoonden. Lief werkte en de kroost ging naar school en wat zoal en ik zat verloren thuis. Dus ik toog naar het Inloophuis. (Hé, dat rijmt.) Al meer dan een jaar delen wij dus lief en leed. Die bij-elkaar-geraapte groep die kanker heeft of heeft gehad, die verschillen van leeftijd, van geloof, van kankersoort. We vertrouwen elkaar, alles kan gezegd worden en blijft binnen de muren, verliezen hebben we geleden, herkenning vinden we bij elkaar. Hetzelfde ongeveer wat ik deel hier, op deze site. Kankerlijders, lotgenoten, bondgenoten, de enigen die je werkelijk begrijpen op de kankerplaneet.

Over plannen kregen we het. En over psychologische hulp. Ik ben gestopt bij 'mijn' psycholoog. Ik ging er naar toe omdat ik de draad, die ene, om op te pakken, niet kon vinden. Gaandeweg is dat gelukt. Ik heb een weekplanning, die nogal snel vol is met om de week immunotherapie, om de week lotgenotengroep, elke week medische fitness en de manege en kleien (ahum, boetseren). En toen gingen mijn bloedjes van kinderen op kamers wonen en had ik helemaal geen tijd voor de psycholoog en ook niet voor kanker. Ik was ontworteld, zei ze, maar nu bezig met verder leven. En als ik binnen anderhalf jaar kruipend terug wil, hoef ik niet op de wachtlijst. Dat stelde me gerust en ik zei gedag.

In het Inloophuis circuleerde intussen een notitie over de lotgenotengroep. Per januari begint er een groep voor 'als je niet meer beter wordt'. Zes bijeenkomsten. "Daar moeten we dan maar naar toe!" zei ik vanmiddag tegen een aantal mede-palliatiefjes. De gespreksleiding vroeg wat we er van vonden. Iemand dacht dat het een depressieve boel zou worden, en dat er binnen de groep mensen zouden overlijden. Mwah, dacht ik, dat zal wel meevallen met zes bijeenkomsten. Als je er slecht aan toe bent, meld je je niet aan, en anders red je het vast wel zes keer. Waar moet je het over hebben, als je allemaal niet meer beter wordt??

Ik vertelde dat ik me opgegeven heb voor de Alpe d'Huzes. Volgend jaar juni, a lifetime away. Als ik ziek(er) word, haak ik af. Ik zie het dan wel weer. Een annuleringsverzekering, een reisverzekering, mijn kop in het zand en gaan. Plannen, ik doe het. Ik zeg gewoon af als het niet gaat. Maar die groep, die steunt me, net als de groep hier. Ik heb aangegeven dat ik vind dat er aandacht moet zijn voor 'mijn' mensen, de mensen die palliatief behandeld worden maar nog lang niet doodgaan. Maar nu het bijna zo ver is dat daar in het Inloophuis een groep voor start, weet ik niet hoe dat er uit zou moeten zien en waar het over moet gaan. Ik ben niet dezelfde als 2,5 jaar geleden, toen ik de diagnose om de oren kreeg. Hoe moet je elkaar vinden in die paniek, angst en chaos?

Toen ik thuis was en met een hoofd vol gedachten pasta met veel groente in elkaar flanste, appte een vriendin. Vorig jaar december waren we met een stel naar een Kerst-meezing-festival geweest in Ahoy. Dit jaar niks te vinden, maar ze had ontdekt dat de Toppers volgend jaar Kerst een aantal shows geven. Ik hou helemaal niet van de Toppers. Maar wel van Kerst. En ik blijf het gewoon doen: kop in het zand en plannen. Gewoon kaarten bestellen voor die Toppers volgend jaar.

Palliatief en plannen

14 reacties