Stabiel voort kabbelen 2

Openbaar blog
zaterdag 13 maart 2021
725 x gelezen

"Ik ben er van onder de indruk, hoe goed het met u gaat!" zei mijn longarts bij de driemaandelijkse controle. "U hoort bij een heel klein percentage mensen dat zó lang uitgezaaide longkanker overleeft!" Ik huppelde coronaproof de spreekkamer en vervolgens de wachtkamer uit. Belde en appte buiten m'n lief, m'n zonen, m'n moeder en m'n (kanker)vriendinnen, voordat ik op de fiets stapte. Stabiele tumormarkers, markers die sinds een jaartje ook bij longkanker bepaald worden, en een stabiele scan. Nog steeds ontstekingsweefsel in beide longen, maar dat houdt zich koest. Het was nog vroeg in de ochtend, geen tijdstip voor wijn, dus ik kocht bij de biologische slager twee worstenbroodjes voor bij de koffie, om het te vieren met mijn lief.

De day-after had ik nog wel eens last van een flinke dip. Stabiel voort kabbelen, ja fijn, maar nog steeds oeverloos kabbelen, zonder dagbesteding en in een vreemde stad en bovendien al een jaar in een lamgelegd land. Maar dit keer...stond ik gewoon ingepland op de Dierenopvang van de Dierenambulance. Ik sta om 7 uur op dan. Dat kost me behoorlijk veel moeite, ik sta normaal gesproken om 9 uur pas op. Maar ik heb schildkliermedicijnen waardoor ik een uurtje moet wachten voordat ik kan ontbijten en ik moet op bejaardentempo opstarten. En bovendien vertrek ik op tijd (half 9), zodat ik ook op bejaardentempo kan omkleden en koffie kan drinken voor ik om 9 uur begin. Dus vroeg op en ik heb daar 's nachts al last van- maar dat drukt de pret niet!

In de week van de scan, wilde Oudste verhuizen. Van zijn kamertje-met-vide in een oud voormalig postkantoor, naar een behoorlijke kamer met eigen keukentje en slaapkamer boven een (lege) winkel. Twee straten verderop, dus niet ver van Jongste (hoera!) in dat genoemde postkantoor en nog steeds in het centrum van mijn (en zijn) geboortestadje. Ik toog met schoonmaakspullen naar het Noorden, pikte mijn moeder op en we poetsten het nieuwe thuis. Met mondkapjes, afstand houden, alsmaar de ramen open. We dronken koffie, zittend op de vensterbank, en vergaapten ons aan de enorme rij mensen voor de IJsmakers tegenover Oudste's kamer. Wat een geweldige woning, hoog plafond, antieke schouw, hoge ramen. Jongste hielp natuurlijk ook en nog twee vrienden. We aten patat in het licht van de lantaarnpaal buiten, bij gebrek aan lampen binnen.

Ik logeerde bij mijn moeder en haar man, want op en neer rijden op één dag is teveel van het goede. Een stretchbed in de ruimte waar ze pré-corona schildercursus gaf. We dronken samen een fles wijn leeg voor we te bed gingen en haalden allerlei herinneringen op. Ik had al met haar afgesproken nog een nachtje te zullen blijven, dan kon Oudste mogelijk de volgende dag helemaal over en ik de dag daarna vroeg onderweg voor de scan om half 9 's morgens.

Dus de volgende dag ging ik weer op pad naar de oude kamer van Oudste, om meteen maar spullen mee te nemen naar de nieuwe woning. Ex was er ook en Jongste ook weer, die was immers nog steeds zonder werk door de gesloten bioscoop. Met hulp van andere huisgenoten propten we twee auto's vol met spullen, om te concluderen dat er nog wel een keer of wat heen en weer gereden moest worden. Onvoorstelbaar wat Oudste in dat kleine kamertje verzameld had. Uiteindelijk schakelde ik opnieuw mijn moeder in voor uitpakken en inrichten met mij, terwijl de mannen spullen sjouwden en in elkaar zetten. En het lukte, eind van de dag was Oudste verhuisd en ook zijn oude kamer leeg en schoon. Ik at met mams en stiefvader Chinees en we dronken weer een fles wijn leeg. En om 7 uur reed ik weg, de volgende morgen, en kwam te laat voor de scan.

Het was bijzonder om bij mijn moeder te logeren. Ik ben op mijn 17e de deur uit gegaan en heb nauwelijks meer bij haar thuis verbleven (1x vanwege een gebroken hart op mijn 18e, en 1x na bezoek aan mijn kindjes, vorig jaar ofzo). Ik vond het hartverwarmend te zien hoe ze met haar man het leven ingericht heeft, met ieder hun eigenaardigheden, haar gemopper, zijn doofheid, hun ADHD-cocker-spaniel er bij. Hoe ze de deur naar de badkamer op een kier liet met een lichtje aan, zodat ik 's nachts niet van de trap zou storten. Me een bekertje toebedeeld had bij de wastafel en een handdoekje.

Op de radiologie ging de patiënt die wel op tijd was, natuurlijk voor en ik zat gammel te wachten. Ik kon na twee dagen zwoegen amper meer de auto uit komen toen ik aangekomen was bij het ziekenhuis, geen probleem om te wachten. En het wachten waard, bleek een week later. Stabiel longbeeld.

En het was fijn om de dag na de uitslag om 7 uur op te staan. Niet te hoeven piekeren, niemand te hoeven spreken, niet na te denken over 'wat nu', ja, natuurlijk ben ik blij met een stabiele uitslag, maar mijn oude leventje is voorbij en ik raak maar niet gewend aan het nieuwe, met altijd die kanker hijgend in mijn nek, en.... Gewoon hup, naar de dieren. Om 9 uur aan de slag met duiven en egels voeren. En de huisdierenloods doen; konijnen en tropische vogeltjes. De vijverren is dun bevolkt, de zwaan is terug naar de vrijheid, ik had er een prachtig filmpje van gekregen.

's Avonds belde Oudste, aangeslagen. Op zijn werk ging hij een glaasje water pakken in de kantine en boven zijn hoofd viel een jongeman van het dak, hij viel kapot en hij stierf. Ik vloekte er van. Leven, oh konden we maar iedere dag beleven alsof het de laatste was.

Stabiel voort kabbelen 2

14 reacties