Zalige onwetendheid
"Hoe gaat het met Harry?" Ik vroeg het aan Jen. Ze schudde haar hoofd en zei dat het nog geen pochen was. Gecastreerd maar niet zo goed uit de narcose gekomen. Ze wilde Harry koppelen, maar vroeg zich af of het al die ellende wel waard was. Ik leefde mee. Wat een gedoe. Zelf had ik Draak geadopteerd. Draak schreeuwde nog regelmatig de boel bij elkaar thuis, was echt nog niet gewend. Ik droomde over kinderwagens en baby's, mijn verantwoordelijkheidsgevoel was kennelijk getriggerd.
Harry is een tam konijn, Draak een valkparkiet. Jen is mijn collega-vrijwilliger. Ik ben verzopen in de wereld van de Dierenopvang van de Dierenambulance. Ik voer uilen, buizerds, een kauw en heel veel duiven. Weeg haasjes en konijntjes, voer ze met melk uit een spuitje, 'flessen' noemen we dat gewoon. Wilde dieren worden opgevangen en kleine huisdieren, andere (grotere) dieren doorgestuurd naar gespecialiseerde opvang. Egeltjes heb ik terug gezet in de vrijheid. Een verdwaalde Jan van Gent is naar de opvang voor zeevogels overgebracht. Sperrende mereltjes voer ik, voor een eend laat ik de vijver vollopen. Kanker is dan heel ver weg.
Al vraag ik me halverwege mijn dagdeel al af of ik het wel volhoud. Gewrichten spelen links en rechts op. Een voet, een pols. Voor mijn wrakke knieën was ik zelfs naar de huisarts geweest, ik kan niet meer hurken, niet op mijn knieën zitten. Botuitzaaiingen aan beide kanten tegelijk leek me niet erg voor de hand liggend. Artrose, dacht mijn arts. Waarna we verder steggelden over de coronavaccinatie. Intussen heb een afgelopen vrijdagavond de eerste vaccinatie gekregen, een beetje voorrang door de medische indicatie.
Die Dierenopvang, ik word er kapot moe van en ook heel erg blij. M'n Lief probeert te koken op de dagen dat ik werk (hij werkt zelf ook uiteraard, dus het is wat passen en meten), want ik ben tot niets meer in staat als ik thuis ben na een dienst. Maar ik zou er wel elke dag willen werken. De dieren, ze bestaan gewoon, ze zijn, zonder besef van kommer en kwel, zonder zorgen. En als hen iets mankeert proberen wij ze in leven te houden tot ze het zelf kunnen. Met warmte, voedsel en een schuilplaats. Soms met medicijnen. En soms moet het lijden beëindigd worden. Ik ben totaal gedachteloos als ik me over de dieren ontferm. Met niets anders bezig.
Maar tussendoor dringt toch het kankerleven zich gewoon weer op. Kankervriendinnen die het zwaar hebben en nabestaanden die het zwaar hebben. Ik heb geluk met al zo'n lange periode stabiliteit, ik weet het, en ik begin zelfs het schuldgevoel van overlevers te begrijpen: ik ben er nog, al lang in bonustijd, voel me de meeste tijd goed. Toch valt het me niet mee, tussen mijn diensten bij de Dierenopvang door. Want dan is de dag ineens leeg, met alleen boodschappen en huishouden, niemand die me nodig heeft. Was dat daarvoor nou ook al zo? Vast en zeker...
Wat maakt het nou de moeite waard allemaal? Ik weet het soms echt niet. Ongeneeslijke kanker hebben, zorgt er voor dat je nooit meer onwetend bent. Tenzij ik onder die klotebus kom, ga ik dood aan kanker. Niemand weet wanneer die sterft, maar ook bijna niemand staat daar vaak bij stil, tenzij je het om je oren hebt gekregen: je wordt niet meer beter. Je behandeling is palliatief. Hoe zorg je nou dat je het fijn hebt in de tijd die je rest? Zonder zo heel erg gebukt te gaan onder het zwaard van Damocles? Een lieve vriendin probeert elke morgen te bedenken wat voor fijns ze die dag gaat doen. Ik hou me daar heel hard aan vast en probeer dat ook. Elke dag iets fijns, al is het maar telefoneren met mijn zonen, koffie drinken met een vriendin, een lekkere maaltijd koken. Maar soms voel ik me zo alleen met het monster en zo in mezelf gekeerd, dat ik alleen maar wens dat de dag om is en ik weer kan gaan slapen. Of dat ik weer naar de beestjes kan gaan, om daar in op te gaan, en te mogen zien hoe ze hun vrijheid tegemoet gaan als dat weer kan. Klagen met een gezond been, denk ik dan, als lotgenoten het zwaarder hebben. Niet stabiel zijn, uitbehandeld zijn, geen behandeling meer willen. En ik denk alweer: hoe zorg je dat je het zo goed mogelijk hebt, tot je te ziek bent om er over in te zitten?
Mijn schoonmoeder is twee jaar geleden overleden aan de gevolgen van Kahler, beenmergkanker. Zij zei vaak, en ik weet heel zeker dat iedere kankerlijder het begrijpt: kon ik nog maar één keer wakker worden zonder kanker.
15 reacties
Ha, jknah van de Stones!
Zo heerlijk dat je je draai hebt gevonden bij de beestjes. Kun je misschien een klein krukje of een opstapje meeslepen? Zoveel comfortabeler als je moet opstaan. Ik gebruik in de tuin een ieniemienie vouwkrukje. Perfect.
En tussendoor... Jk idd nah! Die rustdagen tussen de beestjesdagen door zijn therapeutisch, om je weer op te laden voor de volgende beestjesdag. Dus dan rust je uit en zorg je goed voor jezelf, dat is je taak. Even naar de Appie met de trolley, dat mag wel, en op je gemak avondeten koken. Meer hoeft niet en moet niet!
Overlevingsschuld. Dat lijkt me gewoon heel zwaar! Je hebt al zoveel mensen zien gaan die ook graag zo stabiel hadden willen zijn als jij. Dat stomme zwaard ken ik wel. Soms denk ik zelfs: laat dat ding toch vallen, dan ben ik er maar vanaf.
Nou ja, ik heb niet het idee dat dit gebazel zoden aan de dijk zet maar ik leef wel met je mee. Langdurig stabiel of niet, we hebben allemaal te dealen met die ziekte, alleen allemaal een beetje anders.
Liefs, Marian
Ja, het zet wel zoden aan de dijk, een prachtige, hartverwarmende en helpende reactie. Jknah van de Stones, zo had ik het ook nog niet bekeken. Geweldig! Veel liefs XXX
Een steengoed blog weer, Frie, wat een schrijtalent heb je toch.
Zo fijn om te lezen dat je onbekommerd met de dieren bezig kunt zijn. Een gouden greep is dat geweest. Maar het contrast met het kankerleven is schril. Altijd dat besef, elke dag opnieuw. De uitspraak van je schoonmoeder, o jee, ja! Ik weet nog goed dat ik me al snel na de diagnose realiseerde dat ik 'nooit meer niet ziek' zou zijn. En toch, we maken er het beste van en dat lukt nog heel behoorlijk ook. We genieten zelfs nog van het leven, jawel! Toch heb ik nog steeds momenten dat ik het woord 'genieten' niet horen kan. Ik herhaal het maar weer eens: kanker is niet zo'n genot.
Maar we leven wel, Frie. Op het scherpst van de snede. Intens, moeizaam, verdrietig ook vaak, maar we leven nog, we lachen nog. Het is niet te doen, maar we doen het toch maar mooi.
En jouw gedachte dat niemand je nodig heeft, bestrijd ik met klem. Niet alleen je lief, je zoons, je moeder hebben jou nodig. Ook wij, jouw vrienden van kanker.nl hebben jou keihard nodig.
Liefs,
Hanneke
Het is niet te doen, maar we doen het toch maar mooi, ach Hanneke, ik pak de tissues maar weer. Ik heb jullie hier ook nodig XXX
Lieve Frie,
Zo herkenbaar weer. Ik heb het al eerder gerefereerd, toch zeg ik het nog een keer: ik heb momenteel best veel aan het boek 'het geschenk', geschreven door een bijzondere vrouw die de holocaust heeft overleefd. Zij doet niet aan overleversschuld, maar leeft juist voort, zodat niemand van haar lotgenoten 'voor niks is gestorven'. Een beetje vrij geciteerd, maar ik vond het toch weer een eye opener.
Zo fijn dat je iets hebt gevonden waarbij je even totaal niet aan het kankerleven denkt, al kan ik me zeker ook voorstellen dat het contrast op een dierenambulancevrije dag dan juist extra opvalt. En hoe zorg je dat je het zo goed mogelijk hebt totdat je te ziek bent om er over in te zitten? Ja dat is een rake vraag die ik mij ook wel eens afvraag, die gaat gepaard met weten dat je tijd beperkt is. En dat is inderdaad wat anders dan wanneer je weet dat je dood gaat, ooit als je oud bent. Het zal een soort 'dansen op een koord' blijven, denk ik, met dagen waarin het opeens lukt om ten volle genieten, omdat je weet dat je dagen geteld zijn en dagen waarin dat totaal niet lukt, om exact dezelfde reden.
Liefs Sandra
Wat zeg je dat prachtig, dank je wel, snif XXX
Een moord zou ik willen plegen voor de energie die je nog hebt en het plezier van de dierenopvang, een moord plegen kost teveel energie weet ik.( denk ik ). De wetenschap van het ontwetend zijn. Schuldig voelen dat je er nog bent zeker niet maar of dat geluk is waag ik te betwijfelen. Te moe en warrig ben ik, ik had nog wel een opmerking over de podcast waar naar word gevraagd bij kanker.nl mbt op het overleven van je diagnose .
Sterkte
Een moord hoeft niet heel veel energie te kosten, weet ik uit mijn vorige leven.
Wat gun ik iedereen toch de kwaliteit van leven die ik heb, en de energie, en jou zeker, Ron! Veel liefs en sterkte ook XXX
P.S. die podcast daagt me niet, ik ga zoeken
Beste deelnemer op kanker.nl,
Je ontvangt dit bericht omdat je in je voorkeuren hebt aangegeven dat je er voor open staat je verhaal te delen in het openbaar.
We zijn op zoek naar mensen die hun verhaal en/of hun tips willen delen in de vorm van een podcast. Heb je zelf kanker, kanker gehad, of ben je naaste en heb je ervaring met (een van) onderstaande onderwerpen:
dan kun je reageren naar mijn collega Jacqueline Stokman via jstokman@kanker.nl. Ook als je nog vragen hebt kun je bij Jacqueline terecht.
Oooh nee, dat is niks voor mij...
Voor jou wel? XXX
Ik zal er lang en breed over nadenken en met moeder bespreken . Ik was benieuwd en had meteen al een vraag over ons palliatieven hoe te overleven met overleven.
Ik heb het boek Doorlevers gelezen. En aangeraden aan de oncologieverpleegkundige. Want doorleven met die aangezegde dood, dat is echt niet eenvoudig. Maar wel fijn, dat prognoses lang niet altijd meer kloppen, maar toch...Ik heb moeite om het te verwoorden, merk ik, maar hoef jou helemaal niks uit te leggen XXX
Gooi die overleversschuld maar in de plee, je bent nog hier voor die arme beestjes, je familie, je vriendinnen, je lotgenotenclubje. Moet ik nog even door gaan?
Op een heel andere manier ben ik ooit ook aan de dood ontsnapt en een andere jonge vrouw niet. Mijn hele ouderlijke gezin heeft ziekte niet overleeft en ik wel. Ik geloof in het lot, geluk, een bedoeling; het maakt niet uit hoe je het noemt maar ik vind een leven zeker niet nutteloos. Misschien ben ik een onverbeterlijke positivo maar mij raak je absoluut met je acties voor de beestjes. Ik hoop dat je nog superveel bonustijd krijgt 🙏
Dank je wel! Ik app je even.. XXX
Jij en je beestjes, we hebben het er op een andere plek al vaak over gehad. Zoals je hier schrijft, zie ik het je doen. Prachtig en helemaal jij! Wat fijn dat je dit werk hebt gevonden en er zoveel van jezelf in kwijt kunt. Kapot erna. Ja. Over je grens gaan. Ja. Een heel end. En ja, wat herken ik dat op een andere manier. Doen Frie! Doen en blijven doen, het is je op het lijf geschreven.
Heel erg vind ik het dat je nu begrijpt wat ik langer geleden al gezegd en geschreven heb. Dat stomme domme schuldgevoel dat je bekruipt als er zovelen gaan die je nog zoveel langer gunt en jij kabbelt voort terwijl dat eigenlijk zo niet is bedacht maar toch gebeurt. Je was het niet met me eens toen. Ik ben het niet met jou eens nu. En helaas begrijpen we elkaar maar al te goed...
Love you!
Dikke knuffels en veel liefs xxxxxxxxxxxxxxxx