Tumor humor op de Deelnemersdag

Openbaar blog
donderdag 3 oktober 2019
962 x gelezen

Afgelopen woensdag was ik voor de 2e keer aanwezig op de Deelnemersdag van Kanker.nl. Ik hees me in een bedrukt Kanker.nl-spijkerbloesje, XXL en nog kon ik 'm niet dicht krijgen, en plakte mijn volledige naam op m'n borst. Het zou voor niemand iets betekenen, ik ben immers Frie. Mijn eigen muziek in de blog van Enteryournamehere, zag ik. Ach, wat moet ik overal om huilen vandaag.

Vlak na aankomst gisteren knuffelde ik met mijn Harten 7 vrouwen (minus Pasje), ik maakte kennis met mijn longkanker-mede-moderator en ontmoette o.a. mede-blogster Jessica. En voordat het programma geopend werd, ontdekte ik Paul. Ik had aangeboden hem op te halen als zijn uitvalsverschijnselen aanhielden en hij niet zou kunnen autorijden. Hij berichtte me dat hij zelf zou kunnen rijden-ernstige emotionele klachten, die uitvalsverschijnselen. Geen hersenmetastasen, geen TIA. Gelukkig! berichtte ik terug. Nee, niet die verschijnselen natuurlijk, maar hé, geen uitzaaiingen in de hersenen! Bovendien was het een uur omrijden voor me, dat was iets meer dan ik ingeschat had. Al had ik hem wel degelijk gehaald, indien nodig.

Paul hield een lezing over zijn encounters met diverse artsen, verpleegkundigen en andere deskundigen en wetenschappers. Hij las het op van papier, omdat hij woordvindingsproblemen had door die rare uitvalsverschijnselen. Humorvol en met de nodige zelfspot deed hij verslag van de afgelopen 2,5 jaar die hij als palliatieve kankerpatiënt doorgebracht heeft. Hij was sowieso een halve meter langer dan ik verwacht had en ik denk niet dat hij in mijn Opel Kareltje gepast had. Ik hing aan zijn lippen.

Meggy, longkanker patiënt, deed verslag van haar belevenissen. Enthousiast en levendig stond ze op het podium. Pijn had ze, dood wilde ze, maar met medicatie voor de mutatie die ze had, was het leven ineens tijdelijk gered. Met een vette knipoog deed ze verslag van haar geworstel, en van de uitzaaiingen die nu roet in het eten gooiden, van haar wil om haar verhaal nog veel en vaak te vertellen. Tijdens de lunch zaten we samen aan de longkankertafel ("er staan bordjes met.." zei Deborah. 'Brood', dachten wij, maar ze bedoelde kankersoorten). Meggy vertelde dat de rechter helft van haar gezicht een eigen leven leidde. Ik zag het.

's Middags deed o.a. Warner Prevoo zijn verhaal. Hij schreef een boek dat ik in één dag uit las. Hij heeft, net als ik, uitgezaaide stadium 4 longkanker. Maar hij is er na 2,5 jaar nog steeds. We hebben gelachen om hem, om wat hij vertelde. Borrelen met zijn geliefden, elke week, en na een maand of wat vroeg iedereen zich af wanneer hij nou eens dood ging. Hij gaf toe dat artsen helemaal niet weten hoe het voelt om ongeneeslijk ziek te zijn. Hij gaf zorgvuldig antwoord op vragen die niet op zijn bordje hoorden. Ik heb mateloos ontzag voor hem en tijdens de borrel zei ik hem dat. Het deed hem goed, zei hij. Ik roep dezelfde dingen ongeveer; ik ga hier oud mee worden, als eerste. Warners stem deed niet zo goed mee, dat heb ik ook een poosje gehad. Kop in het zand en negeren, dat soort zaken.

Het verbaasde me hoe we allemaal de lol er van in blijven zien. Mijn hele terugeis naar huis (sjee, wat een drukte op de weg, terwijl het toch al een dag na de boeren was) heb ik me er over verwonderd hoe we ons gevoel van humor bewaren, wij kankerlijders. Hoe we optimistisch en met zelfspot de ellende tegemoet treden. Zo'n Deelnemersdag ben ik knetter trots op ons allemaal! We applaudisseerden voor ieders optimistisch plan. We leefden mee met de oefeningen die eigenlijk alleen van toepassing waren als je nog werkte. Maar wij laten ons echt niet kennen.

Aan mijn tafel wilde iemand tòch nog naar het AvL voor een tweede mening. Doe dat, adviseerde ik, niks te verliezen immers! En ik zat, net als vorig jaar, bij een echtpaar, we zeiden: "een jaar verder en we zijn er nog!" Humor, vroeger was het volgens mij onmogelijk wat kanker betreft, maar wij gooien het er in. Galgenhumor, zelfspot, zwarte humor.

"Ben je ook altijd de laatste die weg gaat?" De vraag kwam van een man die duidelijk genoot van zijn drankje. Ja, moest ik toegeven, ik ben nogal eens de laatste.

Tumor humor op de Deelnemersdag

18 reacties