Veerkracht.

Openbaar blog
woensdag 6 maart 2024
1080 x gelezen

Drie keer eerder begon ik aan een blog, maar die bleef half-afgemaakt steken in Word. Over december schreef ik, dat ik een heerlijke maand heb gehad, heerlijke feestdagen heb gehad, met kinderen en aanhang, familie, vrienden. Liefde, warmte en licht. Daarna ging het over Dry January, januari is sowieso niet mijn favoriet: te lang, te saai, te blut.

En nu is het al weer maart. In de afgelopen weken raakte Jongste werkloos, kreeg m’n broer een klein herseninfarct, moest m’n mams wederom crème smeren tegen de huidkanker, sloeg de chemo bij Carnavalsvriendin aan, bleek Longkankervriendin Ien een uitzaaiing in de hersenen te hebben en viel Dichtstbijzijnde vriend van de trap en brak zijn heup.

Ik karde twee keer naar Jongste voor wat morele steun en om hem te helpen. Binnenkort krijgt hij wat begeleiding voor het vinden van een fijne, passende baan. En Broer is aan het revalideren en het gaat gelukkig goed. Bij Ien was op de pet-ct-scan verder geen gekkigheid te zien en bestraling van de uitzaaiing in haar hoofd werd afgesproken. Carnavalsvriendin appte: “belangrijkere zaken dan kanker: komen jullie logeren met Carnaval? Ik zit net in de goede week voor een kuur.”

Zelf had ik pijn. Moeilijk te duiden: links onder mijn borst ergens tussen mijn ribben, ofzo, en rechts in mijn nek en richting schouder, ofzo. Ik probeerde het een tijdje te negeren, maar lag er wakker van. Las hier op Kanker.nl wat over ‘nieuwe’ pijn bij kanker en ja, daar las ik natuurlijk dat ik aan de bel moest trekken. Dat deed ik en een week later kon ik vervroegd voor de controlescan van de borstkas en een extra scan van hals/nek. Daarna togen we naar Kruikenstad. En halverwege de vier dagen feest kreeg ik alvast een berichtje van m’n arts dat de scans er goed uitzagen. Dubbel feest, al bleef het wel een carnaval met een kanker-randje. Carnavalsvriendin gaat vandaag voor de vijfde chemo.

Op de afspraak deed de arts het goede nieuws nog even over: er is van alles te zien, maar niks nieuws en niks dat groeit. Geen idee wat de pijn veroorzaakt, maar de kanker niet. Van opluchting voelde ik het al minder, verbeeldde ik me. Ik ben intussen maar aan de paracetamol en als het komende tijd nog steeds pijnlijk is, ga ik langs m’n huisarts. Want ik moest ook nog naar het ziekenhuis voor het verwijderen van poliepen en ik kan zulke medische dingen niet (meer) tegelijk handelen…

Gister kreeg ik de uitslag: alle zes poliepen waren goedaardig. Wel zinvol dat er ingegrepen is, want drie waren er best groot en die zouden heel waarschijnlijk uitgegroeid zijn tot darmkanker. Ik was blij dat ik niet naar de eerste arts geluisterd heb (die meende dat ik al overleden zou zijn aan longkanker voordat de darmkanker aan de orde kwam). De voorbereiding was meer werk dan het onderzoek zelf, dat zal menigeen bekend voorkomen. Ik moest wel een beetje lachen om mezelf: zoveel doorstaan met die uitgezaaide longkanker, maar twee dagen laxeren en 24 uur geen vast voedsel: zieliger werd ik toch niet! Weg zijn ze, die poliepen. Over drie jaar weer een oproep van het ziekenhuis voor een coloscopie. “Dan zien we wel hoe het tegen die tijd gaat”, zei ze voorzichtig. Goed hoor, dacht ik. Want ik ben nog steeds van plan oud te worden met uitgezaaide longkanker.

En nu ben ik ineens sip en voel ik me down. Wat een onzin – na maanden regent het eindelijk eens níet! Gister heb ik nog uren in het bos gewandeld, dolgelukkig met wat zon en de zingende vogels. Vandaag trok de mist snel op.

Maar in mijn mail las ik dat het Helen Dowling Instituut een nieuw lid voor de cliëntenraad zoekt. Ik heb twee keer een traject met een psycholoog van hun gevolgd, in coronatijd en vlak er na. Ik adviseer wel eens om bij hen in therapie te gaan – ze weten alles van kanker en wat het doet met je leven. Ik las op hun site de vacature voor de cliëntenraad, maar óók de zorg die er is voor klachten. Depressie, angst, dat soort dingen. Tijd van Leven! Dat mensen langer leven dan verwacht. En waar dan die veerkracht vandaan te halen. Nou, dat! Dacht ik. Dat is wat ik nodig heb. Bijna 7 jaar verder van die vreselijke prognose en hoe moet het nou toch. Maar de wachttijd voor zo’n groep is 19 weken.

In m'n tuintje voer ik de vogels. Houtduiven, kool- en pimpelmezen, merels en mussen. Een holenduif kwam ook regelmatig langs, en eksters af en toe, en muisjes. Gister zag ik de sperwer, het vrouwtje, want ze was best groot! Ik mis onze kinderen en dus hebben we ze uitgenodigd voor eerste Paasdag: hapjes, drankjes, logeren kan ook nog.

Tijd van leven. Doorleven, hoe moet het nou toch..

Veerkracht.

35 reacties