Breekbaar

De spanning wordt voelbaar in mijn lijf. Vragen spoken door mijn hoofd wat als… had ik … waarom werd er niet …. Het slapen wordt steeds minder zelfs met inslaapmedicatie. Terwijl ik dit schrijf geeft de klok 4.00 uur in de ochtend aan. Er is zoveel onrust voelbaar.

Ik zit in de sneltrein die voor mijn gevoel nog niet snel genoeg gaat. Die kloten kanker neemt bezit van mijn hele lijf. Mijn familie heeft het zwaar mijn man en kinderen, ik kan ze even niet meer troosten. Gisteren brak ik, ik huil het komt vanuit mijn tenen, lange snikken hyperventilatie ik kan niet stoppen, maar dan de woorden ik had ze tegen mijn fundering gezegd. Ik krijg ze nu te horen “ mam je kan het, we hebben nog niet alle uitslagen, loop niet vooruit we zijn bij je wees sterk” ik kom weer tot mezelf ze heeft gelijk. Ik knuffel haar en ze zegt papa komt eraan blijf nog lekker even liggen ik maak eten maak je geen zorgen we doen dit samen. Ik snik nog wat na en de rust komt weer wat terug. Vandaag naar de cardioloog, het mdo staat voor vandaag, morgen de petscan en maandag weer een echo punctie de mamapoli de oncoloog en de verpleegkundige. 

De storm in mijn lijf raast tot die tijd gewoon door.