Het werk
Ja, ik werk nog. Deeltijds. Sinds juli 2021 doe ik dat al.
Juli 2021, drie maand na mijn bestralingen.
In het begin kreeg ik toch hulp van enkele kanten. Maar zoals elders, mocht ik dan toch ook weer stilaan meedraaien in de routine.
En dat gaat met vallen en opstaan. Er zijn de collega's, maar wellicht door, jawel, mijn hormoontherapie, kan ik niet veel opmerkingen meer horen. En al helemaal niet wanneer men me soms even wil opjagen.
Ja, zelfs op het werk is het al meermaals tot tranen gekomen.
En ik heb problemen gehad met een vrouwelijke collega, problemen die ik in mijn 35 vorige werkjaren niet heb gehad. Wat ooit begon met mooie gesprekken over koetjes en kalfjes en, jawel, ook over mijn ziekte, is mettertijd helaas ontaard in een kleine ruzie. Die is wel wat bijgelegd maar zoals het ooit was geweest, zal het nooit meer worden.
En neen, er was helemaal geen relatie tussen ons...
Dat zijn dingen die me pijn hebben gedaan. En me soms nog pijn doen...
Eigenlijk dingen die ik als kankerlijer echt niet hoefde mee te maken.
Neen, ik ben op zoek naar rust. Uitdagingen en veranderingen, daar kan ik nu zonder.
Hoewel ik mijn werk soms nog graag doe, kan ik helaas niet buiten veranderingen.
En die zijn er wat veel aan.
Ik zit echt in een dilemma : nog wat verder werken of me toch stilaan voorbereiden op het pensioen.
Omdat dingen in het leven van een kankerlijer vlug kunnen veranderen, dus ook de gezondheidstoestand.
Werk versus rust... bewust leven zonder al teveel stress.
Groetjes, Marc. 👍👍
7 reacties
Hi Marc
Ik kan uiteraard alleen maar voor mezelf spreken .
Ben op m'n 62 met vervroegd pensioen gegaan , en daar heb ik geen seconde spijt van gehad .
Was alleen heel pissig toen die ambtenaar van de pensioendienst mij wist te vertellen dat ik al een jaar vroeger had kunnen gaan .
Heb het puur voor financiële redenen gedaan . Werkte toen al deeltijds op interimbasis , goede baas , goede collega's , maar was het werken eigenlijk beu . en moest amper 100€/ maand inleveren als ik met pensioen ging . Ja , en dan was die keuze snel gemaakt .
Maar als ik jou zo lees , voel je je eigenlijk echt niet goed in je vel op het werk .
En of die hormoontherapie daar nu wel of niet aan de basis ligt , maakt eigenlijk geen verschil , het resultaat blijft hetzelfde .
Dus als ( vervroegd ) pensioen een mogelijkheid is , zou ik dat zeker overwegen .
gr , Willy
Het is genoeg Marc, je hebt je hele leven gewerkt voor je pensioen en nou dat eraan zit te komen, wordt dat je ook deels afgepakt. Gooi het bijltje erbij neer, ga met pre pensioen, jij hebt je bijdrage meer dan geleverd.
Het bevalt mij uitstekend.
Hoi Marc,
Stoppen met dat werk man, je bent ziek en als ik tussen de regels door lees ben je er geheel klaar mee. Het is niet niks als je kanker hebt dus stoppen met dat werk, je hebt er recht op.
Groet,
Jilles
Marc,
Werk geeft structuur aan je week. Te grote veranderingen geven stress. Misschien is het mogelijk om in gesprek te gaan met je leidinggevende om afgeronde, solitaire taken te doen in rust.
Hoi Marc, mensen in je directe omgeving weten heel goed wat jou ''beperkingen'' zijn door jou ziekte. Jouw collega's weten wel dat jij kanker hebt maar hebben geen idee wat voor energie dit voor jou kost. Ze zien je werken en houden niet of nauwelijks rekening dat je kanker hebt. Ik zou zeggen stop ermee. Je hebt geen griepje. 😘 grts Karin
Hier ben ik het wel mee eens! De naaste omgeving weet hoe je bent, in elkaar zit, wat je wel/niet kunt hebben.
voor jouw collega's is dat helaas anders. Zij zagen dat je afwezig was, hebben het opgelost, je bent weer terug en voor hen gaat het weer alsof je niet weg was. En ja, dat doet zeer. Toegegeven, met de ene collega heb je wat meer dan met de ander, maar over het algemeen gaat men door in de waan van de dag, en voor jou is er MEGA VEEL veranderd! Dat vergeten jouw collega's, staan er ook niet bij stil.
Fijn dat je hier je verhaal schrijft 🙏
Misschien maar eens onderzoeken of je minder kunt werken of eerder kunt stoppen.
nap wel dat je daar nu meer aan denkt. En wat Karin ook al zegt 'je hebt geen griepje'.
Liefs elma
Ik lees je…en nog eens… en weer, En denk;
Nee het zal ook nooit meer hetzelfde worden en dan bedoel ik niet alleen de kanker.
Je hebt ruzie gehad met een vrouw. Vrouwen kunnen niet loslaten. Mannen kunnen ruzie maken en dezelfde avond samen een biertje pakken. Bij vrouwen gaat dat onder de huid zitten en blijft daar ook 😊.
Dus nee het wordt nooit meer hetzelfde.
Wellicht helpt dit je met je keuze lekker met pensioen of niet? Ik heb niet het idee dat je in een zwart gat gaat vallen…!?
gr H🌸