…….Voorjaar buiten…..Winter in m’n hoofd

De kanker blijft in mijn hoofd hangen….word er best wel depressief van. Hoe het gaat? PSA is nog goed hoewel de snijvlakken niet schoon waren. Lichamelijk lijkt er niet zo heel veel aan de hand behalve geen honderd procent bekkenbodemcontrole wat mij erg toilet-afhankelijk maakt en beperkt me toch wel in mijn reis- en winkelgedrag. Ben niet echt incontinent meer ofzo maar toilet in de directe omgeving is toch wel fijn…….Ik ben dus meer thuis en onderneem minder dingen. Dagen lijken steeds meer op elkaar, ‘s morgens hometrainer, ‘s middags piano/orgel spelen, koken als hobby en ‘s avonds online spelletjes met mijn jongere oud-collega’s, schrijven op een forum van pianoworld of tv kijken. Kinderen hebben drukke banen en wonen op afstand plm 200 km en kleinkinderen zijn er niet. We bellen uiteraard wel. Goddank heb ik nog wel een hele leuke vrijwilligersbaan in een museum. Gemiddeld ben ik daar één dag in de week hoewel het 125 km van huis is. Ik kies de iets langere route met de meeste pompstations/toiletten voor de zekerheid. Ik kan in het museum mensen rondleiden, uitleg geven over orgeltechniek en historische orgels voor hen bespelen; barokmuziek is mijn hobby. Bezoekers geven aan het erg leuk te vinden en ik doe het met veel plezier.

Mindset: de diagnose prostaatkanker en het operatietraject daarna laten een spoor van gedachten aan dood en doodgaan in mijn brein achter. Denken over dood is een dagelijks ding. Mijn streng orthodoxe gereformeerde opvoeding die ik rationeel door studie al lang achter me gelaten heb, zal ook mede oorzaak zijn voor mijn somberte. Dat type opvoeding blijft voor eeuwig ‘hangen’. Diezelfde opvoeding was ook nog eens gelardeerd met een hoop medische kennis die ik in mijn vroege jeugd opstak door een moeder die als verpleegkundige veel thuis over haar werk sprak; het bracht mij al eerder hypochondrie in engere zin. In 2021 bezocht ik een psychotherapeut. Deze man bleek onmiddellijk tijd te hebben, geen wachtlijst etc…hetgeen me inmiddels niet meer verbaast. De eerste vier sessies leken me redelijk, daarna begon de man zijn eigen stokpaardjes te berijden. Open deuren ter grootte van een hangar. Ik heb gedurende de volgende sessies de man aangegeven dat mijn hulpvraag een andere was dan de shit waar hij mee kwam. Bij sessie tien heb ik hem te verstaan gegeven dat zijn bijdrage contraproductief was en dat het voor mij klaar was. Af en toe maalt die mafkees nog door m’n hoofd, je zal er nog een trauma van over houden zeg!! Wat een zeldzame kneus….Ben ooit een paar jaar in therapie/analyse geweest bij een hele goede psychiater, maar ja die beste man is al behoorlijk oud en werkt nauwelijks meer. Met terugdenken aan zijn teksten van toen kom ik af en toe verder……Nou ja we gaan maar gewoon verder met leven ofzo…