Tevreden 2.0

Anderhalve week geleden was het weer zo ver. Na 3 maanden mocht ik mij weer melden voor de ct-scan en bloedprikken. Gelukkig ging dit ondanks de prikangst weer goed en na een klein uurtje liep ik het UMCG alweer uit.

Vorige week hadden we de afspraak met mijn arts voor de uitslagen. Zoals altijd had ik de uitslagen al ingezien. Er stond heel wat met vrij veel moeilijke woorden, maar ik begreep eruit dat er minimale groei was en voor de rest niks ernstigs. Ik had er dan ook een goed gevoel over, want ik had/heb mijn zinnen gezet op weer een mooie, fijne en onbezorgde zomer zonder ziekenhuisafspraken.

Gelukkig liet mijn gevoel mij niet in de steek, want mijn arts was weer tevreden! Ze wenste ons een fijne zomer en half september moet ik pas weer door de scan. Zoooo fijn!

Vorige keer was ze ook tevreden en toen liet de scan van alles zien (krimp, stabiel, minimale groei), dit keer was er helaas geen krimp of stabiliteit te zien, maar alles was minimaal gegroeid. Vooral Koos Knobbel (uitzaaiing in mijn nek) was wat gegroeid en helaas krijg ik daar ook meer last van. Eventueel kan dit bestraald worden, maar dat zie ik niet echt zitten, dus hopelijk houdt Koos Knobbel zich deze zomer rustig.

Na zo'n uitslag ben ik altijd helemaal euforisch, het voelt dan net of ik helemaal niet ziek meer ben of in iedergeval dat ik weer beter word. Maar na een weekje komt dan toch echt het besef dat minimale groei voor mij de beste uitslag is, maar dat dit eigenlijk helemaal niet zo heel goed is. Want helaas (nog) geen wonder dat er niks meer is te zien en ik dus nog steeds palliatief ben en niet meer beter word..

Maar ja, ik ben wel heel blij dat ik sowieso van een hele mooie zomer kan gaan genieten en ik weer even 3 maanden rust heb. Dus ik ga weer lekker verder met struisvogelen.