Chemo, de sadist

Chemo 2, over twee dagen. Niet zo spannend als de eerste, maar toch zeker ook geen strandwandeling. Ik heb een to do lijstje voor de dagen eraan voorafgaand. Bed verschonen, wassen wegdraaien, boodschappen in huis. Acupunctuur, een taalles (ik ben inmiddels vrijwillig taalmaatje en dat vind ik superleuk!), maaltijden in de vriezer voor als ik geen puf heb. Ergens vind ik dat wel lekker, al die activiteit, want dan ben ik met iets anders bezig.

Zou ik dat allemaal uit handen hebben gegeven aan Roberto als hij hier nu nog was? Ik weet het niet, denk dat ik dan de afleiding ook nodig zou hebben. Ik vraag me sowieso geregeld af hoe het was geweest als we er nu nog samen waren. Allebei ziek. Hoe we dat gedaan zouden hebben. Ik kan me nog goed herinneren dat we een keer allebei tegelijk griep hadden. Ik was een dag eerder ziek geworden, Roberto heeft toen nog voor mij gezorgd. Maar een dag later lag hij dus naast me. Allebei hoge koorts van meer dan 39 graden. Dan keken we wie er het ergst aan toe was, en de minst zieke ging dan water halen of de kat eten geven. Op een gegeven moment was alles op en hadden we boodschappen nodig. “We meten allebei onze temperatuur en degene met de laagste doet de boodschappen, oké?”. En dus liep ik een paar uur later met 38,0 door de supermarkt. Je moet weten: Roberto was ontzettend competitief en wilde altijd alles winnen, haha! Stel dat we nu allebei chemo hadden gehad. Ik kan me er van alles bij voorstellen en tegelijkertijd ook helemaal niets.

Mijn eerste chemo viel niet echt lekker op de maag. Alleen weet ik niet zeker of het wel aan de chemo lag. Ik kreeg ook een injectie om de witte bloedcellen (afweer) te stimuleren en het kan best zijn dat (een deel van) de bijwerkingen daaraan toe te schrijven waren. Of, wat waarschijnlijker is: aan de combinatie. De dag voorafgaand aan de chemokuur zal ik horen of zo’n prik ook dit keer weer nodig is. Volgens mij heb ik mijn vingerafdrukken er al af-geduimd. Help het me hopen: geen prik. Geen prik. Geen prik.

Overal lees je over de cumulatieve effecten van chemotherapie. Blijkbaar worden de bijwerkingen steeds erger naarmate het traject vordert. Dan vind ik zo’n eerste chemo, waarvan ik zo ziek ben geweest, geen bemoedigend teken. Ik spreek mezelf moed in: “Kom op, jij bent een individu, wie weet ervaar jij iets heel anders.” Ik bedenk dat het ook zo kan zijn dat het op en af gaat, dus per chemo verschillend, en niet per se alleen maar steeds slechter. Het is de angel van de chemo: steeds als je je weer beter voelt, moet je terug voor iets waarvan je weet dat je je er steeds slechter van gaat voelen. Het heeft iets sadistisch. En ik ben geen masochist.

Wat mij wel helpt is te bedenken dat deze kuren mij beter gaan maken. Dat ze mijn lichaam gaan helpen de kanker op te ruimen. Chemo is geen gif, het is een medicijn. Ik word geholpen om de kanker uit mijn lichaam te verwijderen. De chemo en mijn immuuncellen gaan samen aan de slag. Ondertussen merk ik wel dat ik (weer) wat vocht in mijn buik heb, en dat baart mij zorgen. Ik probeer mezelf gerust te stellen met het idee dat ik 8 weken geleden een zware operatie heb gehad met nog twee weken erna complicaties, en dat het vocht ook nog gewoon bij het helingsproces kan horen. Ik ga het natuurlijk wel bij de oncoloog bespreken morgen.

Woensdag mag ik weer zo’n heerlijke cocktail halen. Ik zal ze vragen er een parapluutje bij te serveren.