De rek is eruit

Openbaar blog
donderdag 23 december 2021
964 x gelezen

Zou er zoiets bestaan als een “wilskracht-uitputting”? Moeheid van de rubber in de veer die onderdeel uitmaakt van mijn “veerkracht”? Want zo voelt het. Ik vind het allemaal steeds minder leuk, als ik eerlijk ben.

Dit is de langste tijd die er bij mij tussen twee blogs heeft gezeten. Dat zegt al veel. Ik ben ontzettend moe van de vele prikkels die ik in de afgelopen negen maanden heb gekregen. Niet “moe” in de zin dat ik op elk moment in slaap zou kunnen vallen, noch fysiek moe. Ik kan nog stukken fietsen en wandelen en ook met krachttraining ben ik (met babygewichtjes) weer voorzichtig begonnen. Ik ben vooral mentaal heel moe. Zo’n zwaar, wazig gevoel in mijn hoofd. En alles is te veel. Als er een lampje van de plafondlamp kapotgaat waarvan ik dan helemaal moet gaan uitzoeken welk type het is, online opzoeken en bestellen, pakketje aannemen en dan met de keukentrap in de weer om het ding te vervangen. Zo’n gedoe allemaal. Vermoeiend. Appjes blijven dagen of zelfs meer dan een week liggen, want ik heb niet de energie om steeds op dat toestel te tikken. Het lukt me net om mijn vrijwilligerswerk te doen, 4 uur per week nu, en dan is de koek op. De figuurlijke dan, want de letterlijke koek, daar kan ik maar geen genoeg van krijgen. Vele rollen gaan er doorheen. Comfort food.

Wat me tegenvalt, is het fysieke herstel. Ik dacht eigenlijk (heel naïef?) dat ik na de laatste chemo langzaam zou gaan opkrabbelen. Dat het elke dag een beetje beter zou worden met het vocht vasthouden, de neuropathie, de verhoogde hartslag, de darmproblemen, het chemobrein en de droge slijmvliezen. Het tegendeel is waar. De meeste klachten worden alleen maar erger. En ik kreeg er nieuwe bij: het gevoel van een band om mijn borst en toenemende spierpijn. Afgelopen dinsdag ben ik dan ook weer in het ziekenhuis geweest. Bloedonderzoek en een controle bij de oncoloog. Bloed zag er op de witte bloedcellen na goed uit, behalve dat mijn d-dimeer te hoog bleek. Ik had daar nog nooit van gehoord. Ik schrok toen de oncoloog me vertelde dat het betekende dat ik die middag nog een CT-scan zou krijgen van de longen, om longembolie uit te sluiten. Een scan? Zo onverwacht? Nee, dat betekende ook weer een infuus voor de contrastvloeistof! Nee toch zeker? Ik heb echt overwogen om de kamer uit te rennen en naar huis te gaan. Serieus. Uiteindelijk toch niet gedaan, want zo’n longembolie is een lullige manier om dood te gaan, maar toch. De scan bleek gelukkig goed te zijn, maar ik had wel weer een moeilijke dag. Helemaal omdat de oncoloog me vertelde dat die bijwerkingen zomaar nog een maand of twee, drie na de laatste chemo kunnen aanhouden. En zelfs kunnen verergeren. Dat was wel moeilijk om te horen.

Mijn haren – nou ja, iets wat op haar lijkt – beginnen terug te groeien, maar met kale plekken aan de voorkant. Vooral haarloos blijft de plek waar ik me heb gestoten een paar maanden geleden. Ik had toen natuurlijk al geen haar meer en ging per ongeluk met mijn hoofd tegen de punt van de afzuigkap. Dat werd een bult, maar ik heb er geen seconde bij stilgestaan dat dit misschien van invloed zou kunnen zijn op de haargroei. Overal groeit nu pluis terug, behalve op die plek. Pal vooraan op mijn hoofd. Blijft dit een kale plek? Dat zou ik erg vinden. Ik kan ook niet even langs de kapper nu om het te checken.

Maar al deze zaken, inclusief de onverwachte CT-scan, vallen in het niet bij het verdriet. Als er ergens geen “veer”, of “wil”, of “kracht” meer te bekennen valt, is het op dat gebied. Ik ben zo ontzettend, vreselijk bedroefd om het verlies van mijn lieve Roberto. Ik mis hem elke dag meer. Ik had van de week een nachtmerrie. Ik heb nog niet veel over Roberto gedroomd, een keer of drie nu, het waren steeds nachtmerries. In deze laatste nachtmerrie was Roberto nog in leven. Wel ziek. Bij een nachtmerrie gaat het vaak niet precies om wat er gebeurt, maar meer om het nare, beklemmende gevoel dat je ervaart. En als je dan wakker wordt uit je nachtmerrie, is daar de opluchting: gelukkig, het was maar een droom. Ik werd wakker uit mijn nachtmerrie en er was geen sprake van opluchting. Sterker nog, mijn realiteit is erger dan de nachtmerrie. Want daarin leefde hij nog, en in realiteit is hij dood. Het was zo’n confronterend moment, de realisatie dat mijn echte leven erger is dan een nachtmerrie.

Het enige wat ik nu kan doen is mijn verwachtingen loslaten. Alle verwachtingen. Er rekening mee houden dat ik zomaar ook drie stappen achteruit kan zetten. En me vasthouden aan elk moment, hoe klein ook, waarin ik iets van waardering of koestering kan vinden.

De rek is eruit

38 reacties