Fear of missing out
“Hoop is een passie voor mogelijkheden”. Ik weet niet meer waar ik dit onlangs hoorde, maar het is zeker blijven hangen. Want inderdaad. Het is de verlokking van nieuwe mogelijkheden en dan vooral de mogelijkheid dat ik weer gelukkig word, die mij de kracht geeft om door te gaan. Door te zetten.
Toen ik jonger was, had ik last van FOMO. Fear Of Missing Out. De angst dat je iets leuks mist. Dat je, net als jij besluit om een avond op de bank door te brengen, het feest van het jaar misloopt. Veel jongeren hebben dat trouwens. Vandaar dat ze feest na feest, kroeg na kroeg bezoeken op een avond: je zal toch maar ergens het echte feest missen. Om vervolgens aan het einde van de avond/nacht toch enigszins onvoldaan huiswaarts te keren, want hoe leuk was dat heen en weer geren? Je ziet het ook op feestjes. Mensen gaan “minglen”, zich mengen met anderen, overal een kort praatje aanknopen. Ze kijken over je schouder of er een interessanter persoon is. Terwijl het misschien wel leuker is om een diepgaander gesprek te voeren met twee of misschien drie mensen. Persoonlijk vind ik diepgang bevredigender dan als een bij even langs alle bloemen te gaan. Maar ja, dan mis je misschien een leuker gesprek?
Het zou best kunnen dat mijn wil om te blijven leven voortkomt uit FOMO. Bang om iets moois in het leven te missen. Mijn spirituele vriendin M. zei laatst ook iets wat beklijft: dat mensen mogelijk ook te lang vasthouden aan het leven, terwijl wat hierna komt misschien veel vrediger, mooier en fijner is. Zij doelde daarmee vooral op (heel) oude mensen die al verschillende kwalen en aandoeningen hebben. Ik ben het met haar eens en bedacht dat het loslaten van het leven inderdaad een daad van zelfcompassie kan zijn. Angstvallig vasthouden uit angst voor het onbekende leidt mogelijk tot meer leed en lijkt dan op zelfkastijding. Maar omdat ik nog geen 90 ben, is daar aan de andere kant nog altijd de hoop dat ik opnieuw gelukkig kan worden. Ik ben eerder in mijn leven ongelukkig geweest. Met name in mijn jongere jaren heb ik zwarte momenten gekend. Toen leerde ik Roberto kennen en heb ik echt geluk mogen ervaren. Dat diepe geluk, dat je gloeit van binnenuit, dat je van de hele wereld en alles erin houdt en dat je voelt dat die liefde wederzijds is. Dat alles goed is en dat je daar zo blij mee en dankbaar voor bent. Mijn verleden wijst uit dat geluk na ongeluk mogelijk is en voor die mogelijkheid heb ik een passie. Misschien kan het nog. Ook nu nog, nu ik rap de datum nader dat ik een halve eeuw op de teller heb. Hopelijk krijg ik genoeg tijd om uit te vinden of ik nog gelukkig kan worden.
In sommige opzichten is de rest van mijn leven nu een tabula rasa; een leeg blad. Niet dat er niets is gebeurd, integendeel, maar meer omdat wat er nu voor mij ligt, nog onbeschreven is. Eerst stond daar nog: samen met Roberto oud worden. Nu staat er niets meer. Ik kan veel kanten op. Ik ben dankbaar en prijs mezelf gelukkig dat ik de mogelijkheid heb om naar mijn hart te luisteren en te kiezen voor wat ik echt wil. Dat geldt voor mijn werk, mijn huis, mijn liefdesleven. In feite ligt alles open. Wil ik naar het buitenland verhuizen? Een opleiding volgen? Mijn voor in mijn eentje veel te grote huis verruilen voor een appartement? Opnieuw gaan daten? Begrijp me niet verkeerd – al deze dingen, ik moet er op dit moment niet aan denken. Het is zeker niet voor nu. Alleen al denken aan verhuizen, maakt me bekaf. Ik ben voor nu echt blij als ik de dagen een beetje redelijk doorkom. Toch heb ik af en toe gedachten die net iets verder reiken dan het huidige moment. Zal ik een tatoeage nemen op de plaats van mijn litteken? Ik heb er nu geen, maar ik heb hele mooie gezien. Zal ik een korte cursus gaan volgen? Een vakantie boeken? Nogmaals: het is voor de toekomst. Voor nu vond ik het maken van een afspraak voor de booster al een stap (half januari mag ik).
Hoop is een passie voor mogelijkheden. Ik denk dat het klopt.
24 reacties
Had ik een maand of vijf terug al niet eens geschreven dat je als je niet uitkeek, je zomaar in ene sjans zou kunnen krijgen? Blij dat de Mirjam van voor april 2021 weer een beetje terug is. Verpleegkundige die zei dat jij er eentje was die het zou redden heeft gelijk gehad. Nu nog jezelf hervinden wat belangrijk in het leven is en geen overhaaste beslissingen nemen. Ben het met die verpleegkundige eens, jij komt er wel.
Liefs, Zweef
Sjans is denk ik nog wel een paar wenkbrauwen weg, Zweef, maar wie weet. Ooit. Om dan hartelijk te lachen, want wie langs de Roberto-meetlat wordt gelegd... tja.
Wat goed onthouden van jou, inderdaad, van die verpleegkundige die had gezegd dat ik het nog heel moeilijk zou krijgen maar het wel zou gaan redden. Voor die mogelijkheid heb ik ook een passie. ;-)
Liefs, Mirjam
Lieve Mimpie
Fomo zo herkenbaar had ik ook last van in mn jonge jaren ,pfftt wordt moe als ik er aan denk .ik lees hoop en mogelijkheden weliswaar in de toekomst maar toch al ben ik bang dat niemand aan roberto zal kunnen tippen ,maar dat is ook niet voor nu ,dat zijn leuke dingen die je schrijft en ja als jij er ooit aan toe bent ligt alles open voor jou toch een intresant vooruitzicht .
Voor nu liefs van mij en het wekelijkse bloemetje
Liefs hes🍀😘
Aha, nu snap ik het wekelijkse bloemetje. Dank je wel Hes!
Nee, niemand kan aan Roberto tippen. Dat klopt. En inderdaad het is allemaal echt niet voor nu hoor! Nu ben ik blij als ik mijn bed uit kom in de ochtend. Vind ik echt al heel wat. Er ligt een lange weg voor me - vooropgesteld dus, dat ik die weg heb, die tijd krijg.
Knuffels! Mirjam
lieverd dat jij elke ochtend je bed uit komt vind ook ik een hele prestatie
en dus ben ook ik heel erg trots op jou liefs en knuffels xxx
Lieve Mimpie , in een van mijn eerste reacties vertelde ik jou dat mijn intuïtie me zei dat je het ging redden . Lichamelijk en emotioneel . En dat mijn intuïtie me zelden in de steek laat . Misschien herinner je het u nog .Ik denk er nog steeds hetzelfde over .Je bent idd nog steeds hoopvol en terecht .Roberto kunnen we niet terug , al is dat De grote wens . Mogelijk ziet hij jou , we weten het niet zeker , maar als het zo is zal hij zijn powerhouse helpen .En door de soms lastige dagen en periodes heen , klinkt toch steeds dat positieve van jou door .Ik zou alles voor geven om zoals jij het doet in het leven te staan . Dat meen ik nu eens echt si.Alleen , het lukt me niet . Maar ik hoop het wel voor jou en je gaat dit kunnen ! Plots is de helft van jou geamputeerd (Roberto) en moet je een nieuwe Mimpie uitvinden . Ben benieuwd hoe ze zal zijn . Daar kijk ik naar uit .
alle liefs Mimpietje .Rita
Natuurlijk herinner ik me dat, lieve Rita. Vooropgesteld: ik ben er nog lang niet. Sterker nog, het spannendste deel is nog maar net begonnen. Dus of ik het ga redden (en ik denk dan ook: wat houdt dat in? Kankervrij verder leven? Een recidief krijgen en dat overleven? Er nog 5 jaar zijn? 10?) staat nog te bezien.
Wat lief dat je dat benoemt, inderdaad, ik weet zeker dat als Roberto het kan, hij mij helpt. Waar hij ook moge zijn. Ik stuur mijn (en zijn?) energie naar jou toe, Rita, zoveel ik kan. Ik ben samen met jou benieuwd naar de toekomstige Mirjam.
Liefs, Mirjam
Denkend aan een onbeschreven blad, ik hoop voor je dat je opknapt en energie krijgt om de helft van al je dromen weer een beetje achterna te kunnen lopen najagen lijkt me iets teveel van het goede. Natuurlijk hoop ik dat je nog veel mooie en leuke dingen ervaart. Maar bedenk dat onbeschreven blad zit in een boekje van een paar lentes jong en iedere keer als je het boekje openslaat kom je op een pagina al beschreven, treed de toekomst voorzichtig tegemoet zodra je sterker bent of sterk genoeg bent. Je brengt het als hoop, ik zie visioenen en die zijn niet allemaal even echt, al gun ik je ze van harte.
Sterkte
Hoop, visioenen, toekomstbeeld... maakt het echt uit welk woord je eraan geeft? Gaat het niet om het idee, dat zolang je nog voelt dat er mogelijk iets te gebeuren staat, je de nieuwsgierigheid daarnaar de ruimte geeft? Of dat nu een grote reis is of nog een laatste keer naar het strand? Of een laatste keer oliebollen eten? En als dat nou kracht geeft, en iets van positiviteit, hoe mooi is dat dan?
Liefs, Mirjam
Goedemorgen Mirjam...
Onbeschreven bladzijdes voor je hebben, dat is iets van alle leeftijden.
Of je nu in de veertig bent of in de 60 etc etc.
Maar [ en ik ben beslist geen pessimist !! ] die onbeschreven bladeren kunnen
altijd beschreven worden met mooie, maar ook met vreselijke dingen!!
Dat weten we GELUKKIG nooit van tevoren.
Dus om elke dag weer uit te kijken naar die "volgende bladzijde" is wel
leuk en kan ook een positieve uitwerking hebben, maar kan ook een
negatieve zijn.
Het steeds maar bang zijn om "iets te missen " is eigenlijk een wanhoops-
gedachte met garantie tot de deur.
Ik leef mijn leven [ al veel langer dan nu ] met de dag en ik kan je verzekeren
dat dat een stuk rustiger is.
Zeker als je al veel dingen hebt meegemaakt, zowel heel erg positief als
negatief, wat kan die "nieuwe bladzijde " dan nog voor een verrassing zijn ??
Het daar steeds maar over nadenken is eigenlijk alleen maar heel erg vermoeiend
en die energie kunnen we wel beter gebruiken [ vind ik ]
Mijn [ zwart - wit ] gedachtes zijn altijd van...."ik zie het wel wat er gebeurd"
en dan is die nieuwe bladzijde soms leuk en soms kut .
Ik denk dat je nu zo langzamerhand wel een beetje weet hoe ik
erin sta en er mee om "probeer" te gaan, maar nadenken over de dag
van morgen vind ik persoonlijk nutteloos.
"Pluk de dag " is een mooie uitspraak, maar vergeet daarbij niet dat wat
je plukt de ene dag een roos kan zijn maar de andere dag een brandnetel!!
Zolang je je dat maar goed voor ogen houd, zal je nooit ineens voor
een vreselijke verrassing komen te staan en ga je het zeker redden !!!!!
En met "redden" heb ik het nooit over hoelang, maar de manier waarop.
XXX Hans
---
Grote woorden geschreven in de kleine uurtjes... Mooi Hans!
De onbeschreven bladzijden als je kanker hebt gekregen, opeens niet meer werkt, en je man kwijtraakt, zijn toch anders, Hans. Voor veel mensen zijn de bladzijden van de toekomst in elk geval gedeeltelijk beschreven. Met werk, kinderen, vakantieplannen, een relatie, dat soort zaken. Die staan (minimaal in de kantlijn) al geschreven. Dat de leeftijd daarbij niet uitmaakt, daarin heb je gelijk. Alleen kun je met 90 jaar met een dunner boek toe, want mensen worden nog altijd niet massaal 130.
Ik denk niet steeds na hoor, over die toekomst. Eigenlijk juist helemaal niet. Maar soms verschijnt er ineens een glimp aan de horizon van mijn gedachten. Een korte flits. Ik verlies mezelf daar niet in, maar erken het en ga verder.
Alvast rekening houden met het negatieve, zodat je niet voor verrassingen komt te staan, is een beschermingsmechanisme. Het is, in mijn ogen, zinloos. De klap van negatief nieuws wordt niet minder of milder wanneer je er al rekening mee hebt gehouden. Wat het wel doet, is je humeur van het moment negatief beinvloeden. Volgens mij is het beste wat je kunt doen (en daar ben ik nog lang niet, laat ik dat voorop stellen!) alle angstgedachten loslaten en alle momenten ondergaan zoals ze zijn.
Vergeet niet dat rozen doornen hebben, en je van brandnetels geneeskrachtige thee kunt maken.
Liefs, Mirjam
Zo zie je maar dat iedereen het op zijn / haar eigen manier doet...
Jezelf "beschermen" zolang je nog erg kwetsbaar bent, vind
ik echt niet verkeerd en hoeft echt niet je humeur van dat moment
te verzieken.....maar jij mag dat helemaal anders zien.....hahaha
Ik weet zeker dat je echt wel goed zal "nadenken" en verder moet
je mij maar laten "lullen " ......hahaha
We spreken elkaar volgend jaar wel weer!!!
XXX Hans
---
Ahhhh daar is die levenslust en passie weer. Fijn omdat te zien ( lezen eigenlijk maar je snapt het wel)!
Stap voor stap en soms een stap terug. Meer kan je niet doen. En meer hoeft ook niet. Nadenken over de toekomst is voor nu genoeg. Die nieuwsgierigheid naar de toekomst is ook genoeg voor nu. Lekker in je eigen tempo en precies zoals je bent.
Lieve Mimpie, zo veerkrachtig ben je! Diep respect heb ik voor je! Ik vind je een prachtig mens!
Je hebt gelijk, het is een vorm van nieuwsgierigheid. Ik wil wel weten wat er nog in het verschiet ligt. Ik weet niet of ik (om het maar eens dramatisch te zeggen) de gifbeker tot de laatste druppel zal leegdrinken, maar voor nu is hoop, stapje voor stapje, genoeg.
Dank je wel voor je lieve complimenten.
Liefs, Mirjam
Lieve Mirjam,
Weer een heerlijke blog. Dank je wel daarvoor. Als ik zelf iets voor de toekomst zou mogen wensen is het dat ik jouw hoopvolle woorden nog lang mag lezen. Achter elke blog zit zoveel wijsheid en stof tot nadenken. Voordat ik “ziek” werd dacht ik ook wel na maar toch anders. Ik probeer ook meer bij de dag te leven maar vind dat best lastig. Ik heb ook dromen nodig voor de toekomst. Daar kan ik nu al van genieten ook al komen ze misschien helemaal niet uit. Ik heb in het verleden (een donkere tijd voor mij om een hele andere reden) veel gehad aan de spreuk: alles wat je aandacht geeft groeit. Ik probeer steeds het positieve te zien. En dat is er zeker. Altijd. Ik wens jou en alle lezers alvast een mooi uiteinde en een hoopvol en zo gezond mogelijk 2022. Liefs van Angela
Lieve Angela,
Ik blijf me verbazen dat het neerschrijven van mijn gedachten, waarmee ik ben begonnen om vooral mezelf te helpen, ook anderen kan raken of tot nadenken kan aanzetten. Ik vind dat zo mooi, waardevol en ben er dankbaar voor.
Die spreuk, dat is precies wat mijn vriendin M. ook tegen me zegt. Letterlijk genomen zou dat eigenlijk wel betekenen dat wanneer je kanker behandelt (aandacht geeft) het groeit, en zou je geen aandacht eraan schenken (niet behandelen) dan groeit het niet? Dat lijkt me niet te stroken met de realiteit van veel mensen? Aan de andere kant, als je het overdrachtelijk beschouwt, kan het helpend zijn om geen aandacht te geven aan negatieve gedachten. En juist de positieve te laten groeien met aandacht.
Liefs, Mirjam
Ik denk dagelijks aan de enzalutamide, zo rond een uur of 6. En dat de werking daarvan maar groeit. En aan jullie hier allemaal. Dat jullie ook groeien, in gewicht, kracht en tijd. 😄
Oh dus al die extra kilo's zijn jouw schuld! Is helemaal geen vocht! Haha
Jamaar, jamaar, neehoor, neehoor, dat doe je zelf. Je denkt teveel aan vocht en gewicht. 🤣🤣🤣
Ff je wekelijkse bkoemetje zodat je weet dat er aa je gedacht wordt
Liefs hes😘
Dank je wel lieve Hes! Liefs
Ik ben blij je te lezen, ik loop je achter... pfff, sorry!
Maar wat ik dan lees, stemt me blij. Je bent er nog niet, echt niet. Maar toch zijn deze overwegingen (weer) een stapje terug naar de jij die je bent. Roberto zal voor altijd hand in hand met je lopen, hij is en blijft een deel van jou. Dat kan niet anders door/dankzij de bijzondere relatie die jullie hadden. Maar wie weet, mag (en kán...!) er ooit iemand meelopen. En wie weet, trek je nog een keer de stoute schoenen aan en doet een stapje in jouw nieuwe toekomst..
Liefs xxxxxxxxxxx Hebe
De tranen lopen over mijn wangen, lieve Hebe, bij het beeld dat Roberto voor altijd hand in hand loopt met mij. Wat een mooi beeld. Nou, iemand die daar nog naast loopt, dat weet ik niet hoor... maar stapje voor stapje richting de toekomst, ja, dat is wel wat ik wil proberen.
Dikke knuffel, Mirjam