De tsunami die kanker heet
Gelukkig getrouwd. Die woorden dekken de lading niet. Roberto en ik waren een twee-eenheid. Een team. Zonder kinderen en dus extra op elkaar gericht. Werk vonden we allebei belangrijk, hij als accountmanager en ik als tekstschrijver en docent aan de universiteit. We leerden elkaar in 1994 kennen en het was chemie op het eerste gezicht. Natuurlijk kende onze relatie ook dips en problemen, maar we waren zo graag samen. In zijn terminale fase zou Roberto tegen me zeggen: "Ik heb van geen minuut met jou spijt." Favoriet waren onze vakanties: 24/7 bij elkaar, blijer kon je ons niet maken. Allebei waren we gek van sport, Roberto's passie was wielrennen - hij heeft zo'n beetje alle reuzen in Europa beklommen op zijn De Rosa fiets. Ik houd erg van fitness en van wandelen in de natuur. Gezond eten vonden we een vanzelfsprekendheid. Veel groente en we zijn lang vegetarisch geweest en voegden rond 2018 af en toe weer wat vlees toe.
Het leven was een beetje saai, in april 2021 - dik een jaar corona, een strenge lockdown. Twee maanden daarvoor zei ik tegen een vriendin tijdens een corona-wandeling: "Het leven is wel een beetje saai, he?" Nou, daar ben ik van teruggekomen. Twee maanden later had ik een wat dikkere buik dan normaal. De huisarts voelde een bultje en liet een echo maken. Drie dagen later zat ik bij hem in de spreekkamer en vertelde hij dat ik al over twee dagen naar het LUMC zou gaan, naar de gynaecoloog-oncoloog. Afspraak was al gemaakt. Want: vermoedelijk eierstokkanker met verdenking op uitzaaiingen. We hebben gehuild in de auto. Zo hard. Ik zei: "Ik wil niets, geen operatie, geen chemotherapie". Ik was zo ontzettend bang voor al die behandelingen. Roberto huilde: "Maar ik dan?" En ik zei: "Oke, voor jou. Voor jou doe ik het. Want wij willen samen oud worden." Dat was onze droom, moet je weten. Elke keer als we zo'n oud stel zagen wandelen (of schuifelen), soms zelfs hand in hand, keken we elkaar aan en dachten: dat zijn wij over 20 of 30 jaar.
Zelf had Roberto ook wat klachten: veel opboeren en af en toe dunne ontlasting. Niets om je meteen druk over te maken, dus hij wachtte ook even met zijn echo na mijn diagnose. Tien dagen later kreeg hij de echo. De echoscopist keek erg serieus en bedenkelijk en vroeg Roberto om nog even te wachten zodat er ook een rontgenfoto van longen en hart gemaakt kon worden. Roberto werd heel ongerust. "Waar denkt u aan? Kanker?" vroeg hij. De echoscopist keek hem lang aan, zei niets, maar knikte bijna onmerkbaar een bevestiging. En met die boodschap kwam Roberto thuis.
Tussen dat moment en het moment dat Roberto overleed aan interne bloedingen zat 6,5 week. Weken van grote paniek, van heen en weer tussen hoop en wanhoop, van scans en onderzoeken en biopsieen en... dat allemaal tegelijk. We konden er nauwelijks voor elkaar zijn. Alleen de eerste afspraak is Roberto met mij mee geweest. Op de dag van zijn eerste afspraak met de oncoloog lag ik bij te komen van mijn laparoscopie. Ik heb niet een keer meegekund naar zijn afspraken. Dit was voor ons allebei de grootste frustratie. Hij wilde voor mij zorgen na mijn laparoscopie, maar had mijn middagdutje toen al harder nodig dan ik. Na drie weken stond ik zijn tenen af te drogen in de douche in plaats van andersom. Vriendinnen deden de was, kookten, verschoonden de bedden en we hebben twee lieve dames voor de huishouding. Het was een verschrikkelijk hectische tijd. Je komt in de medische molen terecht - zeer bekend voor jou natuurlijk - maar dan dubbel. Met steeds dat wachten op uitslagen. Ook dubbel. Verdriet over de uitkomsten. De zwaarste dag was toen we allebei vlak na elkaar (telefonisch!!) het slechte nieuws kregen. Zijn scan wees uit dat zijn lever vol uitzaaiingen zat vanuit de alvleesklier en uit mijn laparascopie bleek dat het inderdaad om kanker ging. Tot die tijd hadden we allebei nog hoop op een goedaardige diagnose. We zijn echt helemaal kapot gegaan. Hebben zo gehuild dat ik dacht dat ik nooit meer tranen zou produceren. Boy, was I wrong.
In mijn volgende blog vertel ik meer over Roberto's laatste fase en mijn verdere traject. Dank je wel voor het lezen. Vragen stellen kan altijd!
24 reacties
Beste, lieve Mimpie. Hoe is dit mogelijk. Beide tegelijk zo ziek. Zo ziek dat je elkaar niet kunt steunen. Altijd zo gezond en sportief geleefd. Hoe is het toch mogelijk dat je op zo'n jonge leeftijd kanker krijgt. Bizar. Onverteerbaar. Boos. Ontzettend verdrietig omdat je man al zo snel na de diagnose overleden is. Gecondoleerd lieve Mimpie. Ik ken jullie niet, maar dit verhaal van jou, doet mij heel veel.
Ik ga je volgen. Hoop dat jij veel steun en kracht gaat vinden hier op kanker.nl.
Lieve groet Dasje 🌺🌺🌺
Wat een lieve reactie Dasje. Nog steeds heb ik momenten dat ik denk: en nu word ik wakker uit deze nachtmerrie. Blijkt het niet echt. Ik vind de gesprekken hier heel behulpzaam en het bloggen helpt mij ook. liefs terug.
Beste Mimpie,
Ik weet eigenlijk niet wat ik moet schrijven, hoe vind je hier de juiste woorden voor. Jouw verhaal raakt me tot diep in mijn binnenste. Allebei kanker en dan ook nog je geliefde moeten laten gaan. Onvoorstelbaar, wat een inmens groot verdriet. En dan zit je zelf nog midden in je eigen traject. Wat een rollercoaster. Knap dat je nu al zo'n krachtige blog hebt geschreven. Ik wens je veel sterkte met het verwerken van het verlies van je man en tegelijkertijd ook heel veel kracht je eigen traject te bewandelen. Ik hoop dat het je helpt alles van je af te schrijven.
Lieve groet, Géjanna
Ik begrijp wat je zegt hoor, niemand heeft hier woorden voor. En inderdaad, dingen van me afschrijven heeft mij altijd al geholpen. Dank je wel voor je reactie.
Hoi Mimpie,
Jeetje zeg, wat een eerste blog en wat een verhaal. Ik ben er stil van. Dan word je zo ziek en moet je heel dat proces eigenlijk vervolgens ook nog verder zonder degene waar je het allermeeste van houdt. Ik wil je welkom heten hier en daarnaast ook condoleren met het overlijden van je man Roberts. Wat zal jij iedere dag extra kracht nodig hebben om je er doorheen te slaan zeg. Ik wens je veel sterkte! Hopelijk vind je hier op kanker.nl steun en begrip die je elke keer weer een beetje verder zullen brengen.
liefs Bianca
Dat is het moeilijkste: dat ik dit nu alleen moet doen. Dat vond Roberto trouwens zelf ook het moeilijkst, om mij op deze manier achter te moeten laten...
Lieve Mimpie,
Ontstellend erg wat jij meemaakt. Wat kan het leven toch wreed zijn. Gecondoleerd met het overlijden van je man. Het is al zo vreselijk om je geliefde te verliezen. En dan ook jijzelf nog zo ernstig ziek en die weg nu zonder hem moeten afleggen. Ik hoop dat je mensen om je heen hebt die jou steunen.
Bij mij ook herkenning. Mijn vriend kreeg eerst prostaatkanker. Toen hij net zo'n beetje klaar was met de behandelingen, werd bij mij uitgezaaide borstkanker geconstateerd. Hij heeft het gelukkig overleefd, maar voor mij is dat niet mogelijk. Wel heb ik het grote geluk dat hij er nog is. Dat had ik jou ook gegund.
Heel veel liefs en sterkte,
Hanneke
Lieve Hanneke,
Hoe erg het ook is, ik vind toch troost in die herkenning. Hoewel ik dit echt helemaal niemand toewens, dat zul jij ook begrijpen. Wat is het erg he om allebei die ziekte te hebben. Beiden in die medische molen, de onzekerheid, de onderzoeken, het wachten... en dat allemaal dubbel. Voor jullie ook. Wel fijn voor je vriend dat hij er bovenop is gekomen, althans; voor nu. Wat erg dat jij nu palliatief bent verklaard. Ik heb dat zelf nog niet gehoord (mijn prognose is niet best hoor, maar toch; nu nog curatief) maar natuurlijk wel bij Roberto. Het is ontzettend moeilijk om daarmee om te gaan. Ik heb enorme bewondering voor hoe hij dat heeft gedaan. De acceptatie was er snel, geholpen door de troost dat hij zijn leven heel erg leuk heeft gevonden en er niets aan had willen veranderen. Behalve de lengte dan.
Sterkte!
Liefs, Mirjam
Lieve Mirjam,
Fijn dat je hier troost vindt. Dat heb ik ook. Ik ontdekte deze site pas na twee jaar ziekte. Het is een warm bad, iedereen is zo lief en steunend. Soms heb ik meer aan de reacties hier van mensen die ik helemaal niet ken, dan van bekenden die niet weten wat je doormaakt.
Ik hoop dat jij niet palliatief verklaard zult worden! Dat jouw man er zo jong aan overleed is al ruimschoots erg genoeg.
Veel liefs en sterkte,
Hanneke
Nou, toevallig ontdekte ik vandaag dat mijn internist-oncoloog, anders dan mijn gynaecoloog-oncoloog, in mijn dossier heeft gezet dat ik palliatief ben. Dat was de zoveelste klap.
Liefs,
Mirjam
Ooooh, Mirjam, wat erg! Daar ga je zeker wel over praten, toch?
Ja, maar mijn oncoloog is nu met vakantie. En als zij terug is, gaat mijn gyn-onc met vakantie. Dus dat duurt nog wel even, voordat ik daar opheldering over krijg. Goede timing.
lieve Mimpie,
Wat een indrukwekkende blog schrijf je. Het leest als een boek, maar voor jou is het gewoon realiteit. Wat verdrietig dat jullie elkaar zo weinig tot praktische steun konden zijn die laatste weken. Maar jullie liefde zal onveranderd sterk zijn gebleven. Hopelijk heb je veel lieve mensen om je heen waar je op terug kunt vallen en heb je steun hier op dit platform. Ik ga je vlogs volgen omdat ik je heel dapper vind. Je hebt al veel tips gekregen voor tijdens je chemo, daar staan hele waardevolle adviezen tussen. Dag voor dag, stapje voor stapje, dat is de enige manier denk ik. Geniet van alle mooie herinneringen die je hebt mogen ervaren met je lieve man. Ik wens je veel kracht om dit proces aan te gaan. Heel veel sterkte en een knuffel op afstand. Liefs.
Dank je wel voor je reactie en inderdaad: dag voor dag, stapje voor stapje. De herinneringen houd ik inderdaad. En ik realiseer mij: dat is waar het in dit leven om draait. Herinneringen maken en verbinding. Meer is er niet. Liefs terug.
Lieve Mimpie
Ik zoek naar woorden ,ik lees een mega indruk wekkend verhaal ovet twee mensen die elkaar zo lief hebben ,en tegelijk getroffen worden. Wat vreselijk intens verdrietig ,hoe wreed kan het leven soms zijn ,ik hoop dat je erkenning en herkenning vind hier ,ik lees verder
En wens jou kracht en alle sterkte van de wereld toe
Warme groet hes🌻
Dank je wel! Liefs
Wat vreselijk! Ik moet huilen om dit. Jullie in de kracht van je leven deze ellende. Ik wens je vanaf hier heeeeeel veel liefde toe! xxxxxx
Dank je wel, alle liefde is zo welkom!
Ha Mimpie,
Ik las je antwoord op een blog van ViooltjeM , hier op kanker.nl. Je woorden boeiden me, ik zag dat je blogde en zo kwam ik hier bij jou terecht.
En ik denk dat ik je 'ken'. Ik herken je aangrijpende, niet te bevatten verhaal .We hebben elkaar denk ik weleens berichtjes gestuurd via een besloten facebookgroep. Wat ben blij dat ik je hier nu tegen ben gekomen. Ik ga je blog volgen.
Lieve groet, Lenneke
Ja klopt, we kennen elkaar inderdaad van de Facebook groep! Dank je voor je lieve woorden. Liefs, Mirjam
Beste Mirjam,
Een vreselijk verhaal dat je vertelt, alleen is het geen verhaal maar jullie/jouw bittere werkelijkheid. Als ik het ergens anders las, zou ik denken dat dit zo slecht bij elkaar verzonnen is dat het niet waar kan zijn. Onwerkelijk om te lezen en tot me door te laten dringen... hoe onwerkelijk moet het dan wel niet voor jou zijn!
Gecondoleerd met het verlies van jouw man. Troostende woorden, maar geen troost is groot genoeg. Wat zou ik je graag een liefdevolle warme omarming geven.. bij deze dan op deze manier...
Mij rollen de tranen over mijn wangen. Ongelofelijk heftig, vals, oneerlijk, gemeen, niet in woorden uit te drukken. Als ik denk aan 'mijn tijd' en de steun die ik van mijn man kreeg, rollen de tranen voor jou en jullie. Er in zo'n bizarre tijd niet voor elkaar kunnen zijn is verschrikkelijk. Dat mág helemaal niet!
Beide kanker tegelijk is het toppunt van onmenselijk. Het al na zo'n korte tijd afscheid van elkaar moeten nemen nog meer.
Ik heb bewondering voor je dat je jouw verhaal aan ons toevertrouwt. Een stuk herkenning kunnen we met je delen. Medeleven en compassie zijn groot. Ik hoop dat je je hier 'veilig' blijft voelen en dat het je steun geeft en misschien wat troost.
Lieve groetjes Hebe
Wat een mooie woorden, Hebe, ik ben er stil van. En ja, ik vind dat je gelijk hebt. Het is oneerlijk en onmenselijk. Ik leef in ieders nachtmerrie.
XX
Lieve Mirjam,
Eindelijk maak ik een start met het lezen van jouw blogs. Wat een verhaal, de tranen staan in mijn ogen. Het is al heftig genoeg als 1 van de 2 kanker heeft, maar zo samen en er dan niet voor elkaar kunnen zijn terwijl je dat zo graag wilt en dan ook nog na zo'n bizar korte tijd al afscheid van elkaar moeten nemen, onmenselijk. Ik heb het je al eerder gezegd: dat die emmer van jou überhaupt nog staat.
Liefs Sandra
Wat een liefde, wat een prachtige twee-eenheid zoals jij dat zo mooi noemt. Jeetje zo een gelukkig en misschien zelfs beetje saai leven. Nou ja, verre van vind ik als ik me jullie leven voor die nachmerrie en zware rollercoaster voorstel. Toen kwam er klap op klap en konden jullie er niet eens echt voor elkaar zijn. Zo verdrietig, oneerlijk en onwerkelijk. Jeetje ik ben zo blij met Pierre altijd naast me tijdens de behandelingen en uitslagen. Jouw rots in de branding was al snel heel ziek en is dus wel heel snel overleden. En toen moest jij nog al die zware behandelingen doorstaan met al je verdriet en gemis. Waar heeft zo een lief en mooi stel dat aan verdiend vraag je je dan af he. Gelukkig had je lieve vriendinnen die jullie bij stonden en hielpen met de nodige huishoudelijke dingen. Och lieve Mirjam wat heb jij al veel doorstaan. Dan ben je nu al weer een eindje opgekrabbeld gelukkig. Zo knap. Maar het verdriet en gemis zal zo'n pijn doen. Nogmaals veel kracht en sterkte toegewenst om je leven weer een beetje een doel en kleur te geven. Liefs Carla🦋