Een volle maat

Openbaar blog
zondag 19 september 2021
1099 x gelezen

Ik heb voor het eerst kaal buiten gestaan. In de voortuin. Ik was aan het praten met een goede kennis, hovenier van beroep, die voor mij het onkruid aan het wieden was. Ik had een ‘opvliegerdag’ en dacht: laat maar even zitten, die mutsen, sjaals en pruiken. Het was toevallig net heel druk buiten. De achterbuurvrouw kwam langsrijden, de overbuurman liep voorbij en nog meer mensen uit de wijk hadden precies dit moment uitgekozen om langs mijn huis te komen. Ik zag sommigen snel een tweede keer kijken, en daarna erg hun best doen om het heel normaal te vinden. Ik moest daar wel een beetje om grinniken.

De dure haarwerken en chemomutsen ten spijt, draag ik het liefst sjaals om mijn hoofd. Die knoop ik zo, dat ik een soort ‘staart’ heb. “Haar wassen” is natuurlijk een fluitje van een cent tegenwoordig. Mijn gezicht tekenen, dat is een ander verhaal. Ik draag normaliter geen make-up maar nu mijn wimpers en wenkbrauwen afscheid van me nemen zie ik zelf niet eens meer hoe ik me voel. Dus nu dan toch maar af en toe aan de wenkbrauwpommade en eyeliner. Geleerd van een Douglas dame die flink op zichzelf geoefend had. Gedoe hoor, want het moet er netjes op, goed blijven zitten en ’s avonds er ook allemaal weer af.

Roberto is te snel overleden om mijn haarwerken en getekende ogen nog te kunnen zien. Jammer, want hij had zich daar wel op verheugd. Ik had zo graag mijn pruiken meegenomen naar het hospice en ze ‘catwalk style’ aan hem getoond. Haren vond hij erg belangrijk, vooral die van hemzelf. Zo ijdel als hij kon zijn! Hij werd langzaam kaal en vond dat vreselijk. Het is bizar natuurlijk, razendsnel overlijden aan alvleesklierkanker op je 57ste en je zieke vrouw achterlaten, maar hij verliet het toneel met in elk geval nog een goede haardos op zijn bol, zo grapten we samen. Nu ik dit aan het typen ben, zie ik hem weer voor me. Op het laatst stond zijn kuif recht overeind en het kon hem geen moer meer schelen. Toen leefde hij nog, maar was hij in essentie eigenlijk al weg, realiseer ik me nu.

Soms denk ik dat ik ergens ook wel ‘geluk’ heb – verkeerd woord, maar ik weet even geen beter – dat ik diep in de rouw ben terwijl ik operaties en chemokuren onderga. Want hoewel ik om de buitenwereld niet te shockeren mijn hoofd bedek en een gezicht teken, kan het me weinig schelen hoe ik eruitzie. Ik relativeer alles, er zijn twee grote dingen in mijn leven: overleven en rouw. Al het andere is van ondergeschikt belang. Ik vind het moeilijk uit te leggen. Volgens mij is er een maximum aan ruimte voor emoties als verdriet, zielenpijn, angst en zorgelijkheid. De maat is vol. Dus nu mijn mooie wimpers en wenkbrauwen zeggen: “Tabee!” kan ik er geen traan om laten, want: vol. Tientallen opvliegers op een dag? Ik zit ze maar uit, kan me er niet druk om maken. Gewoon geen ruimte meer.

In het begin, net na onze diagnoses en in de periode voor Roberto’s dood, was er echt niets anders belangrijk dan die kanker. Dat was best lastig in gesprekken met anderen. Ik vroeg niet naar hen, en als iemand mij toch een verhaal vertelde over haar/zijn eigen leven, dan dacht ik al snel: lekker belangrijk. Wij zijn aan het doodgaan en jij maakt je druk over… (vul hier elk willekeurig onderwerp in dat niet met doodgaan te maken heeft). Tijdens de ziekenhuisopname dacht ik het ook. Hoorde ik vanuit mijn kamer medewerkers lachen op de gang, dan dacht ik: hallo, ik lig hier te rouwen, pijn en kanker te hebben en jullie staan te geinen? Gelukkig is dat inmiddels veranderd. Ik vind het fijn als mensen plezier hebben en om te horen wat er zich in de levens van de mensen om mij heen afspeelt. Dat leidt me af en ik heb interesse in wat er in hun levens gebeurt. De gedachte: waar maak je je druk om?, komt nog wel naar boven, maar die wordt dan meteen gevolgd door: wat heerlijk dat jij je daar zo druk om maakt. Dat gun ik jou zo. Want wie zich zorgen kan maken om iets kleins, heeft nog een heleboel ruimte voor emoties. Niks vol. Die mag zich gelukkig prijzen.

Een volle maat

26 reacties