Emotiewagonnetjes

Openbaar blog
maandag 15 november 2021
788 x gelezen

In 2014 stond ik op een zonnige ochtend in april mijn ontbijt te maken in de keuken. Midden tijdens het schillen van een kiwi hielden mijn handen ineens stil. “Krijg nou wat!” dacht ik, “ik ben getrouwd. Ik ben gewoon echt getrouwd!” Opeens kwam het besef bij me binnen en daarmee een enorme golf van vreugde en plezier. Dit was ongeveer acht maanden na het daadwerkelijke huwelijk.

Mijn hele leven heb ik al wat ik later “emotiewagonnetjes” ben gaan noemen. Mijn gedachten (de locomotieven) en emoties (wagons) lopen niet altijd synchroon. De emoties die gebeurtenissen opwekken, komen vaak pas veel later bij me binnen. Het werkelijke besef komt pas achteraf. Natuurlijk was ik op mijn trouwdag zelf ook heel blij en gelukkig. Tegelijkertijd waren de emoties blijkbaar zo groot en overweldigend, dat ik ze niet ineens kon toelaten. Zo werkt het bij mij: hoe ingrijpender de gebeurtenissen, hoe langer het duurt voordat de emotiewagons zich aandienen.

Mijn ratio of mijn denken vergelijk ik met de locomotieven van mijn treinen. Die denderen maar door, zijn altijd op tijd op hun stations en perrons. Maar op de sporen door het land van mijn leven zwerven dus ook allerlei losgeraakte emotiewagons die het tempo niet aan konden. Concreet betekent dit, dat ik regelmatig ineens een emotie voel die ik niet goed kan plaatsen. Dan ben ik opeens boos, of verdrietig, en kan ik die emotie niet meteen plaatsen. Roberto hielp me dan altijd goed, dan vroeg hij naar verschillende gebeurtenissen en of ze daar misschien bij hoorden. Want dat kan ik gelukkig wel, de wagons labelen. Ik kan herkennen bij welke gebeurtenis een emotie past. Al heb ik daar dus soms hulp bij nodig.

Op dit moment rijden de emotiewagons van vijf maanden geleden over me heen. En het zijn er veel! Zo veel. Ik voel de onwerkelijkheid van de snelheid van Roberto’s ziekte. De laatste zes dagen in het hospice. Hoe ik hem heb zien sterven, nog niet eens drie dagen voor mijn debulking operatie. De operatie zelf, hoe misselijk en ziek ik daarvan ben geweest. De pijn die ik heb gehad. Hoe ik huilend op de grond van het ziekenhuis heb gelegen, niet wetend waar ik heen moest met mijn emotionele en fysieke pijn. Ik dacht dat ik toen alle emotie die erbij hoorde, al had gevoeld. Zat ik er even naast.

Ik voel de pijn en het verdriet van hoe ik in een rolstoel bij de uitvaart was, en dat maar net redde. De emoties van het vertrek naar het zorghotel, waar ik dezelfde avond alweer een bloeding kreeg, en de volgende dag weer terug moest naar het ziekenhuis. De spoedopname twee dagen later, de wanhoop van toen ze me vertelden dat ik opnieuw geopereerd zou moeten worden vanwege een darmperforatie. (Die ik gelukkig toch niet bleek te hebben.) En vooral, bovenal, voel ik de afkeer, de vermoeidheid en de weerstand tegen al dat geprik, geduw en gepor in mijn lichaam. Al die onderzoeken, scans, echo’s, bloedprikken, infuusnaalden, medicijnen, hechtingen. Al die handen, al die mensen, waarvan sommigen mijn naam niet kenden, tastend en voelend, prikkend en oordelend. Ik ben het zo, zo zat. Want de tegenhanger, de warme armen van Roberto, die ontbrak. Ik kon niet even tegen hem aankruipen in bed als het me te veel werd. Of lang in zijn omhelzing staan. Dat gemis. Dat brandt echt. Wat is dit ongelooflijk heftig.

Vandaag kreeg ik de griepprik (die was ik nog vergeten: de vaccinaties), morgen bloedprikken en controle voor de chemo. En dan woensdag, als alles goed is, de laatste ronde. De zesde. Daarna is het klaar. Voorbij. Alleen denk ik wel dat het nog druk zal worden met emotiewagonnetjes.

Emotiewagonnetjes

31 reacties