Fietsosofie

Een van Roberto’s grootste passies was wielrennen. Toen ik hem net leerde kennen deed hij er niet veel meer mee, maar toen hij door te veel werken en te weinig beweging niet meer zo lekker zijn schoenen kon vastmaken, was de maat vol en schafte hij een nieuwe racefiets aan. Eerst nog een Bianchi, later werd hij De Rosa fanaat. Het werd steeds serieuzer. Voor onze tiende relatiejubileum gaf ik hem een clinic cadeau in de Alpen met wielrenner Steven Rooks. Sukkel die ik was, ben ik nog meegegaan op die reis. Overnachting in een nulsterren krakkemikkig hotel waar je de kakkerlakken tussen de handdoeken cadeau kreeg, we door het bed zakten maar waar toch alle wielrenners naartoe togen omdat er 24/7 pasta met rode saus in grote pannen voor iedereen klaarstond. En we elke middag op een groot scherm naar de finale van de Tour de France konden kijken. (Ja, ik weet hoe ik cadeaus moet uitzoeken, ha!)

Daarna ging hij los. De alpenleeuw in Roberto kon niet meer worden getemd. Al in het vroege voorjaar plande hij zijn rondjes strategisch zo, dat hij zijn makkers in september kon verslaan… op een of twee na, “maar als ik zoveel tijd had om te trainen als zij dan zou ik hen ook het snot voor de ogen fietsen”, vertrouwde hij me toe. Rob had veel goede eigenschappen, maar ‘gracieus verliezer’ hoorde daar niet toe. Elk jaar ging hij met een groep fietsvrienden een of andere hoge berg in Europa beklimmen. Mont Ventoux, Gavia, Stelvio, Gross Glockner, noem maar op. Dit jaar hebben ze op hem getoost en mij de foto’s gestuurd. In het hospice kreeg Rob van elk van hen een persoonlijke kaart of brief. Hij was te verzwakt om ze zelf te lezen, dus ik las ze voor en we hebben samen zo gehuild. Roberto was dankbaar voor alle herinneringen die hij zo vlak voor zijn dood nog van hen kreeg.

Roberto stak mij ook aan met het fietsvirus en samen fietsen begon ik steeds leuker te vinden. Hoewel ik ook snel last kreeg van zadelpijn en ik het echt niet leuk vond om door weer en wind 100 kilometer ofzo te trappen. De helft vond ik meer dan genoeg. Ik was meer een mooiweerfietser. En ook ik ontdekte de geneugten van klimmen, hoewel ik een “berg” van categorie 3 uit de Tour de France al meer dan genoeg vond. Rob vond het zo leuk om samen te fietsen en ook deze passie met mij te kunnen delen. In Italië, Frankrijk en Oostenrijk stapten we op de fiets. Hij maakte dan steeds filmpjes en foto’s, fietste vier keer langs me heen en weer op de steilste hellingen (hij kon het echt goed) en leek wel een stuiterbal. Vaak stuurde ik hem dan vooruit, “ga jij maar lekker in je eigen tempo, je hoeft niet bij me te blijven” en dan ging ik ook in mijn eigen tempo omhoog. Langs de weiden waar ik de koeien het gras van de grond kon horen scheuren, bochtje om, de banden op het wegdek, mijn versnelde ademhaling… steeds hoger, met prachtige vergezichten. Helemaal opgaan in het moment, geen andere gedachten. En dan met 60 km per uur naar beneden sjezen en ’s avonds hele borden pasta of kaasfondue wegwerken. Heerlijk.

Tijdens een van deze reizen was Roberto naar boven gevlogen en ik had mijn eigen tempootje gepakt. Mijn fietsosofie was: lekker blijven trappen, rustig aan, uiteindelijk kom je vanzelf een keer boven. Ik kwam rustig peddelend boven en Roberto, nog stijf van de adrenaline (het was de eerste dag), zei: “He? Hoe doe je dat? Ik ben hier nog helemaal niet zo lang!” dus ik zei: "Nou ja, ik blijf gewoon steeds maar trappen. Ik ken deze berg nog niet, ben hier nog nooit geweest, maar ik ga ervan uit dat wanneer de benen gewoon rond blijven gaan, ik er uiteindelijk wel zal komen. En blijkbaar werkt dat.” Een paar jaar later, in Nederland, kwam Rob helemaal kapot thuis van een fietsrondje. “Ik ben de man met de hamer tegengekomen”, zei hij. Ergens in de duinen was de brandstof op, hij had geen eten meer en hij kreeg zijn verzet niet meer rond. “En toen dacht ik aan wat jij zei in Annecy”, zei hij. “Gewoon blijven peddelen in een laag verzet, en uiteindelijk moet ik er dan wel een keer komen. Het werkt!”

Ik realiseerde mij vandaag dat ik deze fietsosofie ook toepas op mijn huidige situatie. Het verlies van Roberto, het verlies van mijn gezondheid, de behandelingen. Ik blijf maar gewoon peddelen in mijn eigen tempo. Probeer in het moment te blijven en waar mogelijk te genieten van de vergezichten. En niet mezelf uitputten, maar rustig die benen blijven ronddraaien. Uiteindelijk kom ik dan wel ergens.

PS Hoe wij elkaar hebben leren kennen, is ook best een verhaal. Ik woonde en werkte indertijd in Rotterdam. Ik was 22 en had een vriend, K., die in Nederland woonde maar geboren en getogen Texaan was. Inclusief de cowboy hat en boots, trouwens. K. werkte ook in Rotterdam en op een vrijdag had hij me gebeld dat hij een nieuwe collega had en of ik ook naar de borrel kwam aan het einde van de werkdag. Dus ik toog richting kantoor van boyfriend en eenmaal daar aangekomen begroette ik wat bekende collega’s. Toen nam K. mij mee naar het groepje waar zijn nieuwe collega Roberto stond en stelde ons aan elkaar voor. “Zo dan!”, dacht ik. We hebben niet echt met elkaar gepraat die middag, maar toen K. en ik aanstalten maakten om te vertrekken en hij de deur voor mij opendeed, keek ik nog even over mijn schouder en op dat moment zag ik dat Roberto ook naar mij stond te kijken. En toen vloog er zoveel elektrisch geladen chemie door de ruimte dat je er een leven lang op had kunnen stoken. De vonk, de bom, alle clichés zijn van toepassing. Roberto vertelde me later dat dat moment voor hem net zo bepalend was geweest. Maar: niets mee gedaan. Een paar maanden later gingen K. en ik uit elkaar om andere redenen. Nog een maand later zag ik Roberto weer in een disco in Rotterdam, we dansten met elkaar, hij vroeg me mee uit en zo werd 18 augustus 1994 het begin van “Roberto en Mirjam.” Foto bijgevoegd!