Goed alleen kunnen zijn

  • Openbaar blog
  • zaterdag 11 september 2021
  • 844 x gelezen

Als kind ben ik gepest. Vooral de eerste jaren van de middelbare school waren echt heel onplezierig. Zo was er de keer dat mijn klasgenoten na het gymmen mijn kleren in de jongenskleedkamer hadden gelegd. En de ontelbare keren dat ik bij het fietsgroepje kwam (ik woonde 8 km van de middelbare school) en ze snel wegfietsten net voordat ik er was. De plotselinge stiltes als ik langs kwam lopen. Het heeft me veel pijn gedaan en ik heb ook lang een laag zelfbeeld gehad. Maar het heeft me ook iets geleerd. Ik kan heel goed alleen zijn en mezelf alleen vermaken.

Nu ik erover nadenk, was ik ook toen al sterk. Want ondanks dat ik op school zo werd gepest, wilde ik dolgraag naar een kamp tijdens de schoolvakantie. Je zou denken: dat is vragen om nog meer gepest, toch? Maar nee. Vreemd genoeg behoorde ik op het kamp juist tot de populaire kinderen. Twee jaar achtereen brachten mijn ouders mij naar Drenthe voor een week van tentslapen en slappe boterhammen met goedkope hagelslag. Ik maakte er vrienden. Dus wat deed ik als ik thuiskwam na een dag gepest? Dan belde ik mijn vrienden van kamp. Mijn ouders werden er gek van, zoveel als ik aan de telefoon hing. Ik ging met mijn ‘kampvrienden’ op Tienertoer in de vakanties en we zochten elkaar thuis (verspreid door heel het land) op. Ik heb zelfs nu nog steeds contact met een van hen.

Roberto stond zich erop voor dat hij goed alleen kon zijn. Vlak na mijn eerste voorlopige diagnose, nog voordat we van Roberto’s ziekte wisten, wandelden we samen door een natuurgebied.

Ik: “Stel dat ik overlijd en jij blijft alleen achter, wat ga je dan doen?”
Roberto: “Niet veel anders. Ik blijf werken en zal nog meer tijd besteden aan mijn hobby’s, met name het filmen wil ik dan verder uitbreiden.”
Ik: “En meer contact met andere mensen?”
Roberto: “Daar heb ik niet zo’n behoefte aan. Ik vind het prima in mijn eentje.”
Ik: “Denk je niet dat je je dan eenzaam kunt gaan voelen?”
Roberto: “Ik voel me niet eenzaam als ik alleen ben. Ik ben daarin een rijk mens. Het lijkt me heel moeilijk als je altijd andere mensen nodig hebt voor je geluk.”

Wat komt het nu goed uit dat ik mezelf kan vermaken. Mijn vrienden en familie zijn er voor me, maar meer en meer merk ik dat ik niet meer de hele tijd iemand om me heen hoef te hebben om niet het gevoel te hebben te verdrinken. Op een zeldzame dag zonder een enkele afspraak vraag ik me af: waar kan ik mezelf vandaag blij mee maken? en doe dan wat er in mijn vermogen ligt. Op een dag vlak na de chemo is dat misschien een blog met humor schrijven, op een dag vlak voor de nieuwe chemo is dat wandelen, fietsen, sporten, mediteren, museum, massage, noem maar op.

De derde chemo was zwaar, mensen. Het heeft een week geduurd voordat ik me weer wat beter voelde en ik ben dit keer voor het eerst ook na een week niet symptoomvrij. De opgezette buik baart me nog steeds zorgen, ondanks de echo die geen vocht aantoonde, en ik heb daar vandaag ook een e-consult over ingestuurd. Ik wil toch dat daar verder naar gekeken wordt. Er is immers een kans van 30% dat de chemo niet aanslaat en die kans is zelfs groter bij het type afwijking (MSI-H) dat in het tumorweefsel is aangetroffen. Ondanks die angsten – of misschien zelfs vanwege die angsten – doe ik veel dingen om voor mezelf te zorgen. En om dingen te blijven doen waar ik vroeger echt van genoot. Ik rouw nog te veel om er echt blij van te worden, maar waarderen kan ik ze zeker. Wie weet komt het genieten ook ooit wel weer.

Reageren
Volgend blogbericht

19 reacties

Heel mooi weer Mirjam! Pff.. en ook ontroerend en ... snif...

Pietsie vergelijkbaar hier, dus ja, ik kan me ook heel goed alleen vermaken. En dat met heel veel verschillende dingen. Ik heb mij ook nodig om mij te zijn. Ik ben ook blij als ik met en bij mij ben / kan zijn. 
Moet bekennen dat mijn Ruud dat soms (vaak?) best moeilijk vindt. Lastig. En ja, natuurlijk vind ik dat op mijn beurt (erg?) lastig. Gelukkig komt dat steeds beter goed, omdat ik dat beter/meer aangeef.

Goed dat je aan de bel trekt. Altijd doen als je het gevoel hebt dat er iets niet klopt.

Hoe onwerkelijk nu, maar ja, genieten komt weer. Genieten met de lach dat Roberto er altijd bij zal zijn. Je bent nooit zonder hem! Je vindt je weg en er komt een moment dat je genieten weer als fijn ervaart. Dat kun je niet afdwingen - dat wil je ook niet - maar 'ineens' is het er. 
Ik denk hierbij aan ons nadat ons zo dierbare neefje van 14 overvaren is. Niet vergelijkbaar, maar ook een beetje wel. Het voelde slecht om het fijn te hebben, te genieten, te lachen, het leuk te hebben... Toch lachten we, maar vooral omdat hij zo'n boef was. Dat dan weer wel en dat voelde goed. Ik heb moeten leren dat genieten wél mag. Lange tijd hielp 'dat zou hij ook gewild hebben' geen reet. Maar dan ineens... kon ik ineens zeggen dat ik een hele fijne middag had gehad. Oeps.. we leefden niet meer alleen in rouw. En op dat moment voelde dat voor het eerst ook niet fout.
Ik wens jou dat moment. 
Ik weet dat dat moment voor je komt.
Met de tijd...
Veel tijd...
Jouw tijd...

Lieve dikke knuffels van mij xxxxxxxxxxxx

Laatst bewerkt: 11/09/2021 - 23:30
Reageren

Lieve Hebe,

Als ik niet had geweten dat het zo werkt, dat nabestaanden op den duur leren leven met het verdriet van het verlies en het vermogen terugwinnen om zich (bij tijd en wijle) weer ongedwongen gelukkig te voelen, dan was ik er sowieso uitgestapt. Geen operatie, geen chemo's. Al mijn hoop is erop gericht dat ik me ooit weer echt blij ga voelen. Van het lesgeven dat ik zo graag weer wil oppakken zodra het kan, van de contacten met anderen, en dus ook van het alleen zijn. 
Precies zoals jij het beschrijft: dat je op een dag lacht, gelukkig bent, blij bent, zonder dat het verkeerd voelt. Dat is mijn hoop.

Ik begrijp dat het soms voor partners lastig kan zijn, maar in je eentje zijn om te kunnen opladen is geen afwijzing van de ander. Het is een vorm van liefde: ik zorg voor mezelf, zodat ik ook voor jou kan zorgen. Zoals je in het vliegtuig ook altijd eerst zelf je eigen zuurstofmasker moet opzetten bij een calamiteit. Dat is niet egoistisch, althans niet volledig; dat doe je juist om anderen nog te kunnen helpen. 

Heel veel liefs terug,
Mirjam

Laatst bewerkt: 12/09/2021 - 12:57
Reageren

Wow, die is mooi!

Ik zorg voor mezelf, zodat ik ook voor jou kan zorgen!

Een vorm van liefde... hoe mooi is dat! Geloof me, dit is er eentje die ik vooral onthouden moet.. zodat ik me niet meer schuldig voel (en ja, dat op mijn leeftijd...)

Dank!
En knuf van mij xxx

Laatst bewerkt: 19/09/2021 - 22:23
Reageren

Waarmee maar weer is aangetoond wat ik vaak tegen leerlingen zei die gepest waren: dat het juist de fijne, bijzondere, intelligente en gevoelige mensen zijn die dit overkomt. Mensen die een beetje anders zijn dan gemiddeld en het daardoor uiteindelijk verder brengen in de wereld. 

Waarvan akte.

Liefs, 

Hanneke

Laatst bewerkt: 12/09/2021 - 13:18
Reageren

Je hebt helemaal gelijk, Hanneke: je hoeft maar een beetje anders te zijn dan anderen om mikpunt te worden van gepest. En laat ik nou vaak afwijken van de norm. Ik wilde wel bij de groep horen, pijnlijk graag zelfs, maar had geen idee hoe. Inmiddels ben ik wel blij dat ik dat niet kan en niet heb gekund. Maar het breekt mijn hart dat er dagelijks kinderen zijn die nog steeds hieronder lijden, ongeacht alle antipestprogramma's. Zeker nu er sociale media bestaan... ik kon tenminste nog bijkomen thuis, dan had ik geen contact meer. Vreselijk als het gepest op Snapchat gewoon doorgaat na schooltijd... 

Laatst bewerkt: 13/09/2021 - 19:02
Reageren

Als die pestkoppen dit mooie blog lezen, krijgen ze vast ook rode koontjes.. van schaamte, en van jaloezie over hoe sterk jij in het leven staat. En dan weten ze nog niet eens dat je Brigitte Kaandorp hebt overtroffen ..

xx, Joke 

Laatst bewerkt: 12/09/2021 - 14:32
Reageren

Lieve Joke, wat mij is opgevallen is dat pesters zich dat later helemaal niet meer herinneren. Dat ze vaak geen idee hebben hoe erg hun gepest een ander heeft geschaad. Dat zal ook wel een of ander psychologisch mechanisme zijn... 

Degene die jaloers is op mij, is echt niet goed bij het hoofd, haha! ;-)

Liefs
Mirjam

Laatst bewerkt: 13/09/2021 - 19:05
Reageren

ach meissie toch ik leef met je mee en is herkenbaar voor mij al was het bij mij op de lagere school ,gepest worden slaat wonden maar maakt ook sterk dat zie en lees ik in alles van je ,wat een prachtig blog is dit ontroerend en goud eerlijk en wat apart wat jou roberto zei zo denk ik ook ik ben volmaakt gelukkig met mijzelf en kan heel erg goed alleen zijn ,dat heb ik als kind al geleerd waarmee ik echt niet bedoel dat ik niet van mensen houd ik heb ze alleen niet zo hard nodig en nu zie het het als kon me nog van pas komen alhoewel je dat maar nooit weet het leven kan rare sprongen maken .hoop dat je snel antwoord gaat krijgen hoe het nou zit met je buik .wat naar dat je kuur weer zo rot was blijft toch een heel nare ervaring al dat vechten wat jullie hier moeten doen en dan toch zo moedig en positief ,geweldig hoor hoe je er instaat jou krijgen ze niet klein .

dikke knuff liefs hes xxx

Laatst bewerkt: 13/09/2021 - 14:14
Reageren

Dank je wel lieve hes. Heb jij daar nog iets aan over gehouden, aan dat pesten? Een lager zelfbeeld of andere onzekerheden? Als je het wilt delen, hoor, anders niet. Mag ook in PB. Ik kreeg vandaag bericht dat mijn gyn-onc zich woensdag over mijn vraag kan buigen en dan "eventueel contact met u opneemt". 

Liefs, Mirjam

Laatst bewerkt: 13/09/2021 - 19:07
Reageren

Jazeker geen zelfvertrouwen en een laag zelfbeeld en mezelf nooit goed genoeg vinden ,maar ik heb hard gewerkt aan mezelf en in therapie geweest en inmiddels ben ik een zelfverzekerde vrouw die goed over zichzelf denkt ,alleen zo af en toe prikt het jaren geleden zei een neefje tegen me goh je bent best lelijk met die grote neus van je ,toen greep ik m in zn arm en heb m ff goed duidelijk gemaakt jij mag dat vinden en denken maar zeggen doe je dit nooit meer anders praat ik nooit meer met of tegen jou ,nu inmiddels is het een man en ik heb een heel speciale band met hem .wel kan ik er niet tegen als kinderen pesten ik leg ze dan uit wat het met iemand doet en dat het veel over je zegt als in heb je dit echt nodig om jezelf belangrijk te voelen of ben je eigenlijk zelf onzeker ,dat denk ik namelijk .

Dan duim ik hard voor woensdag 🍀💪liefs hes😘

Laatst bewerkt: 13/09/2021 - 22:49
Reageren

Pfff weer een mooie blog uit het diepste van je hart. Het gepest worden heeft jou juist sterker gemaakt zeg. Zo sterk van je. Wat een prachtige foto van jullie samen ook. Mooie herinneringen, toen nog hoopvol en niet wetende hoe zwaar het allemaal ging worden. Je bent een prachtige vrouw. Van binnen en van buiten en veel mensen zijn er voor je en kunnen nog veel van je leren. Liefs Carla ❣

Laatst bewerkt: 05/06/2023 - 10:19
Reageren