Samen alleen

Blijf alsjeblieft je hart hier uitstorten Mirjam. Wij horen je graag aan en steunen jou, omdat we weten dat jij ons ook zult steunen als we ons verdriet bij jou kwijt moeten.

Liefs,

Zweef

Lieverd wat ben je toch een diepe denker ,dat brein van jou draait overuren zelfs snachts of juist snachts ,en hoe eenzaam wil je het hebben alleen in het donker met al je zorgen angsten en gedachten en pijn ,je ouders zijn in de 80 tig maar schat weet je dan niet dat zij dag en nacht met jou bezig zijn en zelfs als je ze niets meer zou zeggen dan beschikken zij over mega antennes die het aanvoelen ,en ik begrijp heel goed dat je ze niet overbelasten wil misschien kun je het wat nuanceren dus niet hier alles oke hoor maar mocht je ooit 10 min weggezakt zijn zeg dat dan het mooiste zou zijn als je er een middenweg in vond ,maar toneel spel daar kijken mensen die echt van jou houden dwars doorheen ,ik lees veel dat mensen die kanker hebben daar elke seconde aan denken ,dat geldt ook voor degene die houd van iemand met kanker dus eigenlijk deel je dat met voor wie het echt iets kan schelen ,en voor wat hier aangaat vinden lotgenoten iets bij elkaar wat het ietepiets minder eenzaam.maakt dus ga daar vooral mee door ,en ik denk dat jij heel goed kan inschatten wat je familie wel en niet aankan maar ik denk ook dat ze er heel graag voor jou willen zijn .

Voor nu van mij een dikke knuffel en liefs 😘hes

Dat je 80 jarige ontlast lijkt mij een vreemd geval al hielden ze van hun schoonzoon ze houden ook van jou die te maken heeft met rouw en kanker, ik kan niet beoordelen hoe fit ze geestelijk zijn noch hun gevoelens inschatten en hoeveel rek er in hun geest zit je kan er naar gokken of naar vragen of gewoon zeggen dat je niet weet wat wel of niet kan aan hun is het daar een antwoord op te geven. het laatste wat je wilt is een verstoring in jou relatie met hen. Buiten het feit dat rouw en en ziekte verschillen in verwerking. Dat familie een grote bron van steun kan zijn is waar toch zal je ook gaandeweg merken dat de 1 het sneller laat vallen dan een ander sommige mensen hebben nu eenmaal de aandachtsspanne van een mier en een dergelijke empathie. Laat je niet ontmoedigen als blijkt dat degene van wie je het meest verwacht het plotsklaps af laat weten, al geloof ik niet dat jij de moed snel laat zakken. Als het traject langer of intenser word is het hebben van een groot netwerk een voordeel. We zijn alleen samen en samen alleen, blijf schrijven en delen wat je angsten pijn en problemen zijn, oplossen kunnen we niet maar delen wel.

Sterkte

Lieve Mirjam,

Blijf je gedachten met ons delen.💞💞.

kus Marieke 

Hoi Mirjam,

Ik moest bij het lezen van je bericht denken aan wat een vriendin laatst tegen me zei.  Haar moeder heeft kanker, en probeert steeds te voorkomen dat ze mijn vriendin belast met alles waar ze mee worstelt, terwijl mijn vriendin juist zo graag haar moeder meer tot steun zou willen zijn. Ondertussen is wel duidelijk dat haar moeder het ook gewoon heel moeilijk vindt om dingen te delen.   Mijn vriendin geeft haar daarom de ruimte dat níet te doen, omdat ze daarmee haar moeder nu het meeste helpt.  
Wat ik hiermee wil zeggen is: je omgeving vindt het misschien helemaal niet lastig als je je verdriet en angst wel met ze deelt. De enige manier om daar achter te komen is, denk ik, het ze te vragen, en ondertussen dichtbij wat je zelf wilt, te blijven: delen wat en waar jij het prettig vindt. 
Sterkte! 

Lieve Mir, 

Mooie overpeinzingen weer, voor zover je dat kunt zeggen over een alleen-voel-blog en dan al helemaal in jouw situatie. En in tegenstelling tot sommige andere reacties, dacht ik niet meteen dat jij jezelf wegcijfert om je ouders of anderen te ontlasten. Ik voelde het meer als  een weloverwogen keuze was waar je jezelf het beste bij voelde. Maar ook die kan geboren zijn uit een  oergevoel om anderen te beschermen. 

Dus nu weet ik niet meer wat ik wil zeggen :). 

Denk voor jezelf, niet voor anderen, dat past wellicht. Alhoewel, volgens mij ben je daar al op gepromoveerd.. 

Liefs, Joke

Weet je lieverd, in zulke situaties of bij twijfel draai ik de zaak altijd om. Wat zou ik omgekeerd van hen willen weten? Wat zou ik van hen willen horen? Hoe zou ik hen willen helpen? 

Het is en blijft een gegeven dat we het zelf en helemaal alleen moeten doen. Het is ook een feit dat er legio mensen zijn die alleen maar 'o, goed' willen horen op de vraag hoe het met je gaat. Iets anders ofwel de waarheid daarmee kunnen ze niet omgaan. 
Jij zelf kent beslist het onderscheid in de dierbaren en anderen om je heen. Denk nooit voor een ander! (ben ik ook te goed in, zei zij schuldig...) Jouw ouders zijn ja, een dagje ouder. Dat maakt hen ook ja, door de wol geverfd. Ik denk dat ze het vreselijk zouden vinden op enig moment te ontdekken hoe shit in klote je je gevoeld hebt zonder dat zij het wisten en dus je konden helpen, troosten, of wat dan ook. Juist zíj willen niet dat hun liefste dochter die het zó ontzettend zwaar heeft hen wil beschermen en 'het' dus maar in haar eentje ziet te klaren. Vreselijk! Dat wil je hen niet aandoen...
Die lach die je hen zo graag geeft, geef je hen dan als ze weten hoe welkom hun hulp en steun voor je is. Saamhorigheid. Er zijn voor elkaar. In goede tijden is dat o zo gemakkelijk. In slechte tijden leer je de mensen kennen. Laat hen waarvan je wéét (!) er voor je zijn. Dat zou je zelf ook willen. Er voor hen zijn in tijden waarin ze 'iemand' het hardste nodig hebben. 

Oeps.. zou het bijna vergeten... Super mooi verwoord en blijf alsjeblieft alles droppen bij ons wat je kwijt wilt!

Veel dikke knuffels van mij xxxxxxx Hebe

Hoi Mirjam.

Zo herkenbaar mij  ouders 86 83 hebben al een dochter af moeten geven zoals mijn moeder zegt. En vindt het zo oneerlijk dat nu ik tweede dochter ongeneeslijk is. Probeer ook te filteren en nog fijne momenten met ze te hebben. Soms denk ik wel eens hoop dat ik het zolang volhoudt dat ze er niet meer zijn. Maar aan de andere kant misschien worden hun wel honderd en dat gun ik ze van harte. 

Grt Petra 

Hoi Mimpie  gecondoleerd met  je man, hoe vreselijk lijk mij dat.

En zelf heb je ook een strijd tegen die hopelijk goed voor jou gaat aflopen. Eenzaamheid ik snap het. Je vraag: hoeveel en hoelang vertel je de mensen om je heen van alles.

Onze zoon heeft All gehad en nog steeds met vele hobbels lukt het hem om door tegaan. Ja wij/  zijn broer en vele anderen hebben hem bij gestaan en toch heeft hij zit ook alleen gevoeld. En ja wij ouders zouden zoveel willen doen maar konden/kunnne nietsven wat het het liefst wil, een normaal leven net zoals elke 27+, wat ik merk dat vaak met vrienden/familie de gesprekken toch weer over die kanker gaan of de gevolgen van behandeling. Ja soms denk ik zelf weleens tjee hebben we het weer hier over. Maar aan de andere kant heeft de kanker je ook in bepaalde hoeken geduwd en het kost veel wilskracht en energie om toch zoveel mogelijk je eigen leven te leiden.

Ik zou zeggen schroom je niet dat als je er iets over wil zeggen, het is onderdeel van je leven geworden. Als mensen er niet mee om kunnen gaan is dat meer aan hun.

Veel kracht en blijf in je zelf geloven.

Liefs pandras

Lieve Mimpie, ik herken je eenzaamheid en denk dat iedereen die met kanker te maken krijgt dit ook zo ervaart. Maar ik vroeg mij ook af, toen ik na een aantal maanden een down periode had hoeverre ik dit wel gedeeld heb. En hoe ging ik zelf om met mensen die dit door maakten, vanuit onwetendheid. Tuurlijk bood ik aan te helpen, boodschappen te doen, mee naar het ziekenhuis te gaan of een luisterend oor. Maar wat het met iemand echt van binnen doet, de angsten, onzekerheden verdriet en eenzaamheid? Nooit naar gevraagd misschien ook uit angst? En toen het mijzelf overkwam zei ik het ook niet. Want ook al vertel je het, dan nog is het iets van jou alleen, want het is jouw lijf. Mijn moeder, waar ik heel close mee ben maar ook een dikke 80’er is wilde ik er niet mee belasten want ook zij moet het alleen weer verwerken. Ik gaf soms kleine voorzetjes en keek hoe iemand reageerde en dan vertelde ik meer. Was dan ook gelijk in tranen en dat wilde ik ook weer niet want dat is dan even een momentje maar gelukkig zijn er ook betere dagen.

Ik heb gemerkt dat het het fijnste is om met lotgenoten te praten ook al is het via een blog en misschien wel juist via o.a. deze site want hier weten ze wat je bedoelt en wat je voelt. Hier mag en kan je alles zeggen en ben je niet bang anderen te belasten (toch?).

Maar ik heb ook nooit geweten dat kanker idd heel eenzaam is maar je bent niet alleen, sterkte en liefs, Janette 

Beste Mirjam,

heel herkenbaar wat je zegt, vooral over het alleen zijn. Ik weet nog dat ik uit de narcose kwam in een zee van pijn. Ondanks dat mijn lief naast me zat voelde ik mij zo alleen. Toen realiseerde mij dat niemand bij je kan komen als je bepaalde gevoelens hebt die een ander zelf nooit heeft ervaren. Zelfs praten is mij soms van vermoeidheid te veel en dan nodig ik geen mensen uit en voel ik mij ook alleen. Eigenlijk is deze ziekte een eenzaam proces. Sommige dingen zeg ik bewust niet omdat ik dan weet dat iemand gaat huilen. Zo vroeg ik een aantal mensen om hun rekeningnummer en dan gaan ze huilen, dat vind ik dan zo erg, ik wil ze niet verdrietig maken.  Ik heb een mooie mand uitgezocht maar wie vertel je nu dat je een mooie mand hebt uitgezocht voor je laatste reis? 
Net als jij zoek ik mijn heil op deze site en bij Facebook groepen en dat helpt wel. Het praat gemakkelijker en ik krijg meer medeleven en begrip. 
Heel veel sterkte voor jou nu je dit zonder je lief verder moet ondergaan. Ik hoop dat je iemand nabij hebt om je hierin te steunen en mee te gaan. 
Ellen

Lieve Miriam, 

Tja, die eenzaamheid… toen ik 11 jaar geleden borstkanker had kreeg ik veel steun van zoveel mensen, ik hoefde nooit bang te zijn geen vervoer te hebben naar het zh, of dat er niet gekookt werd voor de jongens, als ik te ziek was en mijn man avonddienst had. De was werd door ons gedaan, maar we mochten strijkgoed altijd aan één vd buren geven. Maar ‘s nachts lag ik klaarwakker in bed en zag mezelf in een kamer met maar 1 klein raampje en een kale vloer. Dan voelde ik me zó alleen, dat beeld raakte ik in al die jaren niet kwijt en achtervolgde me, ondanks dat het lichamelijk beter ging. Ik was verder niet echt bang dat het terug zou komen, al houd je er rekening mee, altijd in je achterhoofd…,

Nu is de kanker onherstelbaar terug. Ik zou best nog jaren ‘uitstel van executie’ kunnen hebben, dat is ‘technisch gezien’ mogelijk. Positief blijven, roept iedereen en ze doen alles voor me, ik hoef niets zelf te doen als ik dat niet wil. Maar dát is het niet: ik denk steeds: hoe is het toch mogelijk dat ieders leven doorgaat, de wereld doordraait en die van mij stilstaat. Het is goed dat het zo is, maar het is zo’n eenzaam gevoel. Iedereen gaat door, met de blik op de (verre)toekomst, en dat durf ik niet meer, kan ik soms ook niet. 
Ik lig echt niet hele dagen snikkend in mijn stoel maar soms voel je je zó alleen… Heel veel sterkte Miriam! 

Wat mij geholpen heeft "als iemand vroeg is er nog nieuws?

Afgesproken met collega’s n vrienden , vragen kan altijd maar, soms heb ik er ven geen zin in om het er over te hebben.

Verrsassens maar het is gewoon gerespecteerd, mijn motto is geef ook aan wat je zelf wil.

Een ander kan het (gelukkig) ook niet ruiken.

Veel sterkte in deze bizarre tijd.

Liefs Pandras

Lieve Mirjam,

Moeilijk is dat ja, dat eenzame. Ik kan me niet voorstellen hoe dat voor jou moet zijn, alleen een klein beetje bedenken aangezien ik me ook al heel eenzaam kan voelen met mijn grote liefde altijd naast me. Dat heeft niks met die liefde te maken nee.

Na mijn eerste diagnose was de omgang met naaste familie soms lastig. Iedereen had verdriet, maar iets echt benoemen of erover praatte lukte niet zo. Totdat het tot een ruzietje kwam met mijn zusje, in bijzijn van mijn moeder. Dat heeft ons uiteindelijk zo geholpen. We hadden allemaal het gevoel elkaar te sparen door niet eerlijk te zeggen hoe we ons voelden, maar dat creëerde juist afstand en ongemakkelijkheid. Het is denk ik per situatie anders, maar wat ik wil zeggen is dat het soms ook juist kan helpen om je wel uit te spreken. Jouw familie wil je ook helpen en er voor je zijn, maar weten waarschijnlijk ook niet altijd of dat gewenst is en dan kan er iets krampachtigs ontstaan terwijl openheid juist zo kan verbinden.

Dit gezegd hebbende, ik deel ook niet altijd elk pijntje of elke inzinking. Soms simpelweg ook omdat ik dan al genoeg aan mezelf heb en de pijn en zorgen van een ander er niet bij kan hebben. Het blijft een afweging...

Liefs Sandra 

Lieve Mirjam,

Ik begrijp heel goed jouw worsteling, hoe om te gaan met jouw oude ouders.
Mijn ouders zijn overleden, en ik ben zo 'blij' (begrijp me niet verkeerd!) dat zij niet hoeven meemaken dat ik ongeneeslijk ziek ben, en vooral ook dat ik niet mee hoef te maken dat zij dat meemaken. Vooral mijn moeder had dat absoluut niet getrokken. Ik ben haar jongste dochter en ze kon er absoluut niet tegen als één van ons iets mankeerde. Zelfs de aftakeling van mijn vader, die stokoud werd, kon ze helemaal niet verdragen. Het ging met haar alleen maar goed als het met iedereen om haar heen goed ging.
Mijn moeder had ook de neiging, zich helemaal te storten op mensen die ziek waren. Zelfs bij vage kennissen deed ze dat. Veel mensen waardeerden dat, maar voor mij zou het absoluut verstikkend zijn. Het lastige was, dat ze maar twee strategieën kende: afleiden en flink zijn. Ze zou me voortdurend bellen en kaartjes sturen, maar het er dan vooral níet over willen hebben. Vooral over andere dingen praten en doen alsof het niet bestond. En ondertussen voelde je dan haar enorme zorgen eronder, haar totale paniek.
Ik spreek hier uit ervaring, want ben een keer eerder in mijn leven langdurig ziek geweest. Ik heb hier toen heel erg veel last van gehad. Naast mijn eigen probleem had ik ook steeds het verdriet van mijn moeder op mijn schouders. Dat vond ik ontzettend zwaar en verstikkend. Mijn vader daarentegen liet nooit iets horen, liet het helemaal aan háár over. Minstens net zo pijnlijk. Zij probeerde het tenminste nog.

Nou ja, een heel verhaal over mezelf hier, sorry, want het is jóuw blog. Maar als ik lees dat mensen hier schrijven dat juist je ouders alles willen weten, je willen steunen, en dat je dus juist aan je ouders je verdriet en pijn moet laten zien, dan denk ik: ik zou dat óók niet doen. Ik zou me 'flink' houden, omdat ik wist dat ze dit van me verwachtten en het voor hen de enige manier was om ermee om te gaan. 

Ik had een vriendin die maar 42 werd en stierf aan een gruwelijke hersenziekte. Haar ouders hebben altijd gedaan alsof het niet bestond.  
Ik bedoel maar, mensen reageren heel verschillend, ouders ook.
Het is zoals je schrijft, een kwestie van inschatten.

Heel erg veel sterkte en liefs,

Hanneke

Dag Mirjan,

Iedereen van ons maakt in het K traject e.e.a. mee. Wat mij opviel hierin, dat ondanks dat er lieve fijne mensen om je heen zijn, je dit traject zelf moet doorlopen. Dat is niet altijd gemakkelijk.

Wat mij raakt in jou verhaal is dat je ondanks je grote verlies van je maatje, je zo in het leven staat. Dank je wel dat je dit met ons wilt delen. Een ieder die dit leest zal op zijn/haar manier hier ook weer kracht uit putten.

Dank je wel hiervoor.

Bert.

Dank voor je herkenbare blog.

Het is en blijft een eenzaam gebeuren, hoeveel lieve mensen je ook om je heen hebt. Ik herinner me exact die gedachte in de lift op weg naar de OK: "Fijn dat je aan me zult denken, maar dit zal ik toch alleen moeten doen" (daarmee overigens totaal geen recht doen aan mijn uroloog en het OK-team). Daarom blijft kanker.nl voor mij altijd weer zo'n prettige verrassing. De herkenbaarheid, het oh ja-gevoel. De (nachten voor) die operaties, behandelingen en controles  blijft ook met deze site nog altijd een eenzaam gebeuren. Op dat soort momenten voelt het nog altijd alsof iedereen voortraast over de snelweg terwijl ik zelf op een duister en hobbelig bospaadje ben beland, struikelend, vallend en weer opstaand. Maar dan toch wel met anderen hier op kanker.nl zodat we elkaar overeind proberen te helpen als we vallen en samen onze tocht vervolgen. Ieder alleen op zijn eigen wijze en met de eigen gedachten en dromen en tegelijk ook hier op kanker.nl toch een beetje samen,  de angst omzettend in hoop.

Ik ervaar ook een eenzaamheid ondanks alle lieve mensen ( man, kinderen) om me heen. Maar wil hun eigenlijk ook zo min mogelijk belasten. Daarom zoek ik het ook in lotgenoten contact. Ook al heb je niet de zelfde kanker we snappen elkaar en herkennen dingen van elkaar wat mij wel steun geeft. Jij ook heel veel sterkte gewenst en hopelijk vind ook jij de weg om je minder eenzaam te voelen.

Mooi omschreven hoe dat voelt. Zo heb ik het ook ervaren. Je moet het alleen ondergaan. Maar ik vind het ook fijn om soms de verbinding met anderen te voelen. Met lotgenoten gaat dat des te beter is mijn ervaring. Hou vol en blijf zo mooi schrijven

Liefs, Sandra