Goede buren en verre vrienden

Sinds de diagnoses van Roberto en mij ben ik heel vaak verrast door mensen. Het cliché luidt dat je in dit soort situaties je vrienden leert kennen. Dat klopt wel, maar het gaat nog verder dan dat.

Ik heb er veel over gelezen en gehoord bij lotgenoten en maak het zelf ook mee: sommige mensen trekken zich wat terug bij zo’n heftige diagnose en anderen, vaak mensen van wie je het niet ziet aankomen, steken een helpende hand uit. Er zijn de door-dik-en-dun-vriendinnen en vrienden op wie ik kan bouwen. Die me steeds blijven vragen hoe ik me voel, langs blijven komen, me uitnodigen bij hen thuis. Ook de relatie met mijn ouders is in korte tijd intenser en hechter geworden, wat ik als heel fijn ervaar.

Daarnaast gaat er een steeds grotere wereld voor mij open van mensen die ik zonder deze ziekte nooit had ontmoet en die zich inzetten voor mij, terwijl ze mij niet of nauwelijks kennen. Ik heb nu een buddy bij Olijf (stichting voor vrouwen met eierstokkanker) met wie ik regelmatig bel en app. Verder ben ik bezig met Emotional Freedom Technique, dat is een vorm van meditatie waarbij je op bepaalde meridianen ‘tikt’ (tapping) met je vingers om zo de ruimte te geven aan emoties en deze los te kunnen laten. Dat deed ik al een tijdje zelf met een speciale app. In een besloten Facebookgroep, behorend bij de app, vertelde ik mijn verhaal en een Amerikaanse psychotherapeut, gevestigd in Londen, werd daar zo door getroffen dat ze mij zes weken tapping therapie via Zoom heeft aangeboden. Ik vind het geweldig en heb er veel aan.

Dan zijn er nog de buren die regelmatig eten voor mij maken, een rondje met me lopen of me naar het ziekenhuis (en indertijd hospice) brengen. Ik kende ze allemaal van gezicht en naam natuurlijk, maar er was geen nauw contact. En nu doen ze dit allemaal voor mij. Zaterdagvond heb ik twee uur zitten chatten met een geweldige vrouw die zelf borstkanker heeft gehad en zich inzet voor Oncogen. Haar levensinstelling was precies wat ik op dat moment nodig had en ze heeft me enorm geholpen door die tijd voor mij vrij te maken. De steun op deze website kanker.nl helpt mij trouwens ook heel erg.

Laat ik mijn “taalmaatjes” niet vergeten. Ik heb twee buitenlandse mannen leren kennen die ontzettend graag de Nederlandse taal willen leren en elke week met mij een uur het (soms lachwekkende) lesmateriaal voor de inburgeringstoetsen doornemen. Ik heb wat gehoord over hun achtergronden (met veel hulp van Google Translate) en dat zij zo optimistisch in het leven staan doet mij veel. Ook hen had ik niet leren kennen zonder deze ziekte.

Veel mensen zeggen: “Laat het me weten als ik iets voor je kan doen.” Dat zou ik zelf ook gezegd hebben vroeger, denk ik. Je wilt jezelf ook niet opdringen. Toch is die “opdringerigheid”, dat concrete, precies waar ik het meest aan heb gehad. “Ik ga vanavond voor je koken”, “Je krijgt van mij therapie”, “Ik doe je was en maak je bed op”, “Wij nemen je kat in huis”, "Ik kom bij je schoonmaken", “Wij komen elke week naar je toe”, “Hier heb je zelfgebakken eierkoeken”, “Kom je bij ons eten?”, juist die concrete dingen helpen het meest. Vriendin E. die mij heeft gedoucht en aangekleed in het ziekenhuis, vlak voor Roberto’s uitvaart. Vriendin M. die mijn voeten kwam masseren in het ziekenhuis om 23:00 in de avond toen ik kapot lag te gaan van pijn en verdriet. Slechts twee van vele momenten die in mijn geheugen gegrift staan, chemobrein of niet.

Ik ben jullie allemaal dankbaar, mensen dichtbij en ver, die zoveel betrokkenheid tonen en steun bieden. En de les is geleerd voor de toekomst. Ik ga het concreet maken, heel concreet.