Ophouden nou

Openbaar blog
zondag 17 oktober 2021
1349 x gelezen

Ik word niet goed van adviezen over allerlei antikankerprotocollen. Laat het van je afglijden, zou je kunnen denken, het ene oor in, het andere uit. Alleen: dat is zo lastig als je kanker hebt en graag beter wilt worden. Want stel dat iets echt werkt…?

Je kunt niet met kanker in aanraking komen zonder dat je ook met dit soort adviezen in aanraking komt. Het varieert van “geen suiker eten”, “geen dierlijke producten”, “geen producten uit pakjes en zakjes” tot de protocollen van bijvoorbeeld Jane McLelland en dr. Nicolas Gonzalez. Dit soort dingen ga ik dan toch opzoeken. Want ik wil niet iets missen wat mij echt zou kunnen helpen.

Zonder uitzondering is de basis van al die protocollen een niet vol te houden dieet. Niet eenvoudig “wees matig met…”, maar volledige eliminatie van hele voedselgroepen. En daar komt nog van alles bij. Bij MacLelland bijvoorbeeld een hele trits “off label” medicijnen die voor hele andere aandoeningen worden gebruikt, maar ook antikankereffecten hebben. Met links naar studies. Die dan vervolgens blijken te gaan over in vitro of dieronderzoeken. Daar staat dan een enorme hoos aan positieve ervaringen tegenover waardoor zelfs de grootste scepticus zou gaan twijfelen. Er zit dus mogelijk echt iets in (tenminste: als die reviews niet ook nep zijn), maar hoe weet ik of naltrexon in een lage dosis mij gaat helpen, als het alleen in muizen met eierstokkanker is bewezen? En wie kan me dat vertellen? Wie is betrouwbaar?

Die betrouwbaarheid, die zit me echt dwars. Even zwart-wit gesteld: de reguliere geneeskunde houdt niet zo van “alternatief’ en hamert op “echte” medicijnen, de “alternatieven” wijzen (gedeeltelijk terecht) op de grote invloed van de farmaceutische industrie. De Nederlandse vereniging tegen kwakzalverij heeft decennialang een stevige stem gehad met een sterke lobby in Den Haag. Dus wie moet je geloven? Iedereen preekt voor eigen parochie en jij mag het als kankerpatiënt lekker zelf uitzoeken.

Luister, mensen. Ik heb met mijn chemo’s helemaal geen puf om een eigen moestuin te gaan onderhouden en al mijn groenten en fruit zelf biologisch te kweken, telen, wassen en snijden. Ik heb geen ruimte voor eigen kippen en zelf slachten lijkt me met lage weerstand ook geen goed plan. Ik ben soms al blij als het me lukt om een kant-en-klaar maaltijd op te warmen (in die kankerverwekkende magnetron) en er zijn ook dagen dat ik niets anders wegkrijg dan biscuitjes. En ja, dan voel ik me daar weer slecht over, want dat alles “voedt de kanker”.

Mijn logische brein komt in opstand. “Laten we wel wezen”, zegt het tegen mij. “Als alvleesklierenzymen uit varkens, biologische producten, tussen de 130 en 160 supplementpillen per dag en tweedagelijkse koffieklysma’s (Gonzalez protocol) daadwerkelijk kanker zouden genezen, dan zou dat toch allang door veel meer mensen gedaan worden?” Hoewel. Er waren nauwelijks studies, maar uit een vergelijking tussen het “natuurlijke” Gonzalez protocol en chemotherapie bleek dat de kwaliteit van leven van de mensen die chemotherapie kregen hoger was. Eh... Dus dat is ook wel een ding: bij kanker telt echt niet alleen de overleving. Kwaliteit van leven, hoe belangrijk is die!

Mijn grote angst is dat er daadwerkelijk een betere behandeling voor mij is dan die chemo’s met al die bijwerkingen maar dat ik die niet ken en dat niemand mij dat kan vertellen. Of dat ik aanvullend iets heel eenvoudigs zou kunnen doen wat me enorm helpt, maar dat ik dat ook gewoon niet weet. En dat ik ook niet weet wie er betrouwbare informatie over zou kunnen geven. Chemo 4 + Lonquex injectie was zwaar en vreselijk, met name de misselijkheid was niet te doen. Inmiddels heb ik ook neuropathie ontwikkeld dus ik ga een gesprek aan met de oncoloog voor de volgende kuur over aanpassing van de chemo. Hopelijk hoeft dan die injectie ook niet meer… wordt vervolgd.

Ik ga voor nu het beste maken van de betere dagen tussen de kuren door. En hopen dat Loesje gelijk heeft.

Ophouden nou

38 reacties