Haar eraf!
Haaruitval. Ik was ervoor gewaarschuwd. Online las ik: “10 – 14 dagen na het toedienen van paclitaxel kun je haaruitval verwachten.” Alsof mijn haarzakjes hebben meegelezen verliezen ze 13 dagen na chemo 1 hun grip op mijn krullen. Nu was het al behoorlijk uitgedund na de twee operaties in mijn buik. Narcose doesn’t agree with me, ik word er zelf misselijk van en mijn haarzakjes blijkbaar ook. Maar nu is dan het moment dat het er echt met handenvol uitkomt en dat is voor mij ook het moment om mijn kapper te bellen. “Het kan eraf.”
Zes uur en een beperkte hoeveelheid tranen (viel me mee) later zit ik bij haar in de stoel. Mijn lieve vriendin is erbij en houdt mijn hand vast. Ik mijn hart. Hoe ziet mijn schedel eruit? Zijn de mutsjes die ik heb besteld goed? Ik heb ze gepast en gekocht toen ik nog haar had. Hoe voelen ze als het haar eraf is? En straks, als het er helemaal uit is? Ook heb ik twee haarwerken gekocht. Tja, ik kon niet kiezen. Ik heb mijn hele werkzame leven als ZZP’er gespaard voor mijn pensioen, want op de overheid zou ik niet kunnen rekenen. Mijn lieve, overleden man was ook van het sparen en beleggen. Hij was bang dat hij als tachtiger elk dubbeltje zou moeten omdraaien. En toen overleed hij op 57-jarige leeftijd. Sparen, dat ga ik dus echt niet meer doen. Niet met mijn diagnose en prognose! Maar de grote vraag is natuurlijk: hoe verdraag ik die haarwerken op mijn hoofdhuid? Zal die te gevoelig blijken te zijn? Of zijn ze te warm? Kriebelt het? Ik heb elke dag diverse keren opvliegers omdat ik na mijn operaties radicaal in de overgang ben beland. Heb ik van die mooie pruiken, kan ik ze misschien niet dragen…?
En daarmee raak ik weer de kern van dit proces. In alle zaken, van groot tot klein. De onzekerheid. Niets aan het leven met kanker is zeker. Werkelijk niets. Plannen is onmogelijk, want alles loopt anders dan je verwacht. Alles.
Afijn, ik dus in die stoel. “Ik ga je eerst knippen en pas daarna met de tondeuse.” Het haar werd korter en korter. Ik heb het zo kort mogelijk laten maken. Meteen maar helemaal. Ik hield het niet de hele tijd droog, maar naast de tranen was er ook gelach. En opluchting, dat het wachten voorbij was. En gepriegel met de pruik. “Dat leer ik nooit”, dacht ik. Met een van de haarwerken op mijn hoofd ging ik naar huis. Soep maken, want ook met een kaal hoofd moet er gegeten worden.
Een dag later heb ik beide haarwerken op mijn hoofd gehad. Zelfbewust loop ik de Appie in; iedereen heeft vast door dat ik een pruik draag. Het haar glanst zo erg. Maar nee hoor, niemand geeft sjoege. Het is net als altijd, haha. (De dagen dat ik altijd sjans had, liggen alweer een tijdje achter mij.) Het wordt anders als ik een mutsje draag, later op de dag, op de fiets en in een park. Veel mensen vermijden het om me aan te kijken en de mensen die wel kijken, begroeten mij opvallend vriendelijk. Thuis loop ik met een bloot hoofd, want pfoe, best warm zo’n muts/pruik. Zeker bij een opvlieger. De reacties van mijn naasten zijn heel lief. Mijn vriendin vindt dat de schoonheid van mijn gezicht zo beter tot haar recht komt. Haar volwassen kinderen melden ongevraagd en spontaan dat een kaal hoofd mij prima staat. En mijn broer stuur een gaaf bericht: “Hey zus, ik weet dat je een knappe vrouw bent. Maar nu zonder haar, echt GE-WEL-DIG! Wauw wat staat dat GOED! Wat mij betreft is die pruik totaal overbodig!”
Mijn innerlijke criticus is er nog niet over uit. Ik zou zeggen: oordeel zelf.
25 reacties
Doe vooral wat je zelf het fijnst vindt. Maar aangezien je een mening vraagt: Met pruik maakt je trekken zachter. Geen idee hoe dat komt. Andere lach? Pas maar op, anders heb je zo weer sjans! 😂
Haha, nou kom maar op met die sjans, voel ik me misschien wat beter ;-). En ik wissel het af. Rondlopen met bloot hoofd vind ik nu nog wat confronterend, maar wie weet. Wel factor 50 op die bol dan he haha
In alle variaties een prachtige vrouw. Maakt de keuze niet makkelijker maar wel waar
Wat lief. Dank je wel.
Iieve Mimpie
God meid ik moet dit echt zeggen hoor prachtig geweldig wat staat kaal jou zo vreselijk goed ,je bent zo sterk zo krachtig en ja het is dus echt waar soms is iemand zo mooi van binnen en buiten dat diegene niet eens haar nodig heeft ,waarbij ik echt niet voorbij ga dat dit zeer ingrijoend is ,dus hou je mutsjes en je pruiken voor wanneer jij wil en verder zeg je tegen jezelf ik ben waardevol en mooi en mens wat ben je moedig ik heb bewondering en diep hoog respect voor je
Warme knuffel en liefs hes😘👌
Dat zeg ik inderdaad steeds vaker Hes, dat ik best stoer ben eigenlijk. Aan de andere kant: ik ben nu nog in overlevingsstand, ik houd er echt wel rekening mee dat ik ook nog eens flink zou kunnen instorten. Maar voorlopig blijf ik de ene voet voor de andere zetten en kom dus nog steeds vooruit. Zo lief wat je allemaal zegt. Word er emo van. :-*
Hallo Mimpie,
ik heb hetzelfde als jij. En ben erg op mijn haar gefixeerd.
overmorgen ga ik naar het ziekenhuis voor debulking. Ik heb mijn haar nog.
maar als ik jou zo zie….jij bent wel reclame om het af te scheren. Staat jou onwijs goed. 👍
groetjes en sterkte in deze strijd.
salonarie.
Lieve salonarie,
Ik heb niet echt de kans gehad om op mijn haar gefixeerd te zijn, gezien alles wat er is gebeurd. Het was natuurlijk wel een moeilijk moment, maar ik leer steeds meer los te laten. Wat ik schrijf in mijn blog is echt zo: je hebt helemaal niets onder controle. Hoe eerder je probeert mee te buigen als een riet in de wind, des te gemakkelijker het wordt. Het is haar; het groeit weer aan. Uiteindelijk. Leef ik lang genoeg om het weer lang te dragen? Geen idee. Ook dat probeer ik los te laten.
De debulking, een pittige operatie. Ik wens je heel veel succes en ik hoop voor jou dat het goed gaat, dat ze je optimaal kunnen debulken, en dat je zonder complicaties zult herstellen. Dat wens ik je echt uit het diepst van mijn hart toe. Houd je taai.
Liefs,
Mirjam
je kunt inderdaad blootshoofds lopen, dat mutsje maakt je tot een muts en dat lange haar is ook ,aantrekkelijk,is niet helemaal het woord wat ik zoek maar weet het niet anders te benoemen
Sterkte
bevrijdend ogend of zorgeloos aangenaam zijnde woorden ook niet maar iets in die richting.
Oke Ron, helder haha! Dank je wel.
De aandacht gaat sowieso voor een groot stuk naar je prachtige lach.
Liefs, S.
Ach... lief!
Hoi Mimpie,
Doen waar je jezelf het beste bij voelt, dat staat voorop. Kaal of met pruik. Doe vooral wat jij wil.
Toen ik kaal werd had ik besloten dat ik wel genoeg andere dingen aan mijn hoofd had om mij zorgen over te maken. Het scheelt een hoop als je tegen dit soort dingen wat luchtiger aan kunt kijken, maar ja, je weet pas echt hoe je het zal vinden/ ervaren als je direct in de situatie zit. Voor jou vast een heel herkenbaar iets. Veel mensen zullen erg hun best doen om zich te verplaatsen in jouw situatie, maar hoe het precies voelt dat weten ze niet.
Ik zie in ieder geval een stoer koppie als ik je zo zie. En wat betreft die pruik, vooral de eerste kortere vind ik erg mooi staan. Vlot, jong, hip( zal ik nog even doorgaan met de complimenten😁).
Wat betreft je opvliegers heb ik misschien nog een tipje voor je, maar misschien heb je het hier met je gynaecoloog ook al over gehad. Ik plak sinds het verwijderen van mijn baarmoeder hormoonpleisters en heb zo geen last van opvliegers. Misschien is het een optie voor je. Het scheelt misschien weer wat ongemak.
groetjes Bianca
Lieve Bianca,
Klopt helemaal hoor, ik heb al genoeg aan mijn hoofd (haha) met alles wat er speelt. Dank je voor de complimenten.
Je slaat de spijker op zijn kop: niemand kan zich in mij situatie verplaatsen. GELUKKIG maar.
Dank voor de tip, maar mijn tumor is hormoongevoelig dus dat is voor mij geen optie. Ik heb wel gehoord dat clonidine kan helpen, dat ga ik met mijn gynaecoloog bespreken wanneer hij terug is van vakantie.
Groetjes terug!
Je bent hoe dan ook een mooie meid.
Dank je wel!
Je hebt een heel mooi koppie en ja, dat met en zonder haar. De pruik met lang haar maakt je wat 'streng', maar als je daar een grijns bij trekt komt ie vast heel anders over.
Ik kon ook niet kiezen.. En ook wij hebben hier een dolle pret middag gehad met nicht die foto's maakte (is fotograaf) van alle mutsjes en pruiken die de kapper had meegebracht (ik was niet mobiel, kon nog niet eens staan). Tranentrekker was Nana Mouskouri op m'n hoofd..
Ik wilde mijn lange haren graag bewaren en dat heeft de kapper geregeld. Ze liggen nog steeds in een dierbaar doosje. Geen traan gelaten, integendeel. Hoe raar ook, ik vond mezelf niet lelijk en best heel leuk met hoedjes, mutsen en sjaals. En pruik. Zat m'n haar altijd goed, wat normaal nooit zo was. Best een voordeel..
Emmers tranen heb ik pas gehad toen ik toch écht een keer naar de kapper moest op mijn nieuwe haar te laten knippen. Verbaasde me zeer, maar 'haar' en 'knippen' was een bijzonder teer onderwerp. Is weer goed gekomen hoor..
Liefs Hebe xx
Oh wat een goed idee, je haar mee naar huis! Tja, dat is rijkelijk aan de late kant vrees ik, haha. Ik moest hardop lachen om jouw Nana Mouskouri verhaal. Ik heb ook van die pruiken op gehad waarvan ik meteen dacht: neeee, joh!
Ik moet zeggen, ik vind mezelf ook best oke zonder haar. De Sinead o'Connor haartjes beginnen nu ook wel uit te vallen dus ik krijg van die ronde gaten op mijn hoofd, maar ach, daar kan altijd wat overheen. Leuk vind ik de afwisseling.
Dat bij jou de emoties kwamen toen je voor het eerst je terugkomende haar liet knippen, kan ik me best voorstellen. Zeker omdat je beschrijft hoe slecht je eraan toe was toen het er voor de eerste keer af was. Misschien een realisatieproces? Of vul ik dat verkeerd in? Wel blij dat het weer goed is gekomen ;-)
Mirjam xx
Oeps Mirjam, nou zet je me weer vele jaren terug bij dat gevoel van toen. De totale verbazing over mijzelf en radeloosheid omdat ik me heel klein en verdrietig voelde. Kost geen moeite dat gevoel weer op te roepen; jij hebt er maar een klein zinnetje voor nodig gehad.
Ik heb geen traan gelaten bij het afknippen van mijn haren. Was blij dat de kapper meteen kwam omdat ik mijn lange haar zo graag wilde bewaren. Wij hebben een spiegelwand in de keuken, daar zat ik voor. Hij wilde me naar de kamer zonder spiegel tronen, maar ik wilde niet. Ik wilde mij zien.
Ik heb me ook 9 maanden 'vermaakt' met pruiken, hoedjes en sjaals. Nou... maand of 8 dan.. mijn haren wilden niet weer groeien en dát vond ik nou niet zo grappig. Zuinigjes gezegd dit. Maar ze kwamen uiteindelijk en ik was blij. Mét krullen en ik was nog blijer. Zonder groen, dat vond ik jammer...:-)
Groeien groeien groeien ze moesten weer groeien naar de lengte die ik had. Dat er in de tussentijd best model in mocht, ging totaal aan mij voorbij. En ja natúúrlijk zag ik op enig moment ook wel dat ik er niet uitzag met een o zo niet kloppend 'kapsel'. Maar er mocht geen millimeter af. Zei 'haar' en 'schaar' en ik was in tranen. Heb er een heel blog over geschreven.. het heeft 1.5 jaar geduurd voordat er een ietsiepietsie af mocht..
Nu lees ik jouw woorden en denk meteen hé ja, dat was het misschien / waarschijnlijk wel. Haar eraf was weer terug naar toen, naar die dramatische tijd. Naar het hartstikke helemaal kaal zijn. Ik heb mezelf nooit echt begrepen in dat stuk. Zó niet ik! En nu denk ik ja, dat was het. De directe associatie met mijn zo ziek zijn. Met een schaar was ik weer terug bij 'haar eraf'.. Ik wilde niet terug naar 'toen'..
Goh...
Dank!
Toen ik het begin van je reactie las, dacht ik: oh jee, ik heb oud zeer opgeroepen. Dat was niet de bedoeling.
Maar toen las ik verder en zag dat je mijn vraag hebt gebruikt (plus de schrikreactie die zij opriep) om ook dat stukje van jezelf, dat je niet begreep, te begrijpen. Dat laat mij zien dat jij heel bijzonder bent, je schuwt niet terug voor introspectie en stelt je kwetsbaar op. Zeker ook door dit zo met mij (ons) te delen.
Dus: geen dank. En jij, dank je wel.
Liefs!
Lieve Mirjam,
Nu ga ik iets zeggen terwijl ik niet weet wat ik moet zeggen. En geloof me, dat gebeurt niet zo vaak...
Ik ben een gevoelsmens en heb de laatste maanden een paar keer tijd nodig gehad om weer 'bij mij' te komen. Zo veel verdriet, zo veel gemis.
Ik had jou 'voorbij' zien komen. Viel op de naam Mimpie en de mooie foto. In combinatie met de tekst kon ik niet verder klikken. 'Iets' ? zei mij 'niet nu'. Dus enkele weken later ben ik je gaan lezen, toen iets me zei 'nu'.
De reden dat we je hier lezen kunnen is op zijn zachtst gezegd dramatisch. Geen woorden voor en alles wat er bestaat aan superlatieven is van toepassing. Wat ik nu zeg doet je misschien zeer. Dat wil ik niet, maar ik kan alleen maar IK en eerlijk zijn.
Je verrijkt mij met jouw woorden!
Ik denk te weten dat je begrijpt hoe ik dat bedoel. Je hebt iets wat me raakt. Goh, hoe zeg ik dat nou. Het zijn niet alleen jouw woorden, maar ook hóe je ze zegt. Los van de dramatische 'boodschappen' die je met ons deelt. Bij o zo veel eigen sores, vind je de wil om te reageren bij anderen. Om méé te leven met anderen én om ze het hart onder de riem te steken.
Je lééft mee... en ik hoop dat je de dubbele betekenis daarvan mij niet kwalijk neemt.
Ik bewonder je zeer!
Heb diep respect voor je en wens ontzettend dat wij hier in staat zijn af en toe jou een beter (goed is nog teveel gevraagd) gevoel te geven.
Dat er in de inktzwarte duisternis enkele oplichtende vlekjes ontstaan.
Nou ken ik mezelf weer...
Best een heleboel woorden voor iemand die niet weet wat te zeggen.. sorry..
Liefs xxxx Hebe
Een pruik vond ik buitenshuis fijner dan een mutsje. Zo leek het alsof er niets aan de hand was, het was ook net mijn eigen haar. Tijdens harde wind moest ik wel een pet over mijn pruik doen, anders waaide hij af. Ik heb toen een antislip pruikband aangeschaft en vanaf dat moment zat de pruik muurvast. Heel erg heb ik het niet gevonden dat ik mijn haar kwijt was. Er was wel wat belangrijkers wat mij bezig hield dan dat en dat was natuurlijk overleven en hopelijk beter worden. Het was soms wel onwerkelijk als ik in de spiegel keek, kon nauwelijks geloven dat ik dat was zonder wimpers, wenkbrauwen en hoofdhaar. Maar heb er niet echt bij stil gestaan. Was ik ook te moe voor. Als ik terugkijk op die periode wordt ik nu wel emotioneel bij de herinnering.
Op je foto's zie ik een prachtig mens, ongeacht wel of geen pruik en welke. Het staat je allemaal.
Sterkte en lieve groeten,
Ineke
Lieve Ineke,
Ik merk inderdaad dat de keuze tussen pruik of mutsje wordt bepaald door: wil ik laten zien dat ik ziek ben, of niet? Mijn pruiken lijken niet op mijn eigen haar, maar dat vind ik dan ook wel weer leuk. Mensen die ik ken, weten toch al dat ik ziek ben, en anderen zien dan ineens een heel ander mens. Vind ik wel grappig. Vanavond ben ik ook voor het eerst met bloot hoofd naar buiten gegaan. Ook wel heel anders, ik voel me dan best zelfbewust. Ik zit pas tussen chemo 2 en 3, dus de wenkbrauwen doen nog mee, wimpers zijn wel al aan het uitvallen.
Lieve groeten terug,
Mirjam
Eerlijk gezegd vind ik kaal ook het mooist, zo van dit ben ik nu, kom maar op. Stoer en sterk. Komt wellicht ook door je stralende glimlach erbij. Ik ben kaal geweest na mijn 1e diagnose. Vooraf ook een pruik gekocht, toen was ik daar zo blij mee. Totdat ik daadwerkelijk kaal was; ik voelde me ongemakkelijk met die pruik en getekende wenkbrauwen. Nouja, dat is de nette versie. Het woord 'travestiet' is ook vaak voorbij gekomen in mijn hoofd 🙈. Daarbij was het ook middenin 1 van de warmste zomers ooit: mijn ontplofte bijna na een half uur met dat ding op. Kaal naar buiten durfde ik toen nog niet, dus meestal werden het mutsjes.
Liefs Sandra
Haha, dat je jezelf als travestiet zag, geweldig. Ik heb twee haarwerken gekocht en ze uiteindelijk beide minder dan 10 x gedragen. Ik was vooral van de sjaals, uiteindelijk. Lekker snel af en weer op.
Liefs, Mirjam