Het vertier van chemo vier
Driemaal is scheepsrecht. Althans, voor mijn witte bloedcellen. Want die waren voldoende hersteld om afgelopen donderdag mijn vierde kuur te mogen ontvangen. Hoewel, of ze echt voldoende hersteld waren, zullen we nooit weten…
Het was weer een heel verhaal. Ik moest me in de middag melden bij het vingerpriklab van de medische oncologie om de neutrofielen te laten testen. Velen van jullie weten dit, maar niet iedereen, dus ik leg het kort uit. Stel je voor dat al je witte bloedcellen samen te vergelijken zijn met alle kinderen op een school. Die kinderen zijn op school onderverdeeld in groepen. De witte bloedcellen ook. Je kunt de neutrofielen zien als een schoolgroep. Als die specifieke groep te klein is, ben je erg vatbaar voor bacteriën, schimmels en virussen en kun je zelfs van een verkoudheid ernstig ziek kunt worden. Gezonde personen hebben een waarde tussen de 1,5 en 7,5. Onder de 1 wordt gezien als riskant en dan krijg je ook geen chemo. Dat is dus wat er de afgelopen twee weken bij mij aan de hand was.
Afgelopen donderdag dus. Vingerprik gehad, later werd ik gebeld met de uitslag. De waarden waren goed; ik mocht de vierde kuur krijgen. Ik vroeg: “Wat zijn de waarden dan?” want ja, dat wil ik dan ook wel weten. De twee weken ervoor was het 0,58 en 0,8 respectievelijk. “Dat weet ik niet precies”, zei de dame aan de telefoon, “maar ze zijn hoog genoeg.”
In de wachtkamer voor de chemo controleerde ik de neutrofielen in de app van het ziekenhuis. Het zat me niet lekker dat ik die niet in mijn scherm kreeg. De “school” was getest, dus het totale aantal, maar de specifieke groep niet. En daar is toch van afhankelijk of je de chemo krijgt. Dus ik dacht: als ik twee keer naar huis ben gestuurd omdat het aantal onder de 1 was, dan moeten we toch zeker weten dat het nu boven de 1 is? Het kwam op dat moment niet direct bij me op om het aan een verpleegkundige op de afdeling te vragen. Ik zat in de wachtkamer en had dus nog geen toegang tot een verpleegkundige. Dus ik belde de 24/7 oncologisch verpleegkundige-lijn van de medische oncologie. Die werd boos dat ik hierover ging bellen vanaf de opname-afdeling. Of ik me er wel van bewust was dat deze lijn alleen bedoeld is voor spoedeisende klachten. Dat het niet normaal was dat ik vanaf de afdeling dat nummer belde.
Kijk, ik weet niet waar die telefoon zich bevindt of waar de mensen zijn die de telefoon aannemen. Er zijn zoveel afdelingen voor chemo, bestraling, radiologie en oncologie dat ik daar geen wijs uit kan worden. Ik verdwaal nog regelmatig in dat ziekenhuis. Eerlijk gezegd wil ik me daar ook helemaal niet in verdiepen. Ik heb een vraag, die volgens mij relevant is, die ik graag beantwoord wil hebben. Maar deze verpleegkundige ging zo tekeer dat ik in huilen uitbarstte. Ja weet je: ik wil daar toch al niet zitten, ik wil daar toch al niet zijn… en dan maak ik in hun ogen een fout en wordt er zo op mij gereageerd. Inmiddels was een hele lieve verpleegkundige mij op komen halen en zij kwam bij me zitten. Ze zei: “Het is een terechte vraag, want we moeten inderdaad die waarde weten voordat we met de chemo kunnen starten. Het is goed dat je zo alert bent.”
De verpleegkundige in kwestie kwam de kamer in en zei: “Sorry, maar de logica dat je mij vanuit de wachtkamer belt, ontgaat mij volledig.” En dat heeft ze nog een keer of drie herhaald. De neutrofielenwaarde zou nabepaald worden, werd mij toen verteld. Weer wachten. En later: oh nee, toch niet. Want dat ging niet meer. En het vingerpriklab was al dicht. Maar, zei de dienstdoend arts (mijn oncoloog was niet bereikbaar), de chemo ging toch door. Want de totale hoeveelheid “kinderen op school” was gestegen en dan mocht je er wel vanuit gaan dat daar ook wel een paar kinderen in de juiste groep bij waren gekomen. Geen idee dus wat de waarde was, uiteindelijk. Ik kreeg de chemo en los van het wisselen van de infuuszakken, heb ik niemand meer gezien.
En nu ben ik vier dagen verder. Gisteren kreeg ik de injectie om mijn witte bloedcellen te verhogen en net als vorige keer ben ik er strontmisselijk van. Bij chemo zonder die injectie kan ik al na twee dagen zonder de misselijkheidsmedicatie, maar nu krijg ik het hele weekend nauwelijks een hap door mijn keel. En dan slik ik drie (!) middelen: dexamethason, granisetron en metoclopramide. De met moeite gespaarde twee kilo die ik erbij had gegeten, zijn er weer af plus nog wat extra. Dat wordt weer contact met het ziekenhuis, vrees ik. Er moet toch een alternatief zijn? Dit is niet te doen zo.
Maar he! Het goede nieuws is natuurlijk: chemo 4 zit erin. Ik ben eindelijk over de helft. Ik moet heel vaak terugdenken aan een hele lieve dame van de servicedienst (eten en drinken) die ik bijna elke dag zag toen ik was opgenomen na de debulking operatie. Zij zei tegen me: “Jij gaat het redden. Dat weet ik. Je gaat het nog zwaar krijgen, heel zwaar zelfs, maar je gaat het redden.” Aan die woorden denk ik bijna dagelijks. Ik hoop zo erg dat zij het echt weet.
39 reacties
Lieve lieve schat ik lees je blog en ben helemaal ontdaan en van mijn stuk en als ik dat al ben hoe in godsvredesnaam moet jij je dan wel niet voelen ,ik ga even nadenkendus wordt vervolgd .
Voor nu de dikste knuffel ooit 🥰🥰
Ten eerste had ze overduidelijk haar dag niet maar dan had ze beter naar huis kunnen gaan want rr kan en mag nooit een reden zijn dat je een patiente afsnauwt en dan doet het er ook niet toe dat je sneller huilt ,want ze moet zich kapot schamen voir zulk dom gedrag .
Over de regel genomen lees ik echt geen lieve zorgzame mensen waar jij in dit ziekenhuis mee te maken hebt en das grof schandalig ,het kost werkelijk totaal geen moeite en of energie om menselijkheid te tonen ik bedoel ze weten daar toch wie jij bent en wat je meegemaakt heb en gewoon.nog .
Maar de kuur zit erin dus nu tijd voor jou en dan maar lief vooral voor jezelf zijn sterkte eniefs hes 💐😘🍀🌹
Wat ik ook al tegen Hanneke zei, ik huil snel hoor nu, dus dat zou ik niet als maatstaf nemen. Maar dat het opnieuw niet geheel vlekkeloos is verlopen, kan ik wel stellen... ;-) Liefs!
Dan nog!
Ik huil ook snel, maar je zo terecht wijzen als een kind. Doe ff normaal!
Zo boos op jou worden dat je in huilen uitbarst? Wat bezielt deze vrouw. Ze kan dat toch ook gewoon vriendelijk zeggen. Met kankerpatiėnten hoor je sowieso vriendelijk om te gaan. Ik hoor en lees veel van dit soort verhalen en iedere keer ben ik weer zo blij met de mensen in 'mijn' ziekenhuis. Het is me in vier jaar en acht maanden nog maar één keer gebeurd dat iemand niet aardig was. Een baliemedewerkster. En ik geef onmiddellijk toe: ik was daardoor ook van slag. Kanker maakt kwetsbaar. Zoals je zegt, wij hadden daar nooit terecht willen komen.
Zou het komen door wat mijn oncoloog zegt: dat ik altijd zo bescheiden ben? Ik denk het niet. Er werken gewoon lieve mensen in dat ziekenhuis. Het is een sfeer die zichzelf in stand houdt. Jij bent ook een lief mens, dat weet ik zeker. En je stelde gewoon een relevante vraag, toch?
Maar hij zit erin, Mirjam. En met die neutrofielen is het vast wel goedgekomen. Als ze in de eerste week gestegen zijn, stijgen ze daarna harder door, is mijn ervaring.
Veel sterkte en liefs,
Hanneke
Het moet gezegd: ik huil tegenwoordig al snel. Vroeger werd ik voornamelijk boos en dan later pas verdrietig, tegenwoordig sla ik die stap over en rol ik meteen naar het verdriet. En het zal ook best goed zitten hoor, met die neutrofielen, maar als het dan toch over logica gaat: die zie ik hier dan weer niet. En het is toch best erg dat er zo vaak iets fout gaat.
Ik ben lief, ja. Dat had ik een jaar geleden niet zo makkelijk over mezelf durven zeggen, maar ik weet het wel. Alleen kom ik niet zacht of bescheiden over, vrees ik, haha! Ik heb een luide stem (gelukkig niet heel hoog), sta rechtop en als ik iets zeg klinkt het alsof ik de absolute waarheid verkondig, zelfs als ik daar totaal niet zeker over ben. Ik ben vaak bloednerveus en dat merkt dan niemand. Ik kom echt veel krachtiger over dan ik me voel. Is mijn hele leven al een dingetje. Want iedereen denkt dan: "Die kan heel wat hebben", terwijl dat dus lang niet altijd zo is.
Liefs!
Super knappe en sterke nicht. Ondanks de, op z'n zachtst gezegd, zwakke en zelf centraal stellende reactie van de medewerker weer een bemoedigend relaas.
Ik bewonder niet alleen je schrijfstijl maar meer nog je kracht en instelling. De weg die jij aflegt is zo moeilijk en intens dat er niets anders dan bewonderinging bestaat.
Het is fijn om te weten hoe je het maakt en af en toe op die manier dichter bij je te zijn.❤🤗
Lieve neef uit OBL, dank je wel voor je reactie. Fijn dat je meeleest en zo op de hoogte blijft. Wie weet kunnen we, zodra ik me wat beter voel, weer eens afspreken met wat familie, je moeder en R. er ook bij. Lijkt me fijn. Liefs!
Lieve Mimpie,
Het is verre van ok, hoe je te woord bent gestaan. Hopelijk was je niet alleen, ook al was het "alleen maar" chemo, in gedachten hoor ik je dat al zeggen😘
Kan jij op je patiëntendossier, waar de uitslagen staan, lijkt mij dat LUMC dat wel heeft.
Kus,
Marieke
Ja, daar kon ik dus zien dat de neutrofielen niet geprikt waren. Verkeerde opdracht? Verkeerd uitgevoerd? Geen idee.
Hoi Mirjam, dit lezende herinner ik me nu dat ik het ook één keer gehad heb, dat de witte bloedcellen wel gemeten waren, maar dat de waarde van de neutrofielen er niet was. Niet telbaar of niet geteld of zo, ik weet het niet. Mijn kuur mocht toen ook doorgaan. Ik heb dat voor kennisgeving aangenomen. Soms kan het ook wel rustiger zijn om het maar over je heen te laten komen en te vertrouwen op de ervaring van de behandelaars. Het kan je ook een hoop ergernis besparen. Ik bel zelf echt zo min mogelijk naar het ziekenhuis en kom er ook zo min mogelijk. Sta daar ook om bekend. Oncoloog en verpleegkundige zeggen altijd: als mevrouw Mulder belt, is er echt wat aan de hand. En juist daarom heb ik weer extra de neiging om het uit te stellen, omdat ik niet altijd zin heb dat de alarmbellen daar gaan rinkelen.
Misschien zou een dergelijke houding ook te overwegen zijn? 't Is maar een idee hoor.
Overigens benadrukken ze keer op keer dat ik ècht moet bellen als er iets is, en als ik dat dan een keer doe wordt er nooit vervelend gereageerd. "Het gaat hier niet over een zere teen", zegt de verpleegkundige dan heel vriendelijk.
Liefs, Hanneke
Die verpleegkundige heeft h e l e m a a l gelijk. Bellen is toch niet meer van deze tijd? Je had het op een briefje moeten schrijven, onder de deur door schuiven, kloppen en dan hard naar je stoeltje moeten terugrennen. Dan maak je pas een statement. Bellen, pfffffft.
Hoop dat ik een glimlach op je gezicht getoverd heb.
Liefs, Zweef.
Ik lig in bed, hardop te lachen, dwars door de misselijkheid heen. Gracias!
🤣
Wat een gekke reactie van die verpleegkundige. Er wás toch gewoon spoed bij je vraag, en aan wie had je het dan moeten vragen daar in de wachtkamer? Aan een medepatient?
Gelukkig was haar collega wat liever.
Ze zeiden: het is al zo druk, er wordt veel gebeld, we hebben mensen tekort.
Maar ik vind het ook raar hoor, snauwen naar een patiënt. Gelukkig is dit de eerste keer (en wat mij betreft ook de laatste)...
Ik vind dit niet kunnen. Ik vind dat je dit niet ook nog mee moet maken. En aan die bijwerkingen zou toch wat beters te doen moeten zijn. Maar die kilo's, die komen er wel weer bij. Waarschijnlijk vonden ze dat de kuur nu wel echt moest doorgaan, misschien ook vanwege je mail met twijfels over de effectiviteit van je behandeling, gegeven het eerdere uitstel? Tijd voor een goed gesprek met je behandelaar denk ik, ook over je mentaal reserves op dit moment. Toch lees ik wel dat je blij bent dat deze kuur doorging. Kom maar lekker bij.
Als ik haar een keer zie, ja... halverwege november ergens. Telefonisch wel eerder.
Ik ga bijkomen inderdaad. En lekker veel eten zodra dat weer kan. 😘
Wat een schandalige reactie. Heel goed dat je zelf alles in de gaten houdt, er worden veel fouten gemaakt in ziekenhuizen!
Sterkte met de misselijkheid!
Liefs, Jenny
Er worden echt niet heel veel FOUTEN gemaakt in een ziekenhuis.
Dit zijn meestal gevallen van "menselijk optreden " en geen medische fouten !!
Natuurlijk worden er ook wel eens "echte " fouten gemaakt, maar dat is
en blijft toch menselijk.
Groeten Hans
---
...ik denk dat Jenny en jij een andere definitie van "fout" hanteren.
Dank je wel Jenny!
Jeetje Mirjam,
Wat een bizarre reactie van zo'n verpleegkundige, sommigen kunnen gewoon beter worsten gaan verkopen bij de Hema ofzo...Ze moeten dan a: duidelijker maken wie je waarvoor kunt bereiken en b: vriendelijk reageren als een patiënt eens iets 'verkeerd' doet. Geen flauw benul meer van wat kanker met iemand doet denk ik. Helaas heb ik dat ook iets te vaak meegemaakt in het ziekenhuis. Ik belde eens naar het 'noodnummer' na mijn borstamputatie en okselkliertoilet: die jaap van zeker 20 cm stond bol en was weer aan het bloeden. Ik was onzeker, had nog nooit zo'n operatie gehad (net als alle anderen die voor het eerst met zulke heftige dingen te maken krijgen, je zou zeggen dat ze dat toch weten in een ziekenhuis), maar er werd heel denigrerend gedaan: oh, het bloed? Plak een pleister. Op aanraden van een arts in de familie naar de ehbo gegaan waar gezegd werd dat het heel goed was dat ik kwam, want ik had een flinke nabloeding die niet vanzelf op zou lossen. Daar heb ik een klacht over ingediend, waarop gezegd werd dat deze telefoon inderdaad is voor nazorg na opname, maar dat die wel gewoon door de afdeling opgenomen wordt en het daar nogal druk is. Ja, dus? Als je geen gedegen nazorg kunt bieden moet dat anders geregeld worden. Ik snap heus dat dat niet altijd kan, maar het mag toch niet zo zijn dat je daar als patiënt dan maar de dupe van bent.
En daarbij, zeer terecht dat je zelf zo alert bent. Naast het feit dat er helaas best wat mis kan gaan in een ziekenhuis (als ik zelf nooit alert was geweest was ik al zeker 2 keer dood geweest (als dat zou kunnen natuurlijk haha)) is het ook gewoon joúw lijf, waarvoor je heel terecht wilt weten hoe of wat. Daarnaast geeft het een heel klein beetje houvast als je dat weet en helpt het mentaal enorm als je begrijpt waar iets vandaan komt.
Nouja, heel veel sterkte weer met het bijkomen van deze kuur en de injectie.
Liefs Sandra
Dag Mirjam,
Terecht dat je de waarden wil weten en absoluut niet juist, dat ze die niet kunnen geven. Snap ook geheel dat je door bent gegaan met de kuur. Welke keuze heb je anders? Voelt natuurlijk op die manier niet goed. Wellicht tijd om nu de hoofdbehandelaar aan zijn/haar jasje te trekken? Want zoals ik het lees doet het heel veel met je vertrouwen. Je bent nu wel gelukkig op de helft. Bijzonder is het dat overwachte mensen, zoals bij jou de dame van de servicedienst, de woorden hebben die je nu nodig hebt. Dat is de empathie die je meer verwacht bij je behandeling. Op de helft en naar ronde 5!
Hug Bob
Goede vraag Bob, welke keuze heb ik? Hebben wij? Is er wel echt sprake van keuze?
In de filosofische discussie over "vaststaand lot" versus "vrije wil" zitten natuurlijk hele grijze gebieden, maar als het om kanker gaat, ben ik toch geneigd te denken dat we niet zoveel invloed hebben. Dat de vrije wil nauwelijks een rol heeft. Je kunt niet van "vrije wil" spreken als de keuze die je hebt, is: wel of geen chemo doen. Het zou pas vrij zijn als je kon kiezen: wel of geen kanker. Vrouwen met het BRCA-gen: borsten laten amputeren of niet, dat is geen "keuze".
Daniel Dennett (filosoof) noemt het kleine stukje waar we zelf invloed op hebben "elbow room". Elleboogruimte, een klein stukje waarin we zelf wat beslissingen kunnen nemen die ons het gevoel geven dat we beschikken over vrije wil, terwijl dat dus eigenlijk niet zo is.
Maar de elbow room die ik wel heb, die ga ik dus mooi benutten!
Liefs, Mirjam
Hallo Meissie,
Ze moeten jou wel hebben hoor.....Pffff
Ik weet niet in welk ziekenhuis jij komt, maar mijn ervaringen met
andere operaties die ik gehad heb in mijn leven, is dat in mijn "eigen"
ziekenhuis [ Den Helder ] wat niet zo heel erg groot is, de behandeling en
benadering van personeel, veel "menselijker" is dan in grote ziekenhuizen
in grote steden.
De "gewone" verpleegsters bijvoorbeeld zijn in die grote, stadse ziekenhuizen
ook veel harder en zeg maar onbeschofter!!
Maar goed.....de vierde zit er bij jou in en blijf goede hoop houden!!
XXX Hans
---
Ik ga het ziekenhuis niet noemen, dat vind ik niet oke, maar het is inderdaad een groot academisch ziekenhuis.
Ik houd hoop, je maintiendrai! haha
Liefs, Mirjam
Ik snap het gewoon niet, Mirjam.
Zit hier met tranen in mijn ogen van boosheid: wat een ....... (ik had hier een heel lelijk woord staan. Allereerst haar reactie en het dan nog 2,3 keer herhalen bij een vrouw die doodziek is? Hoe haal je het in je hoofd! En dan nog, terechte vraag toch? Het gaat om JOUW lichaam, je hebt gewoon het RECHT om te weten wat je waardes zijn!
Wat een hel is het toch, hè. Of het al niet zwaar genoeg is voor je. Ik hoop dat je snel wat opknapt. En anders gewoon weer aan de bel trekken hoor. Zo vaak als nodig is. Het gaat om JOU!
Ik ga niet meer bellen, dank je wel. Geen zin in. Ja, of ik moet echt dood gaan, maar voor de rest zit ik het uit of bel ik de huisarts. Maar ik weet ook dat ik geen injectie meer wil. Want die is gewoon niet te doen.
Ze wilden me de waardes wel geven, en ze hadden me ook alles gegeven, maar de neutrofielen waren blijkbaar "vergeten". Terwijl dat de enige waarde is waar de vingerprik voor werd gedaan.
Liefs, Mirjam
Ik snap je helemaal.
Dus de neutrofielen zijn niet geprikt, terwijl die juist moeten bepalen of je wel/geen chemo mag?
Herkenbaar, ik had dat met de trombocyten. Bij mij is de chemo ook een paar keer uitgesteld.
Maar dan prikken en datgene waar het om gaat 'vergeten'? Dan zit er toch iemand behoorlijk te slapen.
Groot gelijk dat je de spuit niet meer neemt.
Ja precies. De waarde die geprikt had moeten worden, ontbrak... bizar he.
Dit vind ik nog het ergste van al. Dat je zodanig rot behandeld werd dat je niet eens meer durft of wilt bellen. Ik schrijf het lelijke woord wel. Wat een trut!
Hi Mimpie, wat ben je toch dapper.
Als ik de Dexa 's Avonds in nam, deed ik geen oog dicht. Ik liep de hele dag te spoken en regelde (soms tot ontsteltenis van de anderen in het gezin) van alles in de nachtelijke uren. Eerder innemen scheelde bij mee heel veel.
Ja, die dexa neem ik ook zo vroeg mogelijk in!
Dapper? Zo voelde ik me niet echt, toen ik zat te janken bij de chemo... maar dank je wel.
Liefs, Mirjam
Lieve Mimpie , waar mijn gevoel vandaan komt weet ik niet , maar mijn intuïtie laat me zelden in de steek : ik denk ook dat je het gaat redden 😘En snel huilen , dat is ook niet meer dan logisch . Er zit nog zoveel verdriet om jouw Roberto dat momenteel verdrongen is door jouw ziek zijn . Het zit waarschijnlijk achterin je huisje , maar het zit er . En het neemt dan de bovenhand en het komt er soms eens uit ..
knuffel . Rita .
Lieve Rita, wat een fijne reactie. En nog fijner dat jouw intuitie je ingeeft dat ik het ga redden. (Waarbij ik nu wel denk, terwijl ik zit te typen: wat houdt dat dan eigenlijk in? "Het redden"? Dat ik niet doodga van de chemo? Dat de kanker niet terugkomt? Dat ie wel terugkomt maar pas later? Of dat ik rustig richting de dood ga, niet al te lang na nu, maar ik daar wel oke mee ben?)
En inderdaad is daar nog altijd die rouw, die maakt dat ik als een soort open wond door het leven moet.
Knuffel terug!
Mimpietje , je gaat niet dood , je wordt beter 🥰
Ik benals 1e in een plaatselijk? HAGA geopereerd en bestraald in een universitair LUMC maar zoals het nu lijkt de goeie arts gehad. Al moet ik zeggen dat de behandeling die zij voorstelde door het MDO daar afgeketst is. Door onze verhuizing heeft de arts me doorgestuurd naar een gespecialiseerd ziekenhuis voor bestralingen in Vlissingen. De arts daar geeft me nu de bestralingen, die de arts uit het LUMC aanvankelijk voorstelde. Misschien veel te zwaar voor je, maar een second opinion? Heb je daar nog zin in? Nog de kracht voor?
Ik heb zelf in de zorg gewerkt en ben veel van die nare collega's tegen gekomen. Daar moeten anderen mee in gesprek gaan. Want dit kan echt niet. Ik wilde dat ik in staat was je te helpen. Dikke knuffel, bedenk dat wat jij voelt en wil de juiste richting is. Riet oftewel Maria DK
Lieve Riet,
Ik heb al een second opinion gekregen van het AvL, en die stelden dezelfde behandeling voor. Ik krijg de "standaardbehandeling" voor gynaecologische kanker (baarmoeder & eierstok), namelijk carboplatin + paclitaxel (Taxol).
Ik vond het ook echt ver gaan, dat uitfoeteren, en mijn huisarts vond het ook niet gewoon. Maar weet je, "nog maar" twee keer, ik bijt mijn kiezen op elkaar en ga door.
XX Mirjam
Lieve Mirjam, ik ben er stil van. Hetkannietwaarzijn maar dat is het wel. Godsamme zulks is blijkbaar van alle tijden, want het wandelt 'gewoon' door de jaren heen (al bijna 12 jaar geleden dat ik vol in de behandelingen zat). Vreselijk dit en elke overtreffende trap is toepasselijker. Het mes dat snijdt door je ziel en de machteloosheid is bizar.
Eén van de te meten waardes is de belangrijkste. Díe moet bovenaan de lijst staan én jou geruststellen voor de komende behandeling.
Vele maanden, beter gezegd controles zijn juist díe waardes bij mij overgeslagen. Terwijl mijn oncoloog deze op enig moment met dikke rode letters op het formulier bijschreef. Ja, want ik heb een van de zeldzame vormen van Kahler en dus staat die niet op de lijst. Pijlen, rondjes, ik weet niet meer wat ze allemaal geprobeerd heeft en gebeld heeft ze ook. Maar het lab bleef vinden dat die waarde niet zo vaak gemeten hoefde te worden. Kort gezegd kwam ik dus heel wat keren voor Jan Doedel naar het ziekenhuis omdat de voor mij belangrijkste waarde niet beschikbaar was.
Heb ik een verpleegkundige laten ontploffen.. In zekere zin is die waarde voor mij van levensbelang. Door haar in tranen te vragen wát ik moet doen om ervoor te zorgen dat het lab doet wat de oncoloog aangeeft dat ze moeten doen. Het was niet de eerste keer, dat wist ze meteen. Heeft haar lunchpauze eraan besteedt ervoor te zorgen dat dit de laatste keer was dat het misging.
Gossie, we houden vast aan kuur 4 die erin zit. Mooi. Zucht... zover je van mooi kunt spreken, maar je snapt me wel..
Lieverd een hele berg dikke liefdevolle knuffels van mij xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx Hebe
Wat heeft zoiets ook vele jaren later nog een impact, lieve Hebe. Dat lees ik in je reactie terug. Je bent ook zo kwetsbaar als patiënt...
Ik zie je zo zitten daar. Misschien moet ik de tranen ook maar eens laten stromen. Ik word meestal fel en strijdlustig, maar dan denken mensen ook al snel dat ik gek kan hebben.
Liefs, Mirjam