Hoezo "feestmaand"?
Geen nieuws is goed nieuws, zo luidt het gezegde. Voor mij gaat dat niet zo op. Als je mij een tijdje niet hoort of ziet, dan gaat het meestal niet zo goed met mij. Wanneer ik somber ben, is contact met andere mensen het eerste waaruit ik me terugtrek. Dat was ook de reden dat ik (voor mijn doen) lang geen nieuwe blog heb geschreven.
Vorige week woensdag zou Roberto’s as worden verstrooid, maar het was stormachtig weer dus die verstrooiing werd op het laatste moment verplaatst naar vandaag. Daardoor was ik veel langer met dit gebeuren bezig. Gisteren was dan de grote dag. Ik ben bij mijn schoonmoeder geweest en we hebben uitgebreid herinneringen opgehaald. Wat is het heerlijk om ongebreideld over mijn grote liefde te kunnen praten met de vrouw die samen met mij het meest van hem hield. We vallen inmiddels regelmatig in herhaling, maar dat maakt niet uit, ik kan over HEM praten. Morgen, woensdag 8 december, is het precies een half jaar geleden dat Roberto overleed.
De bodemloze put die rouw heet. De rouw waar nu tijd en ruimte voor is ontstaan. Wat is het ontzettend vreselijk erg, onuitsprekelijk verschrikkelijk dat Roberto dood is. En de clichés zijn waar (daarom zijn het ook clichés): het “nooit meer”, het definitief zijn, dat zijn de ergste dingen. Op sommige dagen is het moeilijk om hele dagen in het huis te zijn waarin wij zo gelukkig waren, het huis waarin hij zo gelukkig was. Waar ik nu woon was echt zijn “huis-huis”, zoals we dat noemden. De overige huizen waren altijd tijdelijk, dat wisten we, maar hier zouden we oud worden en pas vandaan verhuizen als het tijd werd om gelijkvloers te gaan wonen in het kader van krakende gewrichten. Op die dagen wil ik vluchten, ergens anders zijn, ergens waar ik niet word geconfronteerd met Roberto. Want hij is altijd thuis. Maar ja, hij is ook altijd in mijn hart. Dus vluchten kan niet eens.
Het feit dat het december is, helpt niet met mijn somberte. Die “feestmaand” is niet zo feestelijk voor alleenstaanden. Dat wist ik al, maar die nadruk op de familiegezelligheid is echt heel moeilijk voor een “verse weduwe". Helemaal omdat ik eigenlijk zelf niets heb met Kerst. Oud en Nieuw vind ik helemaal verschrikkelijk. Dat heb ik altijd al gevonden. Hoewel ik daar acht jaar geleden een mooie draai aan had gegeven door Roberto op Oudjaarsavond ten huwelijk te vragen. Vanaf dat moment had Oud & Nieuw ook nog wel iets fijns. Maar nu… pfff. Roberto vond Kerst geweldig dus in het weekend na Sinterklaas haalde hij altijd de kerstspullen uit de schuur en van zolder. Hij zette van die ouderwetse kerstmuziek aan, Bing Crosby en de Carpenters enzo, en dan gingen we samen de boom optuigen. Wijntje erbij, of Jagermeistertje. Hij wist het echt gezellig te maken. Nou, die boom blijft in de schuur dit jaar. Geen haar op mijn hoofd (ha, ha) die erover denkt om dat ding in mijn eentje op te zetten en dan wekenlang naar “onze” boom te koekeloeren.
Over haren gesproken. Tussen mijn verdriet en rouw heen, krijg ik af en toe toch wel glimpen te zien van mijn oude ik. Mijn zelfspot. Zo ging ik ondanks de regen toch wel regelmatig wandelen en realiseerde me als ik thuiskwam: capuchon op, capuchon af maar geen bad hair day. Top! Of van de week in de badkamer: ik heb al vier maanden niets hoeven scheren, en alles is glad als babybillen. “Gratis” vier maanden volledig onthaard! Daar moet ik dan zelf om glimlachen.
Er is een nieuwe fase aangebroken in mijn kankerreis. Ik ben klaar met de behandelingen. Gisteren bedacht ik: als ik nu nog chemo zou hebben gehad, zou ik morgen weer moeten. Nu hoef ik niet! Ik werd daar wel even blij van. Het zit erop. Nu nog mijn leven opnieuw vormgeven. Daarvoor, heb ik besloten, ga ik lang en breed de tijd nemen. Bijkomen van alles wat er is gebeurd in het afgelopen jaar. Ik wilde eigenlijk meteen weer aan het werk in februari, in het nieuwe semester. Ik weet alleen niet hoe fit ik zal zijn en of ik er echt aan toe ben om 25 - 30 studenten elke week het college te geven dat ze verdienen. Inclusief het nakijken van de tussenopdrachten (4 stuks) en het eindtentamen op tijd te beoordelen, met persoonlijke feedback. Voor nu is dat denk ik nog net een te grote bestelling.
Vandaag heb ik weer bloedcontrole gehad en hoera, hoera, het was de laatste keer. De waarden zijn niet best (vooral de weerstand heeft het te verduren, waarden witte bloedcellen lager dan ooit tevoren) en ook het aantal bloedplaatjes is weer gezakt. Toch denkt de oncoloog dat dit het dieptepunt is en dat het vanaf nu, drie weken na de laatste kuur, beter zal worden. En dat betekent dat ik geen bloedtransfusie ga krijgen. Mooi, want mijn aderen spuugden toch al elke poging tot infuus uit. Wel zei de oncoloog dat het een poos kan duren voordat mijn weerstand weer acceptabel is, 2-3 weken, en zelfs een paar maanden voordat die weer “normaal” is. Dat betekent afstand houden en voorzichtig zijn in een periode waarin ik juist alleen maar geknuffeld wil worden.
Dan maar flink aan de digitale knuffels. Ik moet het er maar mee doen, nietwaar?
39 reacties
Lieve Mimpie,
Ik zou zoveel troostende woorden willen schrijven, maar elk woord dat ik bedenk dekt niet datgene dat ik over wil brengen, dus bij deze dan ook die digitale knuffel, die zegt vast veel meer dan al die andere woorden die ik kan bedenken:
Liefs Bianca
Dank je wel. Zeker, ook digitale knuffels helpen!
Liefs, Mirjam
Een virtuele spirituele!
Yep, i did! Dank je wel.
Liefs, Mirjam
Zo bijzonder hoe je ons meeneemt in jouw leven. Een dikke vette hug💛💛😘
Zeker Simone, met de (baby)billen bloot!
Dank je.
Liefs, Mirjam
Lieve Mirjam,
Nee, natuurlijk is dit voor jou geen feestmaand. Mijn hemel zeg, jouw lief een halfjaar dood, zijn as die verstrooid wordt, jijzelf zo aangetast door je ziekte en behandelingen. Wát een feest...
Heel goed dat je dit schrijft, ik denk dat er weinig aandacht hiervoor is. Het IS toch leuk?! Maar ik herken me er volledig in. Ik vind deze duistere, grauwe maand de moeilijkste tijd van het jaar. Nu ik zo ziek ben, wordt dat alleen maar erger. Maar ik haalde altijd al opgelucht adem als de 'feestdagen' weer achter de rug zijn en vooral als het weer wat lichter wordt. En dan heb ik mijn man nog! Maar het duurt niet zo lang meer dat ik hem alleen moet gaan laten - tenzij hij toch nog als eerste vertrekt, want dat kan ook nog steeds - en dat is ook heel verdrietig.
Mirjam, ik ga echt aan je denken met kerst. En met oud en nieuw. En daarna.
O en eh... in februari alweer colleges geven? Ik hoop dat je een goede Arbo-arts hebt die jou hierin afremt. Want dat lijkt me een tikkeltje snel.
Een digitale arm om je heen en liehieieiefs!!!!!
Hanneke
Lieve Hanneke,
Oh, alsjeblieft, blijf toch nog lang bij ons. Ik kan me zo goed voorstellen dat het extra naar is om je zo beroerd te voelen in deze donkere dagen, met al die regen en kou en vooral die eeuwige grauwheid. In de zomer kun je nog even in de tuin of op het balkon gaan zitten, ook als je niet zoveel energie hebt.
Er zijn vast mensen met kanker die Kerst juist heel gezellig vinden. Ik ben het met je eens dat dit echt niet voor iedereen geldt. Ik zal ook blij zijn als "de feestdagen" dit jaar voorbij zijn. Als ik dit ontzettende rotjaar achter me kan laten.
Liehiehiefs, Mirjam
Ik blijf nog even hoor! Al is het maar om het weer lente te zien worden. Zomer mag ook.
XXX
Vier seizoenen... geen druk. ;-) XXX
Ook van mij een dikke digitale knuffel!
Forever Friends! Die heb ik altijd zo leuk gevonden. Dank je wel Saskia.
Liefs, Mirjam
Een hele, hele dikke decemberknuffel van mij!
Leslie
Dank je wel! Liefs, Mirjam
Lieve schat
Niks dekt de lading en om heel eerlijk te zijn weet ik ook echt niet wat ik zou moeten zeggen ,behalve nou kom maar dan krijg je n knuffel van me
Heerlijk Hes.
Liefs, Mirjam
Lieve Mirjam,
Laat dat semester nog maar even. Vooralsnog niet knuffelen met je studenten, vooraleer jouw witte bloedlichaampjes die covidbommetjes de baas kunnen.
Laat dat knuffelen eerst maar aan ons over.
Liefs. Zweef
Ja lieve Zweef, dat is wel de beste manier. Wat het mij zou opleveren is routine, en houvast, iets doen waarbij ik me nuttig voel. Aan de andere kant is dit herstel een eenmalig iets, dat ik niet overhaast wil aanpakken.
Liefs, Mirjam
En ook van mij die knuffel, met sterkte erbij die rotte maand door te komen. Ben zelf altijd een enorme digibeet ( geweest? ) en altijd het digitale forum geschuwd en nooit zo begepen. Ik ben eigenlijk stomverbaasd hoeveel warmte en meeleven er toch in zoiets kan zitten, en hoe in de loop van de tijd een aantal mensen voor je gevoel tot leven komen alsof je ze echt kent, wonderbaarlijk! En al haalt het digitale leven het natuurlijk niet bij het echte fysieke leven en de echte fysieke knuffel, de warmte als die welgemeend is doet veel goed , weer wat geleerd!
Veel liefs, Ingrid
Lieve Ingrid,
Dank je wel voor de knuffel, graag ontvangen. Ja dit forum blinkt echt uit in warmte en reacties. Dat vind ik echt heel mooi. Mensen zijn hier echt betrokken en je zegt het heel goed, komen voor je gevoel tot leven.
Ik zit vaak met een glimlach achter mijn laptop en dat is echt fijn!
Liefs, Mirjam
Hé Mimpie, wat heb jij een boel nieuwe harten veroverd. Zie december en januari maar als winterslaap maanden. En blijf vooral schrijven, het raakt velen. Probeer op zijn hoogst wat vakliteratuur te lezen. Je zult dan ervaren hoe lastig het is die wereld weer te betreden. Ontstellend vermoeiend. Niet bang worden, ook dat wordt weer beter.
Wie weet wat de komende twee maanden brengen.
Dank je wel voor je wijze adviezen. Je hebt gelijk, het zal niet makkelijk zijn.
Ik blijf schrijven, jazeker! En ja, het zal lastig zijn die wereld weer te betreden, maar zal het niet nu gemakkelijker zijn dan over nog weer zoveel maanden verder? Van uitstel komt afstel, enzo?
Ja, wie weet...
Lieve Mimpie ,ik begrijp jou goed dat je tegen de feestdagen aankijkt . Na het overlijden van mijn Jo is dat spijtig genoeg zo gebleven . Ook al zijn mijn schatten van kinderen hier dan wel . Maar soms kan ik me eenzamer voelen tussen mensen , dan dat ik echt alleen thuis ben . Bij zo een intens verdriet veranderd er iets met tijd . Raar , maar zo voelt het . Het lijkt als gisteren , hoe lang het ook geleden is ..’ Je denkt : vorig jaar was het nog zo ..’Zoveel maand geleden kregen we de diagnose …’’ Ik denk dat zo gedachten het tijdsbeeld veranderen .Maar ook al heb je er geen zin in , laat het toch maar toe dat jouw dierbaren bij jou zijn op kerst . Van mij nu al een welgemeende warme knuffel .Je hebt het zo nodig lieve schat . Rita .
ps : blijf maar schrijven , dan ben je dicht bij ons .
Lieve Rita,
Dat herken ik zo erg, dat je onder mensen eenzamer kunt zijn dan alleen. Met name als je je onder mensen begeeft die zelf niet ziek zijn. Dan ben je toch weer even "aan de andere kant" maar je kunt niet echt aansluiten...
Dank je wel voor je knuffel. En ik laat inderdaad ook mensen toe, de hele tijd, ook als ik me eigenlijk in mijn holletje wil terugtrekken. Omdat ik weet dat het goed voor mij is, en dat er veel liefde te geven en ontvangen is.
Tijd is inderdaad veranderd. Ook heel apart.
Liefs, Mirjam
Hoi mirjam,
Nee december zal geen leuke maand voor je worden en dat is op zich al erg genoeg. Nu komt er voor jou ook nog eens bij je dat als je inmiddels net klaar bent met al je behandelingen, je bent de afgelopen maanden gewoon geleefd door alle behandelingen en je verlies van Roberto, maar hier toch een soort van ritme had, je het dadelijk allemaal weer zelf moet doen en dus waarschijnlijk in een leeg gat gaat vallen. Tot nu toe is er allemaal regelmatig geweest met behandelingen een heleboel ellende maar toch enige regelmaat en dit gaat nu vervallen en dit was voor mijn persoonlijk een hele vervelende tijd omdat je ineens niet meer geleefd wordt en je het zelf moet doen. En hierdoor werd ik erg onzeker, want bij ieder pijntje had ik al zoiets van dat ik weer naar mijn longarts wilde voor bevestiging dat het toch weer redelijk goed was. Dit heb ik natuurlijk niet gedaan maar de 3 maanden tussen de controles waren het eerste jaar lang. Nu ben ik er intussen aan gewend en ken je je eigen lichaam ook beter, dat je zelf wel kan inschatten of er iets niet goed is of niet. Maar voor jou zonder jou Alberto is dit helemaal kloten om het maar even lomp te zeggen. En inderdaad wat hierboven gezegd wordt laat je leerlingen nog maar even wachten en denk zeer zeker om jezelf in je gezondheid dat is het allerbelangrijkste ondanks dat ik snapt dat je weer aan de gang wil en zeker omdat je er alleen voor staat.
Mag ook van mij net als alle andere krijg je een dikke vette digitale knuffel en ik hoop dat je deze maand een beetje doorkomt.
Liefs Monique
Lieve Monique,
Dat gat ontstaat inderdaad, maar vult zich op dit moment met rouw. Ik heb daar natuurlijk nog maar zo weinig ruimte en tijd voor gehad, precies zoals jij zegt, ik ben geleefd. Ik weet ook dat dit een lastige periode is. Ik heb een marathon gelopen en ben nu gecrasht over de finish. (Wel gehaald, dat dan weer wel,)
Nu moet ik herstellen en kan ik voorzichtig terugkijken op wat er allemaal is gebeurd onderweg.
Dank je wel voor je knuffel! Liefs, Mirjam
Lieve mirjam,
Neem eerst maar eens tijd voor jezelf en nu eindelijk ook tijd nemen om te rouwen om Roberto. En uitstellen of afleiding zoeken heeft eigenlijk geen zin, want die man met de hamer komt, vroeg of laat.
Sterkte en liefs monique
Goedemorgen meissie,
December is zeker een klote - maand, dat vind ik ook al mijn hele leven.
Het "verplicht" vrolijk zijn en lachen met mensen die je soms de rest
van het jaar amper of niet ziet of spreekt.....Pffffff
Maar vele anderen denken daar anders over en dat mag van mij....hahaha
Fijn voor jouw "gevoel" dat je met het verstrooien van de as nu misschien
"opnieuw" kunt beginnen....klinkt heel stom, dat weet ik ook wel, maar
je begrijpt wat ik bedoel.
Maar ga nu aub nog niet denken aan werken, want als dat niet gaat lukken
[ en dat zal ook wel niet voorlopig ] wordt dat weer een grote teleurstelling
voor je en dat moet jij jezelf niet aan doen !!
En als je iemand hebt om "veilig " mee te knuffelen, moet je dat gewoon
doen...."fuck de corona !!! "
Als we daar teveel over blijven nadenken, kunnen we in de rest van ons
leven alleen nog maar "contact" hebben samen met condooms en
mondkapjes en "afstandsbedieningen " hahaha
Ik hoop dat jouw lichaam de kracht weer snel oppakt om verder te gaan
en dat het [ ook namens mij ] heel snel Januari is!!
XXX Hans
---
Lieve Hans,
Het verval van de decembermaand begon bij mij toen ik op de lagere school "iets" ontdekte over Sinterklaas (ik was 6 of 7 denk ik). (Je weet niet of er kinderen meelezen, ik verwacht van niet, maar toch,) Ik ging naar huis en vroeg bevestiging van mijn ouders. Zij gaven die en ik ben boos geworden, Hans, zo boos!!! Hadden ze al die jaren zo tegen mij gelogen, al die volwassenen! Waarover zouden ze nog meer liegen?
En ja, Kerst is voor veel mensen heel stressvol, er moet van alles gedaan en geregeld en dan ondertussen maar doen alsof het allemaal heel leuk en gezellig en fijn is, of althans: alleen maar leuk en gezellig en fijn. Want dat kan het natuurlijk ook zijn, maar niemand erkent die stress of het verdriet die er ook zijn in die periode. De nadruk ligt zo op dat vrolijke. Merry.
Opnieuw beginnen lukt denk ik niet, maar ik ga wel met een ander hoofdstuk beginnen. Dus ik denk dat ik je begrijp.
Haha ik moest lachen om je beschrijving van die bescherming. Maar. Mijn weerstand is nu heel slecht. Dat zal over een paar weken al beter zijn en over een paar maanden weer helemaal goed. Hoe zonde zou het zijn om nu, met die mogelijkheid in zicht, geveld te worden door een virus of infectie die mij nu gewoon heel ziek zouden maken omdat mijn weerstand zo laag is. Is het niet de moeite waard, na al die behandelingen en operaties etc. die ik heb ondergaan, om zo min mogelijk risico te nemen en nog heel even vol te houden totdat ik niet meer in het ziekenhuis kan belanden van een verkoudheidje?
Liefs, Mirjam
Ik wil ook zeker niet dat je een risico moet nemen, maar als je iemand hebt
die je echt kan "vertrouwen " moet je niet te bang zijn, want "corona"
gaat ons nooit meer verlaten.
We moeten er alleen mee leren omgaan.
En natuurlijk bedoel ik een nieuw hoofdstuk, want een mooi verleden moet
je nooit uit je gedachten verbannen, maar koesteren !!
Ja......sinterklaas en de kerstman zijn geweldig zolang kinderen er nog in geloven,
daarna is het "sprookje" een beetje over.
Doe aub rustig aan en denk aan je zelf, maar probeer ook misschien ergens
een beetje van te genieten ??
XXX Hans
---
Lieve Mirjam, jouw prachtige blogs zijn zo persoonlijk en indrukwekkend dat ik (en met mij velen) het niet kunnen laten een reactie achter te laten. De somberte na het stoppen van de behandelingen is zo herkenbaar. Je moet niet alleen weer leren vertrouwen op je lichaam. Ik vond het mentale stuk zeker zo lastig. Het idee om weer voor een volle kleuterklas te staan was een schrikbeeld. Heb zelfs gekeken of er vacatures in de kinderopvang waren. Dat leek me dan veiliger?? Nu paar maanden later voel ik mij zoveel sterker en heb zelfs voorzichtig zin om weer iets te gaan doen. Maar neem de tijd. Die is je zo gegund en heb je echt nodig. Zelf vind ik deze maand wel fijn. Ik vind het fijn om een boom met lichtjes te hebben. Dat vind ik gezellig ook voor mij alleen. Want ook die “eenzame”. jaren kerst ken ik. Niet als weduwe maar wel na heel verdrietige beëindiging van een relatie. Mij deed die boom toen goed. Zo van: ik doe er toe en ben dit waard. Dat gun ik jou ook zo. Misschien dat iemand dit samen met jou zou willen doen. Maar natuurlijk, uiteindelijk weet jij het best hoe je je voelt en zul je de juiste keuzes maken. Jij bent er wijs genoeg voor. Heb veel respect voor jou. Heel veel liefs en een welgemeende knuffel op afstand. Angela
Lieve Angela,
Dank je wel voor je mooie compliment! Je hebt helemaal gelijk over dat stuk na de behandeling. Dat is op zichzelf al heel zwaar en wordt niet beter van de (uitgestelde?) rouw die ik erbij gepresenteerd krijg. Ik neem inderdaad de tijd nu, maar ik vind het zo moeilijk om me "nutteloos" te voelen. Zeker omdat ik niet weet hoe lang ik nog hier mag rondlopen. Wil ik de laatste maanden van mijn leven er nog toe doen, of wil ik alleen maar met mezelf bezig zijn geweest? Belachelijk natuurlijk, rationeel gezien, want jemig, mag ik even de tijd nemen na wat er allemaal is gebeurd? Tuurlijk mag dat! Alleen, ik wil me ook graag prettig voelen, en momenteel voel ik me het prettigst wanneer ik iets voor een ander kan betekenen. En dan bij voorkeur iets wat niet met ziekte en dood te maken heeft... en lesgeven vind ik echt heel erg leuk.
Wat lief van je en mooi wat je deelt over je eigen "alleen" kerst na het verbreken van je relatie. Het kan best zijn dat ik er volgend jaar meer werk van maak, dat ik dan "onze" boom opzet, dat ik dan troost haal uit het ritueel van het optuigen van de boom. Maar voor nu: ik heb er de energie niet voor en het zou me echt te verdrietig maken. Ik word thuis toch al op elk moment geconfronteerd met zijn afwezigheid en dit zou het nog erger maken.
Heel veel liefs en nogmaals dank je wel voor je lieve reactie, Mirjam
Lieve Mirjam,
ik stuur je een digitale knuffel toe! ❤️
Dank je wel! Liefs, Mirjam
Lieve Mimpie,
ook van mij een hele dikke digitale knuffel.
Zo herkenbaar dat opzien tegen die ‘feestdagen’. Ik had dit jaar ook helemaal geen zin om een kerstboom neer te zetten. Dat was altijd iets waar Willem en ik samen altijd veel plezier in hadden. Maar ik ben nu op vakantie in Curaçao en de zon, warmte, kinderen en kleinkinderen om me heen hebben me zoveel goed gedaan, dat ik het toch ga doen. Ik hoop dat die energie bij jou ook snel weer terug komt, dat maakt het iets makkelijker het verlies te dragen. En natuurlijk hoeft je helemaal niet te werken om iets nuttigs te doen, want met jouw prachtige blogs doe je in zoveel goed!!
Dikke knuffel, Margriet
Ach lieve Margriet, wat lief wat je zegt, dat ik met mijn blogs goed doe.
Oh, Curacao, wat heerlijk. In januari 2020 ben ik daar met Roberto geweest. Om het nare grauwe weer in Nederland te ontvluchten, waren wij in dat jaar een nieuwe "traditie" gestart: in januari onze "grote vakantie" en dan naar de zon. Het jaar erop zijn we naar Florida geweest. Curacao is natuurlijk niet zo groot en ook niet het allermooiste eiland ter wereld, maar wat hebben we genoten van de zee, het weer en de kleurrijkheid van het eiland. De strandjes waar op zondag heel Curacao gezellig kwam barbecuen.
Veel plezier daar en neem wat zon mee terug, wil je dat doen?
Liefs, Mirjam
Zo lieverd, kom ik lekker als mosterd na de maaltijd.. oeps, schaam me diep (een beetje dan...). Zie nu pas hoe ver ik achter ben met jou lezen, of ik heb deze gemist. Dat merk ik dan wel als ik verder de volgende blogs lees.
Toch een reactie :-)
Ik ben kerstgestoord en dat mijn hele leven al. Ik heb die tik van mijn pap (atheïst, protestant opgevoed), terwijl mijn moeder (RK) juist in deze maand somberder was dan alle dagen van het jaar bij elkaar. Ik heb groter moeten groeien om dat te begrijpen en deels te herkennen. In die tijd werd zoiets niet aan kind uitgelegd en ze deed juist voor haar kinderen haar best het fijn en gezellig te maken. Maar ik heb altijd geweten dat haar hart er niet bij was. Dat ze intens verdrietig was en het liefst in een hutje op de hei wilde zitten. Dat zei ze (toen ik ouder was) ook, dat ze dat zou hebben gedaan als ze niet zo bang was alleen in dat hutje op de hei te zitten.
Misschien daardoor, maar kerst is voor mij vooral níet de extreme overdaad waaraan je tegenwoordig blijkbaar moet voldoen. Kerststress heb ik nooit gekend. Delen, bij elkaar zijn, warmte, liefde, samen (eenvoudig) eten, de geur van dennentakken en hyacinten, sfeer, lichtjes. Dat alles kan me enorm ontroeren, nog steeds. En juist dán probeer ik voor anderen iets te doen om hen misschien een heel klein beetje van dat warme gevoel te geven.
Slechts éénmaal de 'beslissing' genomen dat kerst in dat jaar écht niet kon in ons huis, en dat was 4 jaar geleden in het jaar dat ons 14 jarige neefje overvaren was door een stoere imbeciel op de Maas. De o zo lieve hartsvriendin die me elk jaar helpt ons huis om te toveren, kwam echter gewoon en haalde de spullen met mijn man van zolder. "Jij wordt anders gewoon nóg ongelukkiger (zover dat kon..) in een huis dat 5 weken lang jouw huis niet is.
Ik 'had geen keus' en wist dat ze gelijk had. Daarbij was ons neefje ook kerstgek, hoe meer overdaad hoe liever. Dus ik heb een paar grote opvallende 'stekers' voor in de boom gekocht en hem er bij laten zijn en ik zag zijn grote grijns van tevredenheid. Ik heb wel mijn 'momentjes' genomen in tranen bij hem te zijn.
Dit jaar.
Weer zo'n jaar.
Mijn petekind. Hij is er niet meer. Ook kerstgek en de peetoom van dat neefje.
??
Sja... geen twijfels nu. Ons huis in kerstsfeer en ik heb ervan genoten! Zéker ook van het versieren (de hele benedenverdieping, voor de duidelijkheid), dit is wellicht overdaad, maar de rest zeker niet. Ze zijn er bij die twee. Mijn petekind heeft over de hele wereld gereisd en allerlei voor me meegebracht. Vooral uit Afrika en vooral veel kerststalletjes (spaar(de) ik). Hij is híer, bij mij, in alles wat ons huis kleurt. Het voelde goed, fijn, ingetogen, en al het andere bescheiden. En nee, niet zonder tranen...
Het spijt mij dat ik je geen troost en liefdevolle warme virtuele knuffels heb gegeven. Dat ik niet met je gevierd hebt dat je een streep kunt trekken onder de behandelingen en herstel kunt opbouwen. Dat ik je nu pas zeg dat je jezelf daarvoor alsjeblieft tijd moet gunnen! Ergens heb ik zo meegekregen dat het allemaal nogal heftig is geweest.. ?? waar heb ik dat nou gelezen? GEEF JEZELF TIJD LIEVERD! Haal niets op je nek waaraan je nog niet toe bent.
Nu ga ik je verder lezen.
Maar toch xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx heel veel lieve welgemeende knuffels van mij xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Dank je wel, lieve Hebe. Wat mooi dat jij op deze manier ruimte kunt geven aan je gevoelens en aan je behoefte aan kerstversiering. Voor mijzelf was dit een goede beslissing, zo...
heel veel liefs en een dikke knuffel, Mirjam
En dan is het helemaal goed!