Kanker is geen folder

Openbaar blog
dinsdag 14 december 2021
889 x gelezen

"Ik voel me geweldig. Ik ben klaar met mijn behandelingen en ik heb weer zin in het leven.” Jeetje, hoeveel ik er niet voor over zou hebben om die woorden te kunnen opschrijven hier en ze nog te menen ook! Want van mijn vorige blog werd ik zelf al niet vrolijk en helaas voel ik me niet veel beter nu. Ik was ervoor gewaarschuwd dat de periode na de behandelingen heel moeilijk is. En voor mij dubbel zo moeilijk omdat ook eventueel uitgestelde rouw zich zou manifesteren. Nu weet ik niet of het een self-fulfilling prophecy is, maar het komt allemaal uit. Het is allemaal waar. Ik voel me verdrietig en rot.

Fysiek is het geen feest. Ik ben nu bijna 4 weken na mijn laatste chemo maar heb nog flink last van bijwerkingen. Ik houd zoveel vocht vast (meer dan 3 kilo) dat de afdruk van mijn sokken de volgende ochtend nog in mijn enkels staat. Ik pas niets meer. Kreeg vanmorgen mijn been niet eens voor de helft in mijn spijkerbroek. Ik voel me een wandelende water- en luchtballon. Ook mijn darmen protesteren nog. Volgens de oncoloog zijn dit bijwerkingen van de kuur. Het lullige is wel dat dit ook symptomen zijn waarop ik moet letten van de gynaecoloog, want het kunnen symptomen zijn van eierstokkanker recidief. Hij noemde ze specifiek: opgeblazen buik (check), problemen met de stoelgang (check), een gevoel vol te zitten (check). Dus ik word ook angstig van deze bijwerkingen. Ik heb de oncoloog gevraagd hoelang die chemobijwerkingen kunnen duren, maar daar gaf ze geen antwoord op. “Zou geleidelijk aan moeten afnemen”, zegt ze, dus ik moet maar afwachten. Plus nog de neuropathie - die gelukkig wel afneemt - en de vele opvliegers (10-20) op een dag. Mijn huid is erg gevoelig, ik krijg van niets blauwe plekken en nog altijd zijn nieuwe wenkbrauwen of wimpers in geen velden of wegen te zien. Een beetje pluis waar vroeger mijn hoofdhaar groeide, dat wel. Maar wat daar groeit lijkt meer op de vulling van een teddybeer.

Het ziekenhuis heeft me nu “vrijgelaten”. De oncoloog zie ik in principe niet meer, de gynaecoloog gaat nu nazorg verlenen met een driemaandelijks controlegesprek. De huisarts, die twee keer per week hier kwam in Roberto’s laatste fase en die ook daarna nog een vinger aan de pols hield, heeft al een maand niets meer van zich laten horen. Ik hoor van mensen: fijn, de chemo’s zijn voorbij, nu is het klaar, nu kun je verder. Wat een bullshit. Het begin is nu aan het einde gekomen. Nu komt er een nieuw, veel langer hoofdstuk met waarschijnlijk ook een verdieping van het plot. Kanker is geen folder, maar een dik boek. Ik ben net door de introductie heen.

En ik voel zoveel verdriet om Roberto. Zoveel dat ik vaak niet weet waar ik het laten moet. Het karakter is wel veranderd. Waar ik in het begin vooral in elkaar kroop, in foetushouding, om keihard te huilen (in bed, onder de douche, etc.) daar blijf ik nu dan “gewoon” zitten of staan. Het huilen is ook niet meer met van die enorme halen. Soms nog wel. Maar vaker stromen de tranen over mijn wangen, geluidloos. Ik loop hele dagen met een prop in mijn keel. En wat ik ook doe, lange wandelingen, lezen, huilen, therapie, muziek luisteren, mediteren, schoonmaken, Netflix bingen, gezonde maaltijden eten, mezelf volproppen met slechte dingen, niets helpt. Iets anders wat mij verdriet doet (ik had beloofd: billen bloot) is dat we binnen mijn familie niet op een lijn zitten als het gaat om Covid, vaccinaties en zelftesten. Daardoor ziet het ernaar uit dat ik met de kerst niet mijn geliefde familie kan zien, alleen mijn ouders. Dat voegt nog wat extra verdriet toe aan het toch al verdrietige geheel, zowel bij mijn ouders als bij mij.

Gelukkig zijn niet alle dagen slecht. Sommige dagen zijn beter dan andere. Ik was heel blij toen een van mijn taalstudenten zijn verblijfsvergunning kreeg en later (in het Nederlands!) slaagde voor zijn theorie-rijexamen. Ik heb van de week een paar keer met zoveel plezier met mijn kat gespeeld dat ik aan het einde pijn in mijn wangen had van de lach die erop had gestaan. Gisteravond ging ik door mijn hoeven van verdriet en luchtte ik mijn hart bij vriendin E. die meteen tijd voor mij maakte, net als vorige week vriendin M. toen ik ook al zo verdrietig was. Ik blijf daar ook naar kijken, ik blijf het goede waarderen. De liefde die ik mag ontvangen en de dingen die mensen voor mij doen, van mijn kliko’s aan de straat zetten tot maaltijden maken tot mij ondersteunen via de telefoon of app, iedere dag heeft ook goede momenten die ik voor het slapengaan in mijn dankbaarheidsdagboek noteer. En als ik dat teruglees, dan komt kanker.nl ook regelmatig langs. Want ook dat is iets om dankbaar voor te zijn: de uitlaatklep van mijn blogs en het gemeenschapsgevoel op deze site. Die zijn mij ook tot steun.

Kanker is geen folder

22 reacties