Ik heb een dip

Openbaar blog
vrijdag 2 juni 2023
876 x gelezen

Vandaag is het precies twee jaar geleden dat Roberto naar het hospice ging. De laatste keer dat hij buiten liep, de laatste keer dat hij in onze auto zat die hij in december zo blij had besteld. Onze eerste elektrische auto. Dankzij corona en zijn overlijden heeft hij er nauwelijks 1000 kilometer in kunnen rijden. Het was het begin van het einde, dat eigenlijk al eerder begonnen was.

De herinneringen stromen binnen deze tijd en hebben een behoorlijke impact op mij. Ik zie hem nog zo lopen, het hospice in, naar de kamer waarin hij zou sterven. Waar hij nooit meer uit zou lopen. De herinneringen die ik ook in eerdere blogs heb beschreven, zoals Roberto wassen onder de douche, het sorbetijs dat voor hem werd gehaald, de momenten dat ik naar zijn gezicht heb zitten kijken. Om het me in te prenten. Tegelijkertijd de herinneringen aan de onmacht, aan hoe ziek ik zelf ook was, aan het overlijden. Gedwongen loslaten terwijl ik zelf ook in de kankerhel verbleef. Ik kan soms nog steeds niet geloven dat het allemaal echt, echt waar is.

Wat niet meehelpt, is dat er in mijn omgeving best een aantal mensen is overleden aan kanker of een recidief heeft gekregen. De lieve vriend van vriendin K. is veel te jong overleden na een jaar van behandelingen tegen acute leukemie en een oud-collega van Roberto, met wie ik regelmatig contact had, kreeg een recidief van galwegkanker en is recent overleden. En het lijkt alsof ik hier minder “weerstand” tegen heb dan vroeger. Het haalt meteen weer herinneringen naar boven. Ik kan zo goed voelen wat de partners van deze mannen moeten doormaken. Ik heb het ook wanneer ik Hes’ blogs lees. Het is alsof ik het opnieuw zelf beleef. Ook de recidieven bij lotgenoten maken me onzeker en angstig.

Omdat ik een toename aan buikklachten ervoer, met symptomen die kunnen wijzen op eierstokkanker, heb ik aan de bel getrokken bij het ziekenhuis en heb ik een controle gekregen. Daarbij is een echo gedaan die niets aan het licht bracht. Nu is een echo niet de betrouwbaarste manier om een recidief te constateren, dat is een CT-scan. Maar daar heb ik echt geen zin in. Ik vond het verschrikkelijk om weer in het ziekenhuis te zijn, in die wachtkamer te zitten. Ik denk zelf dat mijn symptomen grotendeels worden veroorzaakt door alles wat er speelt, mijn verdriet, en dat dit een fysieke reactie is. Dus afgesproken met de arts dat ik de klachten nog een tijdje aankijk en dat ik bij verdere toename of nieuwe symptomen over 4-6 weken contact opneem.

Er is nog een trieste gebeurtenis die veel invloed heeft op mijn leven. Onze kat Waus, mijn laatste levende linkje met Roberto, werd ziek en is eind april ingeslapen. Die kat was tijdens de chemoperiode mijn eigen reden om op te staan. Want ja, er moest toch gegeten worden door hem en ik moest hem toch naar buiten laten. Hij is nu ruim een maand weg en er is echt een gat geslagen. Het huis is zo stil en leeg zonder Roberto en Waus. En zij waren ook grote vrienden. Ik zet nog wel de wekker in de ochtend, maar ja, op dagen dat ik geen afspraken heb, hoef ik er ook niet per se uit. Niemand wacht op me. Dus gebeurt het regelmatig dat ik mijn telefoon pak en anderhalf uur later nog in mijn bed lig.

Ik vind het heel lastig om goed voor mezelf te zorgen. Ik ga te laat naar bed, sta laat op, gooi heel vaak een diepvriesmaaltijd in de pan of magnetron en eet heel veel snoep en koekjes. Ik heb inmiddels ook twee maten meer dan voor de diagnose. Is op zich niet erg, want ik was echt te mager, maar het moet ergens ook wel een keer ophouden, nietwaar? Alle energie die ik heb, gaat naar simpelweg bestaan. Ik weet best dat als ik gezonder zou eten (en vooral ook minder), dat ik me dan beter zou voelen en dat waarschijnlijk ook mijn buik rustiger zou zijn. Alleen lukt me dat op dit moment niet. De wilskracht ontbreekt, bij gebrek aan knuffels met Roberto en Waus is een pak Bastogne een fijne troost.

Als ik dit zo lees, lijkt het alleen maar kommer en kwel. Dat is zeker niet zo. Ik ga elke dag naar buiten, erop uit. Ik fiets, wandel, spreek met vrienden en familie af. Ik loop en lees en praat en lach, maak grapjes, ik ga zwemmen en zit op een terras of in een restaurant of ga naar het strand. Ik maak schoon, werk in de tuin, ga winkels in, doe mijn vrijwilligerswerk, heb een vakantie gepland, kortom: het lijkt een “normaal” leven. Het voelt alleen zo anders. Het verdriet is als een schaduw bij me. Wanneer ik recht onder de zon loop, zie ik die schaduw niet. Op andere momenten werpt de schaduw zich meterslang voor mij. Ik heb daar geen invloed op, die schaduw is altijd bij me. Zo is het verdriet. Van buiten lijkt het voor de buitenwereld waarschijnlijk weer “normaal”. Iedereen gaat door. Maar ik mis Roberto nog elke dag, zoals ik ook een hand of een voet elke dag zou missen.

Het is mijn hoop en droom dat er een moment komt waarop ik besef dat ik ben opgehouden met bestaan en weer ben gaan leven. Ik zou zo dolgraag weer regelmatig schaterlachen, zorgeloos zijn, steeds meer innerlijke rust ervaren, ergens ECHT zin in hebben, me enorm verheugen op dingen. Ergens in een toekomst. Ik heb gelukkig inmiddels ook wel tools tot mijn beschikking die daarbij helpen. Een netwerk van lieve mensen, echt, ik ben zo blij met de mensen om mij heen. Meditatie, Qi Gong oefeningen, EFT tapping, inspirerende podcasts en boeken, de natuur. En ik help momenteel mijn vriendin M. om haar eerste spirituele dagretreat te organiseren.

Ik doe er echt alles aan om niet weg te zakken. Ik hoor ook steeds van iedereen hoe “goed ik het doe”. Dat vind ik zelf ook wel. En toch… ik word zo moe van het watertrappen. Dat steeds maar “doen”. Het kost zoveel energie om mijn hoofd boven water te houden. Ik wil drijven, drijven zoals in de Dode Zee. In volledige overgave. Ik denk dat daar de innerlijke rust ligt. In het toelaten van alle emoties. Dat weet ik wel, maar twee jaar pijn en gemis, rouw om mijn liefde en mijn leven, dat wordt op den duur wel vermoeiend. In die zin lijkt rouw ook wel op chemo, die ook steeds zwaarder wordt naarmate je meer kuren krijgt. Hoop houdt mij overeind. De hoop dat het ooit beter wordt.

Ik heb een dip

34 reacties