In zak(ken) en as?
Ik heb mijn man aan de straat gezet. Dat zit zo: ik had al die tijd zijn kleding en schoenen nog in de kasten hangen en staan. En hoewel het me niet in de weg hing, begon ik het toch wel heel verdrietig te vinden. Wanneer ik beddengoed pakte, bijvoorbeeld, kwam ik altijd zijn pakken tegen. Nachthemd? Hallo, polo’s en truien van Roberto. En dus had ik een afspraak gemaakt met een bedrijf om de kleding te komen ophalen. Dat zou gedeeltelijk naar een goed doel gaan, maar toen zag ik dat er een actie was in de gemeente waarbij er kleding werd opgehaald voor kinderen en vrouwen in India en dacht ik: dan doe ik dat. En zij komen vandaag de spullen ophalen. Dus ben ik gisteren in de weer geweest om zakken te vullen met zijn kleren en schoenen.
Niet alles, een paar dingen heb ik gehouden. Petten die hij vaak droeg. Twee jassen, het enige wat nog een beetje naar hem ruikt, als ik heel erg mijn best doe. Een bizar geestig en ook wel hysterisch kerstpak met allemaal sneeuwpoppen erop. Had ie gekocht om een filmpje voor zijn werk mee op te nemen. Zo zijn humor... Een fietsshirt dat hij graag droeg, zijn favoriete polo. En een groot vest waar ik zelf nog eens in kan verdrinken tijdens een koude winteravond. Een paar kledingstukken hebben daarnaast hun weg gevonden naar zoon M. van vriendin M.. Moest ik wel even over nadenken: vind ik het oké als ik hem zie lopen in een trui of polo van Rob? Ja, dacht ik al snel, dat vind ik oké. Want hij is er blij mee en dat zou Rob ook willen.
Maar de rest, die moest er toch aan geloven. In containerzakken, speciaal voor de gelegenheid gekocht, ingepakt. Dat ik het nogal moeilijk vond, merkte ik aan het feit dat ik steeds naar beneden liep om iets te eten te pakken. Dat doe ik vaak. Het is een soort ‘uitstel-eten’. Als ik iets ga doen waar ik geen zin in heb, dan stel ik dat uit door steeds iets te snacken te pakken. Soms zoveel dat ik de maaltijd erna maar oversla, want geen trek meer. Ik liep voor de vijfde keer naar beneden omdat ik had bedacht dat er een nieuw pak granola stond en daar zitten dan nog van die grote stukken in, met lekker veel kokos enzo. Dus opengemaakt, even neergezet om de schaar terug te leggen, plof! Valt het pak om, de halve inhoud in mijn besteklade. Dus toen had ik twee klusjes waar ik geen zin in had.
Toch was het universum voor mij duidelijk geweest: tijd om te stoppen met snaaien en deze klussen af te ronden. Dus na het schoonmaken van de la heb ik ook de klerenklus (ha!) maar afgemaakt. Het resultaat staat op de foto. Gelukkig zijn veel buren met vakantie en hoefde niemand zich af te vragen waarom ik vuilniszakken stond te fotograferen midden op straat. Aan de andere kant, de buren die wel thuis zijn denken misschien: Jeetje, dat zijn vast ZIJN kleren. En het voelt ook wel een beetje slecht. Het “dumpen” van spullen, ofzo. Ondanks dat ze een tweede leven krijgen. Het was toch zijn hele garderobe, die nu in zakken staat. Terwijl hij in as is.
En zo zal het gaan. Stukje bij beetje verdwijnen de fysieke herinneringen uit mijn leven. Als je de wetenschap mag geloven, zijn mentale herinneringen niet betrouwbaar. Ze veranderen steeds; hoe vaker je ze terughaalt, des te meer ze veranderen. Bovendien herinneren mensen zich dingen verschillend. Zo heb ik vorige week erg genoten van een barbecue-middag bij Zweef thuis. Als je alle aanwezigen los van elkaar hun herinneringen zou vragen, zou je negen verschillende verhalen krijgen over exact dezelfde middag. Zo werkt dat nu eenmaal.
Gelukkig heb ik de foto’s nog en alle gevoelens die mijn gedachten aan Roberto opwekken. Nog regelmatig verdriet en een gevoel van verlies, maar ook heel vaak dankbaarheid en blijdschap. Die kunnen prima naast elkaar bestaan.
23 reacties
Knap weer.
Hoewel ik niet helemaal begrijp waarom vrouwen en kinderen gebaat zijn met herenkleding en schoenen maatje roeiboot, het gebaar is goed, de vrijgekomen ruimte in kast en hoofd beginnende stappen in het proces van het leven van alledag.
Sterkte met de verleiding van een half lege kast en de komende uitverkoop.
Sterkte
Snap ik Ron! Het was een ophaalactie van een stichting en de opbrengst is voor opleidingen en verhoging van de welstand van vrouwen en kinderen in India. Zo is het beter gezegd.
Liefs, Mirjam
Ahwws mimpie lieverd ik smelt bij zon leuk stel op die foto ,en wat ontzettend moeilijk om rob zijn spullen uit te zoeken ik zou me zo kunnen voorstellen dat je er de hele dag mee bezig bent geweest ,mij zelf lijkt het me zowat een onmogelijk iets ,hoe voel jij je nu want uiteindelijk stond het buiten aan de straat ,heb je moeite moeten doen om het niet weer naar binnen te willen halen of is het goed zo .
Ik geef je maar even een dikke knuffel liefs hes😘🍀🌻
Nou ik had vanavond een grote huilbui Hes, het is me niet in de koude kleren gaan zitten.
Ik moet ook ooit nog zijn sociale media accounts gaan sluiten. Ook lastig... dit stel ik nog even uit.
Liefs, Mirjam
Snap ik helemaal je trekt een wond open die niet geheeld is .
Alles op zijn tijd niets forceren ,pas als jij er klaar voor bent wanneer dan ook .
Liefs hes🌻🍀
Hoi miriam.
Snap het helemaal.Is toch n hele stap die je weer gezet hebt.
Bij mij is het verlies van Anton heel vers. Ik kijk nog met regelmaat op zijn face book account en app hem zelfs af en toe.
Antons kleren hangen nog keurig in de kast. Zal voorlopig wel zo blijven.
Natuurlijk Moon! Het is nog zo kort geleden en er staat geen termijn voor... voor mij was doorslaggevend dat ik er nog verdrietiger van werd. Die kleding die op hem mag te wachten...
Maar jij zit nog middenin je behandelingen dus dat verdient nu je aandacht! Ik had dit tijdens de chemo's ook nooit gekund.
Dag voor dag, stapje voor stapje hè?
Liefs, Mirjam
Lieve Mirjam
Afscheid nemen , moeten nemen , is niet gemakkelijk .
En dat doe je dus in stappen . Zijn kleren weg , zijn accounts sluiten , waarschijnlijk ook andere dingen.
En dat is dan ook elke keer opnieuw een vorm van afscheid nemen , het gevoel dat Roberto een stukje verder verdwijnt uit je leven , en dat kan toch zo'n verdomd pijnlijk gevoel geven .
Maar ik heb je op Zweef's bbq horen spreken over Roberto , met verdriet , maar met berusting , met aanvaarding .
En dus , ik weet , dat wat je ook wegdoet , Roberto in jou altijd zal doorleven.
Fysieke zaken verdwijnen , herinneringen niet .
xxx , Willy
Je hebt gelijk Willy, hij is altijd in mijn hart. De acceptatie is niet volledig, dat leidt soms tot een groot verdriet. Maar dat accepteer ik dan weer wel.
Liefs, Mirjam
Wat een dappere stap Mirjam en weer prachtig verwoord... klerenzooi :-). Ik vind je echt een kanjer 😉,
lieve groet Mique
Een prachtig gebaar dat de kleding van je geliefde man een tweede leven gaat krijgen.
Ja, dat vind ik ook Catalina. Ik heb het alleen niet zo goed uitgelegd, geloof ik. De kleding is naar een stichting (Stichting Actie Calcutta) en de opbrengst gaat naar kinderen en vrouwen voor hun opleiding, in arme delen van India. Ik hoop dat ze er veel goeds mee kunnen doen. :-)
Liefs, Mirjam
Lieverd, als kippenvel water was, liep hier het water door de kamer gemengd met druppels van mijn ogen. Zó pijnlijk mooi je dit beschrijft! Ik voel je met elke vezel in mijn lichaam!
Ik geloof overigens die wetenschap niet die aangeeft dat mentale herinneringen niet betrouwbaar zijn. Misschien ligt het aan mijn olifantengeheugen (voor mijn behandeling met álles, nu zo 50 50..), maar ik kan me herinneren letterlijk tot in detail. Ik zíe het voor me en weet echt letterlijk wat is gezegd en/of gedaan. Natuurlijk geldt dat voor 'de meest opvallende dingen', maar dat zijn juist die dingen die je niet vergeten wilt en voor altijd koesteren. Of soms natuurlijk ook juist die die je pijn of verdriet hebben gedaan. Ik weet dat ik het misschien niet goed 'uitleg', maar denk dat je me wel begrijpt. Ik vóel sommige herinneringen nog als toen. En ik denk dat je juist die belangrijke herinneringen met Roberto nooit kwijt zult raken en voor altijd kunt en zult koesteren.
Niet alleen
Het is leeg
het is stil
het is saai
zo zonder jou
ik leef
en beleef
de stilte alleen
Ik hoor
dat je zegt
leef
en beleef
je leven niet alleen
je bént niet alleen
ik ben bij jou
ik leef in jou
ik ben deel van jou
Door mij
bén jij
en kun jij
er zijn
voor mij
voor jij
voor velen
die er zijn
ben jij
wij
Dikke knuffel xxxxxxx Hebe
Lieve Hebe,
Wat goed dat het voor jou zo werkt. Ik heb dat niet, zo'n geheugen. Het lijkt me fijn om je nog precies te kunnen herinneren wat iemand heeft gezegd, woordelijk zelfs! Ik heb dat echt niet. Sterker nog, ik ben sommige dingen echt volledig vergeten. Dan zegt een vriendin bijvoorbeeld: ja die winkel, daar zijn we een keer samen geweest, en dan was ik dat echt totaal vergeten. Of als ik praat met mijn broer over vakanties vroeger, dan herinner ik me vaak hele andere dingen dan hij. Plus: als we dingen wel allebei herinneren, hebben we beiden een ander perspectief. En dat is meer wat ik bedoelde. Vaak komen herinneringen van mensen niet overeen en dat geeft eigenlijk al aan dat alle herinneringen subjectief zijn.
Wat een mooi gedicht weer... Roberto leeft inderdaad in mij. In sommige opzichten is hij nu meer/vaker bij mij dan toen hij nog leefde. Want toen hij er nog was, kon hij bijvoorbeeld naar zijn werk zijn en ik thuis. Maar nu, nu is hij 24/7 in mijn hart, altijd bij me. In die zin voel ik hem dus sterker dan vroeger. Maar... die armen om me heen, zijn stem, zijn grapjes en humor, een kopje thee aangereikt krijgen, een vaatwasser die uitgeruimd is... tja. Dat moet ik allemaal missen helaas. Het zou mooi zijn als herinneringen ook vuilniszakken konden verwisselen.
Liefs, Mirjam
dat uitstelgedrag ken ik wel :)
Lieve Mirjam, wat een prachtig en pijnlijk blog weer. Een flinkerd ben je. Meer woorden weet ik nu niet. Een knuffel en veel liefs! XXX
Dank je wel lieve Frie. Veel liefs en knuffel terug.
Liefs, Mirjam
Hoi Mirjam, kleding van je overleden man wegdoen is niet niks. Kan me goed voorstellen dat daarvan afscheid nemen pijnlijk is. Dapper dat je deze stap hebt gezet en mooi dat Rob’s kleding nu andere mensen blij gaat maken. Mijn moeder’s kleding ging, toen zij lang geleden aan uitgezaaide darmkanker overleed, ook naar Een ver land, Want mn Vader was als de dood dat ie in zijn eigen woonplaats een andere vrouw in haar kleding zou tegenkomen.
je bent een kanjer!
groetjes,
Christa
Lieve Christa, dank je wel. Fijn dat we elkaar ontmoet hebben, ook al hebben we elkaar niet uitgebreid gesproken. Geeft toch een ander beeld.
Ik heb het niet zo goed uitgelegd. De kleding is naar een stichting gegaan (SAC) en zij helpen kinderen en vrouwen in India. Wat er precies met de kleren gebeurt, weet ik niet. Ik vind het inmiddels wel fijn dat ik soms zijn kleding nog zal zien bij mij vriendin.
Liefs, Mirjam
Wat een ontzettend leuk pak. Zoiets zou mijn Wil dus nooit dragen 😀. Ik heb al wel wat opgeruimd. (Ja nu al, ik kon er niet meer tegenaan kijken zonder te blijven huilen. Elke dag weer). Natuurlijk heb ik ook wat bewaard. De laatste kleren die hij aanhad toen hij stierf. Mij heel dierbaar. En ik slaap elke nacht met zijn pyama op mijn kussen. Heerlijk! Het ruikt nog steeds naar hem. Dan voel je gewoon heel dichtbij 🤗.
Het is voor iedereen anders, mijn schoonmoeder had binnen een maand alle kleding van haar man weg gedaan. En er zijn mensen die er na vijf jaar nog niet aan toe zijn... alles is goed.
Maar volgens mij bewaart iedereen wel wat inderdaad!
Liefs, Mirjam
Mijn nicht (dochter van mijn zus) heeft van de kleding van haar overvaren zoontje voor ons allemaal een kussen gemaakt. Elk kussen van verschillende kledingstukken. Met zakken natuurlijk want die zaten ook in zijn kleding. Zo speciaal!
En ja, krijg nu kippenvel terwijl ik dit typ.
Liefs xx Hebe