Met je hele hebben en houden

Openbaar blog
maandag 24 januari 2022
612 x gelezen

Ik lees op dit moment een prachtig boek: Naar het paradijs, van Hanya Yanagihara. Nou ja, ik luister ernaar, op Storytel. Van de 29 uur nog ruim 4 uur te gaan en ik luister echt overal. In de badkamer, tijdens het wandelen, het ophangen van de was, wachtend bij de dierenarts… Het is een boek met drie verhalen uit drie verschillende tijdsgewrichten, dat zich afspeelt in een fictief verleden en twee momenten in de fictieve toekomst. Science fiction dus, maar dan anders. De verhaallijnen zijn met elkaar verweven. Heel vaak denk je: hoe zit dat nou? maar met geduld kom je daar vanzelf achter. Het boek gaat over een wereld die volledig is veranderd door pandemieën, maar waarin ook menselijke (liefdes)relaties anders zijn. Het is hele actuele fictie in die zin. Vandaag hoorde ik zo’n prachtig citaat dat ik het moet delen:

“Alsof ik niet naar haar kan kijken, zonder haar in drievoud te zien. De schim van wie ze vroeger was, de persoon die ze nu is, de projectie van wie ze zou kunnen worden. Ik rouw om de eerste, ben ontdaan over de tweede en maak me zorgen over de derde.”

Dit is hoe ik mezelf op dit moment ook vaak zie. Ik rouw om het verlies van mijn echtgenoot en van mijn gezondheid. Ik rouw om het verlies van de onwetendheid, mijn vertrouwen en mijn naïviteit over sterfelijkheid. Ik ben ontdaan over de persoon die ik nu ben. Vaak heb ik het gevoel dat ik mezelf bekijk van een afstand, alsof ik niet in mezelf zit, maar buiten mezelf sta. Wie ben ik nog, na wat mij is overkomen het afgelopen jaar? Wie ben ik zonder man, zonder werk, zonder mijn gezondheid? Waarbij de vraag ook is: wie ben ik, wanneer ik niet word gezien door Roberto’s ogen? Ten slotte maak ik me zorgen over mijn toekomst. Hoeveel tijd heb ik nog en is het genoeg om blijdschap te ervaren? Heeft het leven nog wat moois voor mij in petto, of zal april 2021 het begin blijken van een afschuwelijk einde?

Het zet me aan tot nadenken. Het is eigenlijk best “eng” hoe sterk Roberto en ik met elkaar verbonden waren. Ik las wel vaak dat op die manier liefhebben, met je hele hebben en houden, risicovol is. Ik begreep dat niet zo goed, of althans: ik begreep het niet zoals ik het nu begrijp. Ik dacht dat het risico erin zat dat je je kwetsbaar opstelt, wanneer je je zo volledig openstelt. En dat de ander je dan pijn kan doen. Dat is wellicht inderdaad een risico. Alleen heb ik dat nooit zo ervaren, omdat je volgens mij echt iets mist wanneer je de liefde niet zo beleeft. Met je hele hebben en houden, of niks, althans: zo sta ik erin. Voor mij is er geen tussenweg waarin je jezelf nog een beetje afschermt en toch met de ander samen bent. Want de mooiste momenten beleefde ik in die opperste verbondenheid. Geld, vakanties, werk, auto’s, ze stellen allemaal niets voor vergeleken bij de momenten dat je zo met je geliefde “in sync” bent dat je bijna samenvalt. Zoals ik nu merk, is die kwetsbaarheid het grootste risico niet. Dat is het verlies. Natuurlijk ben ik dankbaar dat ik het heb gehad. Alleen had het voor mij nog veel langer zo mogen blijven.

Mocht het nu lijken alsof ik de hele dag op de bank wezenloos voor me uit staar, diep in gedachten over dit soort dingen: het tegendeel is het geval. Ik ren me rot van het ene naar het andere, met nog steeds afspraken in het kader van de bijwerkingen (zoals acupunctuur) en begeleiding (psycholoog en geestelijk verzorger). Regelmatig familie en vrienden bezoeken en op bezoek krijgen en ook de nodige zaken in de afhandeling van Roberto’s overlijden. Fysiek heb ik nog steeds allerlei klachten, waarover ik ook schreef in mijn vorige blog dus ik val niet in herhaling. Wel word ik steeds fitter. Ben alweer 3 – 4 keer per week aan het sporten (thuis) en wandel en fiets elke dag, soms ook flinke afstanden. Mijn haar laat zich zo langzamerhand weer zien, hoewel het nog niet overal egaal teruggroeit. Wenkbrauwen zeggen “hallo” en ook mijn wimpers doen hun best. Moest van de week ook weer voor het eerst in vijf maanden mijn oksels scheren. Dat was een voordeel tijdens de chemo, dat ook je lichaamshaar wegblijft. Heb even gevoeld wat een luxe het is om daar geen tijd in te steken. Het lukt me toch niet om alles maar te laten staan en te denken: het is de natuur. Ongeveer een halve tot een hele dag per week gaat op aan verschillende soorten vrijwilligerswerk en dat doet mij echt goed. In mijn eentje een fors huis van drie verdiepingen schoon- en onderhouden vergt de rest van de tijd en dan zit ik ook nog regelmatig gewoon bol op de bank, kat op schoot, te Netflixen. En zo vliegen de dagen voorbij, werkelijk waar. Omdat taken de neiging hebben zich te uit te breiden over de beschikbare tijd.

Met je hele hebben en houden

15 reacties