Morgen is mijn trouwdag

Openbaar blog
dinsdag 17 augustus 2021
1431 x gelezen

18 augustus 2013 traden wij in het huwelijk. We waren toen op de dag af 19 jaar samen. “Ik trouw nooit”, zei Roberto tegen mij, nadat we ongeveer twee jaar samen waren. Als in een tekenfilm spatte het wolkje van mezelf in trouwjurk boven mijn hoofd uiteen. Later herhaalde hij dat nog wel eens. Trouwen? Voor zo’n papiertje? “Dan houd ik toch niet meer van jou dan zonder?”

Ik vond het heel lang wel prima. Zo belangrijk vond ik dat trouwen nou ook weer niet. We waren samen, we kozen elke dag weer voor elkaar en zo was het goed. Maar naarmate ik ouder werd en we langer samen waren, begon er toch iets te knagen. “Ik heb het nu altijd over ‘mijn vriend’”, zei ik tegen Roberto. “Ik vind het raar als ik straks 70 ben en nog steeds moet zeggen: “mijn vriend”. Zo voelt het ook niet, je voelt meer als mijn man.” (Je begrijpt, dit was nog in de gelukzalige, onwetende tijd waarin je van de vanzelfsprekendheid uitgaat dat het leven een lijn is van 0 tot minstens 80.)

Ons wordt aangeleerd dat mannen hun aanstaande vrouwen ten huwelijk vragen. Waarom in hemelsnaam, in deze geëmancipeerde tijd? Dus ik bedacht dat als ik wilde trouwen, ik hem zou vragen. En dat heb ik gedaan, op Oudjaarsavond 2012. Het was 00:00 uur, “Gelukkig nieuwjaar!”, gevolgd door: “Ik hou van jou. Meer dan ik ooit van iemand heb gehouden. Ik ben gelukkig met jou, we maken elkaar gelukkig, en ik wil niets liever dan samen met jou oud worden. Lieve Roberto, wil je met mij trouwen?” Hij zei meteen: “Ja” en hij was zo blij! Wonderbaarlijker nog was dat hij vanaf dat moment zo enthousiast was over ons op handen zijnde huwelijk, dat hij de helft van de organisatie op zich nam en regelmatig uitsprak dat hij het zo leuk vond. En ook na ons trouwen heeft hij nog vaak gezegd: “Ik had altijd gedacht dat het niet zou uitmaken, maar trouwen heeft onze relatie nog verder verdiept.” We durfden ons allebei te ‘strippen’ tot de onderste laag, er was niets meer dat we niet konden laten zien. Er was onvoorwaardelijke acceptatie. We waren nog inniger verbonden, zo ervoer ik het ook.

Wanneer ik met vriendinnen sprak over “het geheim” van onze relatie – en daar werd wel eens naar gevraagd, want het was te merken dat wij een hecht team vormden – zei ik dat het ging om volledige acceptatie van de ander zoals die is. De ander niet willen veranderen. En het tweede aspect, minstens zo belangrijk, is dat je de ander in bepaald opzicht bewondert. Dat er iets is waarin je naar de ander kunt opkijken. Roberto vond mij intelligent, gedisciplineerd en bewonderde mijn zelfstandigheid. Discipline was niet zijn sterkste punt. Ik vond hem gedreven in zijn werk, enthousiast en hij had zoveel humor, dat bewonderde ik enorm. Ik loop zelf niet over van ambitie; evenmin versta ik de kunst om op precies het juiste moment een goede grap te maken.

Tot op de laatste dag hebben wij naar elkaar opgekeken. Hij bewonderde mijn kracht, “powerhouse” noemde hij me, mijn discipline om te eten als ik geen honger had, te bewegen als ik pijn had. Hij bewonderde mij voor mijn zorg voor hem terwijl ik zelf ziek was. Ik bewonderde zijn vermogen tot acceptatie, berusting en dankbaarheid voor de mooie momenten die hem nog waren gegund. Het is ontzettend knap hoe hij is omgegaan met zijn traject van diagnose tot dood in amper zes weken. Ik voel dat we elkaar nog altijd bewonderen. Hij kijkt naar mij en ziet hoe ik mijn best doe. Hij bewondert hoe ik mezelf steeds opnieuw bij elkaar raap om de dag door te komen. Ik denk aan hem en vind hem zo lief en grappig en sterk. Vol bewondering voor dit mooie mens.

Meer dan al het andere mis ik het thuiskomen. Letterlijk en figuurlijk. Ik ben nooit een dag met tegenzin naar huis gegaan, naar Roberto. Ik weet dat hetzelfde voor hem gold. Het was altijd fijn om weer bij elkaar te zijn. Ik bekijk mijn trouwfoto's en zie de liefde in onze ogen. Ik mis mijn maatje, degene met wie je je diepste overpeinzingen, geluk en twijfels kunt delen. Of gewoon kunt kletsen over je dag. Mijn vakantiegenoot, mijn fysieke partner, mijn lief. Het gemis op deze dag is onaards, ongekend, onpeilbaar diep. Ik ben nu weduwe, alleenstaand, maar ik blijf altijd getrouwd. Met mijn grote liefde.

Morgen is mijn trouwdag

36 reacties