Of ik op de helft ben?

Openbaar blog
donderdag 28 april 2022
1038 x gelezen

Op 5 april werd ik 50. Da’s alweer even geleden inderdaad, maar mijn recentste blog plaatste ik een maand geleden. De laatste blog “Intermezzo” van Hanneke (ViooltjeM) sloeg bij mij in als een bom en maakte dat ik tijdelijk vond dat ik niet zoveel bijzonders te melden had. Ik begin het schrijven echter te missen, dus heb ik toch maar weer “de pen ter hand genomen”.

50. Ik associeer dat met “de helft”, waarschijnlijk omdat we gewend zijn dat 100 het geheel is (als in procenten of index). Maar: de helft waarvan? Vaak wordt het leven gezien als een lijn van 0 tot (minimaal) 80 waar iedereen recht op heeft. Als er iets gebeurt om die lijn eerder te onderbreken, ervaren we dat als een onrecht. “Veel te jong”, klinkt het dan. Ik ben het toch iets anders gaan zien inmiddels. Het eerste punt is dat iedereen, op elk moment van het leven, even sterfelijk is. Er is niet zoiets als een “voorraad jaren”. Het tweede punt is dat niemand ooit wordt geboren met de garantie van die 80 jaar. Niet eens een belofte of zelfs maar een toezegging. Dat maken wij er zelf maar van. Dat het fysiek mogelijk is voor sommigen, is geen belofte voor iedereen. Het derde punt is dat wanneer je doodgaan ervaart als een onrecht – wat op zich al te betwisten valt – ik het leeftijdsdiscriminatie vind om zo’n grens te hanteren. Het overlijden van iemand van 83 is net zo hartverscheurend als iemand van 38. Dat heeft alles te maken met de aard van overlijden, niets met het aantal op deze aardkloot doorgebrachte jaren.

Wat minder filosofisch, wat meer prozaïsch: ik kreeg vlak na mijn 50ste verjaardag een uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Ik vond dat, op zijn zachtst gezegd, merkwaardig. Dat elektronisch dossier staat dus echt nog in de kinderschoenen... Niet leuk om op deze manier weer geconfronteerd te worden met wat er is gebeurd. Soms heb je dat, van die momenten dat je probeert je leven weer op te pakken en je ineens iets voor je neus krijgt waardoor je denkt: “Oh ja”. Dat varieert van je littekens tot late gevolgen van je behandeling tot de manier waarop mensen je aanspreken. De moeilijkste in die categorie vond ik mijn ontslagformulier dat ik van het ziekenhuis meekreeg na mijn grote buikoperatie, met daarop: Burgerlijke staat: weduwe.

50. Het was een dingetje, hoor. De dagen ervoor was ik al enigszins labiel. Wat zeg ik: de weken ervoor. Als mensen aan me vroegen: “Wat wil je doen voor je verjaardag?” dook ik het liefste weg. Ook de vraag wat ik wilde hebben. De verleiding was zo groot om te zeggen: “Mijn leven terug.” “Roberto.” Tja. Allemaal lieve mensen die het goed bedoelen. Ik ben nooit zo’n verjaardagsvierder geweest trouwens. En al helemaal niet in de Hollandse “kring-stijl”, met bier, wijn, cola, chips en kaasblokjes in de keuken op tafel en een kringetje stoelen in de woonkamer. Een slagroomtaart als hoogtepunt... past niet bij me. De laatste jaren gingen Roberto en ik met mijn verjaardag een paar dagen weg. Parijs, Valencia; een leuke stedentrip was wat we dan deden.

Welke reis dan ook zou me alleen Rob meer hebben doen missen, dus ik besloot in Nederland te blijven. Het was een doodgewone dinsdag met droog maar fris weer en vriendin M. had de dag vrij genomen. Er lag niets van tevoren vast: als ik in mijn bed wilde liggen huilen, zou ze naast me komen liggen, wilde ik wel de hort op, dan ging ze mee. De avond voor mijn verjaardag kwam vriendin E. langs om mij alvast haar cadeau te geven, want zij moest werken op dinsdag. Dat waren de eerste tranen... De ochtend van mijn verjaardag voorspelde niets goeds. Bij elke felicitatie barstte ik in tranen uit. Jee, hoe moest ik deze dag doorkomen? Ik heb de aardingsmethode toegepast die ik in de cursus heb geleerd die ik sinds februari volg. Simpel gezegd zorg je daarmee, dat je energie niet volledig open staat en dat invloeden van buitenaf niet allemaal zo hard bij je binnenkomen. Dat werkte. Uiteindelijk koos ik ervoor naar een film te gaan in de bioscoop (dat was zoooo lang geleden!). Daarna was ik nog in staat om samen een hapje te eten. Al met al heb ik de dag doorstaan. En dat was goed genoeg voor me.

Het was zo dubbel: ik wilde vieren dat ik 50 heb mogen worden, dankbaar zijn voor zoiets moois wat geen vaststaand gegeven is, voor niemand. Dat ik er nog ben een jaar na de diagnose. Aan de andere kant dacht ik: er valt niets te vieren. Niet zonder hem.

Hoe het verder met me gaat: fysiek word ik steeds sterker en krabbel ik steeds verder op. Ik vergelijk mezelf niet met de Mirjam van voor de diagnose en dat helpt. Mentaal is wat lastiger, ik kan zomaar weer heel verdrietig zijn, maar ook weer lachen, gelukkig. Dat is trouwens best moeilijk: als mensen zien dat ik weer lach, dan zeggen of denken ze: “Oh wat fijn, je lacht weer, je bent weer vrolijk.” Alleen is dat een momentopname. Ja, ik kan lachen om dingen, hard zelfs, maar dat zegt niets over “verwerking” of “een plekje”. Want een uur of een dag later kan ik weer zitten huilen. Dat ik “over het verdriet heen lach”, en het ook echt kan menen op dat moment, is geen teken dat het verdriet weg is. Het bestaat samen, naast elkaar. Toch is er wel verschil in de ervaring van het verdriet met vlak na het overlijden. Het is nu bijna 11 maanden geleden en de heftigheid is afgenomen. Toen werd me de adem benomen; nu kan ik blijven ademen in het verdriet.

Slecht nieuws kreeg ik eergisteren over de partner van een lieve vriendin die voor Roberto en mij een soort aangenomen nichtje is. Hij is in het ziekenhuis opgenomen met een hersenvliesontsteking ten gevolge van acute myeloïde leukemie. Weer die stomme rotziekte. Hij was in acuut levensgevaar en is nog steeds niet “out of the woods”, maar de eerste signalen zijn wel positief. Met nog een lange weg te gaan, dat wel.

Goed nieuws was er ook. Mijn vaders coloscopie kende een goede uitslag en hij is nu al meer dan zeven jaar overlever van dikkedarmkanker. En alsof dat nog niet mooi genoeg was, kregen mijn ouders het geld van de criminele WhatsApp actie terug van de bank! Ineens stond het weer op hun rekening. Geweldig, toch?

Het was fijn om mijn gedachten en gevoelens weer in blogvorm te gieten. Dank je wel voor je tijd en aandacht, ik ben dankbaar voor jou die dit leest.

Of ik op de helft ben?

27 reacties