Tijd voor vertrouwen

Openbaar blog
vrijdag 10 juni 2022
1154 x gelezen

Het weer van de afgelopen week spiegelt mijn emoties. Regen en harde wind, afgewisseld met opklaringen en stralende zon die flink kracht heeft. Afgelopen woensdag was Roberto’s eerste sterfdag. Het is precies een jaar geleden dat hij in het hospice lag. Terwijl zijn kracht zienderogen afnam, nam de pijn evenredig toe. Met het beetje energie dat hij nog had, appte hij me op 6 juni dat hij een groot besluit had genomen door hulp te accepteren bij het douchen. De dag erna vroeg hij me of ik hem wilde helpen met douchen, want “...straks is het de laatste keer...” Hij kreeg gelijk, want op 8 juni zou hij om 23:15 voor het laatst zijn ogen sluiten. De grond zonk onder mijn voeten vandaan terwijl ik drie dagen later onder het mes zou gaan voor de belangrijkste operatie van mijn leven.

De uitvaart vorig jaar heb ik bijgewoond maar vraag niet hoe. In een rolstoel, vijf dagen na mijn operatie, terwijl zich een ontsteking ontwikkelde in mijn buik die zich een paar dagen later zou openbaren. Waarna ik opnieuw zou worden opgenomen. Er was geen sprake van een samenzijn met familie en vrienden na de dienst. Ik ging met de taxi linea recta terug naar het ziekenhuis. Bovendien was door de coronamaatregelen niet alles mogelijk. Het was Roberto’s verzoek dat ik in een later stadium alsnog een afscheid zou organiseren, een soort herdenking, bij voorkeur aan het strand. Waar we het glas op hem konden heffen. Ik heb het hem beloofd. Op zondag 5 juni heb ik een lunch geregeld in zijn favoriete strandtent in Wassenaar met de families en een handjevol vrienden die heel dichtbij stonden. Een kleine club waarbinnen de meesten elkaar al wel kenden. Het was een fijne middag met veel liefde en warmte en mooie gesprekken. En lekker eten.

Als ik terugdenk aan vorig jaar, vraag ik me oprecht af hoe ik me staande heb gehouden. Natuurlijk met de steun van mijn familie en vrienden, maar dan nog. Het is bijna alsof het een ander is overkomen, wanneer ik terugkijk. Maar als ik om me heen kijk, dan weet ik: nee, het is echt. Ik woon alleen, heb een groot litteken op mijn buik. Het is echt gebeurd. En toch voelt het soms alsof mijn leven in een parallelle wereld heel anders verloopt. Daar leeft Roberto nog wel en zijn we allebei gezond en vrij van kanker. Daar leeft Hanneke nog, heeft niemand een recidief of verergering van zijn/haar toestand en hebben we allemaal genoeg energie voor elke dag een barbecue. Of high tea.

De foto bij deze blog is van een fotoshoot voor stichting Olijf, een stichting voor vrouwen met gynaecologische kanker. Ik ben vrijwilliger en mijn ervaringsverhaal komt binnenkort op de site. Het verhaal had ik in februari al geschreven. Toen ik het herlas, moest ik het flink herschrijven. Met name de laatste alinea, waarin ik vertel hoe ik het nu verder zie. Ik was toen nog bang voor de prognose, de manier waarop ik overal lees/hoor/mij verteld wordt dat eierstokkanker “de silent killer” is, dat zo weinig vrouwen het overleven. Zat eigenlijk een beetje te wachten “tot het terug zou komen” of in elk geval om die belangrijke eerste twee jaar te overleven. Hoe kan dat nou helpend zijn?

In mijn ogen heb ik twee keuzes. Ik kan leven in het vertrouwen dat ik nu klaar ben met kanker, of ik kan de angst laten regeren. En stel nou dat de kanker inderdaad terugkomt na verloop van tijd en ik niet meer beter kan worden. Hoe heb ik dan in de tussentijd het fijnst geleefd: in angst of met vertrouwen? En stel, ik behoor inderdaad tot die minderheid van de vrouwen bij wie de kanker na de eerste behandeling niet meer terugkomt. Hoe leef ik dan het fijnst: in angst of met vertrouwen? Het laat me zien dat mijn mindset enorm aan het veranderen is.

Het gaat niet vanzelf, dat vertrouwen hervinden. Wanneer ik de angst voel, zoek ik dankbaarheid op. Het is heel moeilijk voor je lichaam om in de greep van angst te blijven wanneer je dankbaarheid voelt. En die is zo makkelijk gevonden! Ik begin vaak met iets kleins, want als je angstig bent kun je niet meteen heel blij worden. Bijvoorbeeld: ik ben dankbaar dat ik voeten heb die mij dragen. Dat ik zintuigen heb om de wereld te ervaren. Dat mijn kat me een kopje geeft. Er ontwikkelt zich dan een vlammetje van dankbaarheid dat ik voed met nog veel meer “dankbaarheidshout”, dat ik een fijn huis heb, lieve vrienden en familie, geen geldzorgen, stukken kan fietsen en wandelen. Dat ik 27 jaar met mijn grote liefde ben samen geweest. En het vuur wordt steeds groter. Ik leg mijn handen op mijn hart en glimlach. De angst smelt als ijs in warm water.

Ik vind het heel belangrijk om dit te doen. Niet alleen om me goed te voelen, maar ook omdat ik geloof in het placebo-effect en ook in het, minder bekende, nocebo-effect. Het nocebo-effect is dat mensen zich slechter gaan voelen wanneer ze wordt verteld dat ze ziek zijn. Wat je wordt verteld over je medicijn, of je ziekte, kan zich manifesteren wanneer je het zelf zonder meer gelooft. Ik heb het idee en het gevoel dat ik mezelf de beste kansen geef als ik niet klakkeloos meega in het verhaal van de dodelijkheid en mezelf voorhoud dat er ook vrouwen beter worden en blijven. Dat ik op dit moment geen patiënt ben en geen kanker heb. En de toekomst, die kan toch niemand voorspellen? Als er één les is die ik het afgelopen jaar heb geleerd...

Tijd voor vertrouwen

45 reacties