Rennen of rouwen?

Openbaar blog
donderdag 29 juli 2021
1080 x gelezen

Ik zit in een stoel voor me uit te kijken. De tranen biggelen over mijn wangen. Ik huil stil. Een nieuwe ervaring. De laatste tijd ken ik vooral huilbuien waarbij ik in de foetushouding op de bank of het bed lig en er geluiden uit mij komen die ik nooit eerder uit mezelf heb gehoord. Mijn leven staat in het teken van verlies. En stilte. Ik duw haar weg, met muziek, luisterboeken, podcasts, Olympische Spelen op de achtergrond. Alles om de stilte niet te horen.

“De twee situaties waarin jij je nu bevindt hebben twee verschillende stress-responses”, zegt de psycholoog. “Weet je wat dat zijn, stress-responses?”. Ja, dat weet ik wel. Vechten, vluchten, bevriezen. De dingen die iemand doet wanneer er acuut gevaar dreigt. “Wie door een roofdier wordt achtervolgd, neemt niet de tijd om erover na te denken wat een nare situatie het is”, vervolgt de psycholoog. “Eerst ren je voor je leven, later ga je overdenken. Dat geldt ook bij kanker en de behandelingen ervoor. Je bent aan het rennen voor je leven.” Bij rouw, legt hij me uit, is dat het tegenovergestelde. Rouw vraagt om ruimte, tijd, het voelen van je emoties. Hij raadt me aan om elke dag tijd toe te wijzen aan het rouwproces. Om herinneringen op te halen, of te huilen, en te voelen. En de rest van de dag moet ik me dan wijden aan mijn hoofdtaak: de behandelingen zo goed mogelijk doorstaan. Ik ga zijn advies opvolgen, het klinkt zinnig.

Over taken gesproken. Een week na de eerste chemo voel ik mij (gelukkig) al wat beter. Nog niet “goed”, hoor, ik zou niet eens meer weten hoe dat voelt. Ik was altijd superfit, veel krachttraining, dijk van een conditie. Maar ik voel me nutteloos. Ik werk nu niet. Deadlines kan ik niet afspreken; als ik ziek in bed lig, kan ik die niet halen. Lesgeven gaat nu ook niet en bovendien is het zomer. De geestelijk verzorger, de eerste professional die mij in dit proces echt goed is gaan helpen en met wie ik een fijne klik heb, wijst mij op een website waarop vrijwilligers allerlei oude archieven digitaliseren. Ik meld me ook aan bij NL voor Elkaar als vrijwilliger. Ik wil graag een paar uur per dag iets doen wat ertoe doet, wat mij en/of andere mensen blijer maakt. Ik moet het wel zelf kunnen invullen qua tijd. Iemand nog ideeën?

Tot slot nog een citaat uit een boek dat dezelfde geestelijk verzorger mij heeft geleend en dat morgen ook hier wordt bezorgd, want ik vind het goed en wil erin strepen en schrijven. “Het is oké om je niet oké te voelen. Manieren voor het liefdevol dragen van verlies” van Megan Devine. “Rouw is geen probleem dat om een oplossing vraagt. Het is niet ‘fout’ en het kan niet ‘opgelost’ worden. Het is geen ziekte die beter gemaakt kan worden. We nemen aan dat als iets onaangenaam is, er iets mis is. Mensen vinden rouw ‘slecht’ omdat het pijn doet. Ze hebben het over pijn verlichten, uit je rouw komen en dromen over een tijd dat er geen verdriet is. We gedragen ons alsof verdriet iets is waar je zo snel mogelijk overheen moet komen, alsof het een afwijking is die genezing behoeft, in plaats van het te zien als een natuurlijke reactie op verlies.”

Rennen of rouwen?

18 reacties