Wachtkamer van het leven

Openbaar blog
zondag 3 oktober 2021
1033 x gelezen

Mijn gemoedstoestand is wat beter. Dankzij meditaties, gesprekken met vrienden en familie en het medeleven hier lukt het mij om de onzekerheid even los te laten. Morgen start weer een nieuwe werkweek en zal ik ook zeker weer aan de telefoon hangen als ik in de middag nog niets heb gehoord.

In de tussentijd heb ik nog verder geluisterd naar de Tumor Tapes podcast. Wat een hoop herkenbaarheid. Ik heb een paar keer meegehuild. Je wordt echt meegenomen in Susans diagnose, de hoop als ze een goed bericht krijgt, en hoe die hoop weer wordt verpletterd in een later gesprek. Soms ook heel confronterend. “30 procent kans, dat is niets”, zegt Lex ergens in de derde aflevering. Tja. Zit ik daar een heel operatie- en chemotraject uit voor een nog lagere kans op ziektevrije overleving.

Ik merk veel tegenstrijdigheden op in mezelf. Dat is voor mij verwarrend. Ik ben doorgaans vrij zwart/wit. Ik zeg dat zonder oordeel; puur als constatering. En nu merk ik dat ik aan het wankelen ben. Te vaag? Een aantal voorbeelden dan. Aan de ene kant gun ik iedereen een prachtig leven, een lieve partner, volledige gezondheid. Ben ik oprecht blij als iemand op deze site een positief bericht krijgt. Of als ik een ouder stel hand in hand zie lopen. Aan de andere kant ben ik stikjaloers. (Ook nieuw voor mij; ik kende die emotie nauwelijks voordat dit allemaal begon.) Jaloers op mensen die een goed bericht krijgen, omdat ik in de vrije val sinds april nog geen lichtpuntje heb gezien. Jaloers op mensen met een fijne relatie vol liefde. Jaloers op mensen die hun gezondheid nog als vanzelfsprekend zien.

Ander voorbeeld. Ik heb de diagnose kanker in een gevorderd stadium: uitgebreide gemetastaseerde ziekte. Enerzijds wil ik dan van elke dag het beste maken. Overal het maximale uit halen. Hoeveel dagen heb ik nog? Ik wil weg, op vakantie, eruit, dingen zien, dingen doen. Anderzijds ben ik daarvoor niet in de juiste fysieke en gemoedstoestand. Bovendien ben ik gebonden aan behandelingen. Dat maakt dat ik me voel alsof ik in een wachtkamer zit. Een wachtkamer van het leven. Ik kan alleen maar wachten, wachten… zo jammer van mijn kostbare tijd. Twee weken uitstel van de chemokuren helpt daar niet bij, kun je je zo voorstellen.

In de afgelopen dagen heb ik mijn gevoel omschreven met de volgende metafoor. Het is alsof ik me in zo’n klimhal bevind. Zo eentje met van die hoge muren met al die gekleurde blokjes erop. Links en rechts van mij staan mensen voor een muur vol blokjes. Wat een schril contrast met mijn muur. Daar zitten nauwelijks blokjes op. Ze zijn allemaal grijs en dus slecht zichtbaar. En sommige zijn onmogelijk om bij te komen. Ik kan niet eens een poging doen om die wand te beklimmen.

Gisteravond at ik bij vrienden M. & M. Zomaar spontane actie, waarmee ik heel blij was. Ik had een van hen een paar weken niet gezien, dus we hebben nog wel even gesproken over mijn onzekerheden en frustraties. Maar ik wilde bewust ook over andere dingen praten. Luchtiger zaken. En dus ging het op een gegeven moment over goede films (mijn tip: What’s Eating Gilbert Grape, en ik ging naar huis met een DVD van Lock, Stock & Two Smoking Barrels). Over welke beroemdheden we aantrekkelijk vinden, vroeger of nu. We bespraken cabaretscenes van Theo Maassen, toen ik vertelde dat ik nu veel naar cabaretvoorstellingen luister op Storytel om nog wat te kunnen lachen.

Dus hoewel ik op de grond blijf staan voor die klimwand, in de wachtkamer van het leven, heb ik de mazzel dat er mensen zijn die zich regelmatig bij mij in die wachtkamer willen voegen. Zodat de wachttijd beter te verdragen is.

Wachtkamer van het leven

26 reacties