Acceptatie meets ambitie. Anders verwoord.

(Mallemolen 413a)

Ik smokkel! Het is de dag na Mallemolen 413.
En nieuwe dag? Volgende Mallemolennummer.
Dat is de opzet. Niettemin niet 414, maar 413a. Want ....

Want soms is een gevoel, een ontdekking, een ontwikkeling lastig om meteen compleet in woorden te vatten. Dan hakkel je nog wat. Bij mij helpt een beetje oefenen dan vaak. Kauwen en herkauwen. Proberen. Noteren, schrappen en bijschaven. Nog eens over denken en in een nieuwe poging nog eens opschrijven. En soms nog een keer.

Gisteravond heb ik het in mijn hart opnemen van 'het is wat het is', in een appje aan R. geprobeerd in andere woorden te vatten.

Die warmte past wel bij mijn dag.
Vanmorgen een opruimboek
afgeleverd bij iemand die ik ken
van Carma, het inloophuis. Koffie,
gesprek, mooi gesprek. Mijn motto
'dwars door alles heen' (proberen
verder te komen ondanks de
omstandigheden) kreeg gezelschap
van haar motto 'het is wat het is'.
Haar motto is niet een makkelijke,
platte conclusie, maar zit in haar,
is doorleefd en geaccepteerd. Een
weten vanuit haar hart. Zij 'is' in
alles die acceptatie, kent een soort
rust vanuit verinnerlijkt weten en
straalde dat zo uit dat het bij mij van
hoofdelijk simpel 'heus wel weten'
landde in mijn weten vanuit mijn hart.
Ineens zag ik het, voelde ik haar
kracht en weet ik:  bij beperkingen,
vermoeidheid, vreugde, verdriet,
zorg, kansen, wilskracht, etc. weet
ik: dit is nou eenmaal wat er is en ik
kan dwars door alles heen mijn pad
vinden.

Zo, zware vreugdevolle kost, maar ik
wilde het wel delen. 
En nu weekend vieren.

Dat was ‘m ook nog niet helemaal. Nog te eh, ….. nog niet de kern. Dus nóg een poging. 🙂

Ik denk gisteren te hebben gezien en gevoeld dat je met je hart kunt accepteren dat dat wat er is, er gewoon is en dat wat komt, gewoon komt, hoe genood of ongenood ook.Ik denk dat door dat weten met je hart, het accepteren met je hart (een groot deel van) de angst is verdwenen. Dat wat er is, is een zekerheidje geworden, geen zwart gat, eerder een fundament. Dan kan het je niet meer zo lamslaan of neerhalen.

Natuurlijk, 'dat wat is' remt vaak, belemmert, noopt tot aanpassen en maakt vaak moe.
Lastig.
Teleurstellend ook. Soms. Even.
Maar dwars door alles heen kan je tóch 'gewoon' leven, doorleven, voluit leven.
Langs de klippen, want je bent nu anders, vaak minder.
Maar ook: over de gerezen bergen en gevallen diepten, want in andere opzichten ben je nu soms juist meer; ontdek je kanten van jezelf die je niet kende, zie je kansen die je eerder niet zag of niet pakte.

Ik pakte net 'De reis van Grote Panda & Keine Draak' van James Norbury (aanrader!). Hij laat het Grote Panda mooi verwoorden. Panda en draak zijn in een storm op hun vlot niet aan de overkant van de rivier beland, maar midden op de oceaan.

'We zouden liever ergens anders zijn,'
zei Grote Panda, 'maar we zijn nu eenmaal hier ...

En als je om je heen kijkt, en heel even probeert
te vergeten wat er is gebeurd, zie je misschien
wel dat dit een van de mooiste momenten
is die we ooit hebben meegemaakt.'