Een beeld van mij en mijn teksten (8)

Mallemolen 279
Donderdag 30 juni 2022 

Time to fly

Ik ben blij. Heel blij. En retetrots.

Want het is gelukt.
Superzoon K. en ik.
Samen gedaan.

We hebben ‘m!
Allebei.
Allebei dezelfde.
Zoon en vader.
Gezamenlijk ontwerp.
Met voor elk van ons een eigen gedachte.

Voor mij geldt:
Hoe lang zat ik nou al te wachten?
Lang. Best lang.

Natuurlijk, er waren heus wel momenten waarop het er was. Eventjes. Nooit lang. Wat er wel altijd was, was het gevoel, de gedachte (misschien zelfs de wetenschap) dat het zou kunnen. Dat het er ineens of geleidelijk weer zou zijn.

Maar jeetje, wat duurde het lang. Zo lang dat er twijfel binnensloop. Waar blijft het gevoel van weer vrij zijn? Van licht zijn? Licht en onbekommerd? Wanneer weer onbevangen? Waar is het gevoel van: jáááá, ik gáááá? Wanneer kan ik verdorie weer vliegen!?!?

Het duurde en duurde.
De chemo’s dwongen me van mijn 1.0- naar een 2.0-versie. Mentaal en fysiek. Hoofd en lijf. Intussen en vervolgens deed de testosteronremming wat duiten in het zakje, van 2.0 naar 2.1. En – misschien – voelde ik ook nog een randje corona.

Het duurde en duurde.
Tot nu! Dat is een gevoel én een besluit. Willen. Een roer om. Natuurlijk, een deel van wat er was of wat ik was, is weg. Iets ervan herstelt misschien nog. Maar ik droom wel! En ik werk. Doe dingen die mijn moeite waard zijn. Ik zweef weer wat. En nu is het tijd om te vliegen. Er is veel te ontdekken.

Voor superzoon K. gaat iets dergelijks op:
Ook hij zweeft, maar heel anders. Hij is jong. Topshorttracker. Hij droomt van en werkt inspirerend hard aan zijn ontwikkeling binnen en buiten de sport. Ontdekt veel. Ook hij is toe aan vliegen. Heeft nog zo veel meer te ontdekken.

Allebei slaan we onze vleugels uit.
Verschillende horizons.
Verschillende routes.
Verschillende ambities.
Eén beeld.

Vandaag ging onze ‘vlucht’. 16.00 uur was ons uur U. We vlogen vanaf Aig’s Blue Tattoo.

Ik ben blij. Heel blij. En retetrots.

Dit!

Met mijn zoon.