Gedurfde ontmoeting
Daarnet. Echt zo’n ‘nou ja, wat speciaal’- momentje. Of zeg maar moment, want het nam en neemt wel even.
Hoe het ging.
Ik was lekker vroeg op want supereega F. moest aan het werk en ik wil haar dan even gedag zeggen. Toen bedacht ik om na mijn ontbijt meteen maar in zee te gaan liggen. Ondanks de ontnuchterend lage buitentemperatuur (8,2°C) bleef het niet bij bedenken. In het prille ochtendlicht stuurde ik mijn donkergroene Batavus richting strand.
Het zand was koud, de bruisende zee voelde relatief lauw, na de plons was de wind welkom afwezig, was mijn handdoek een weldaad en voelde mijn kleding nog weldadiger.
En toen …..
Toen ging ik met mijn schoenen in de hand richting mijn fiets. Sleutel in het slot. Schoenen onder de snelbinder, want boven op het duin nog even de voeten afspoelen. Ik slinger mijn been over de stang. Tegen twee dames zeg ik ‘goedemorgen’ en vervolg met ‘spelen jullie verstoppertje?’, want ze stonden nogal tegen een huisje gedrukt, waarschijnlijk om uit de lichte oostenwind te staan.
‘En door!’, denk ik op dat moment. Nou, niet. Want waar ik réken op een lachje terwijl ik opstap, kríj́g ik een vraag. “Hoe gaat het nu met u?” In plaats van opstappen, val ik stil. Letterlijk en figuurlijk. “Ik woon aan de … en zie u vaak langslopen of -fietsen”, vervolgt ze, “en dan denk ik vaak: hoe zou het met hem zijn?”
Herkend. Dat vind ik al bijzonder. En dan ook nog ‘gewoon’ vragen hoe het met me is. Is voor mij onverwacht. En leuk. Dat zouden meer mensen moeten doen met mensen in mijn positie.
Er ontstaat een leuk, ontspannen gesprek over wat chemo’s doen en hormoontherapie. Dat leven anders wordt, er veel verlies is, maar dat veel nog kan. Dat onder meer Carma in Naaldwijk me hielp. Dat het soms moed vergt om dingen te doen en ontdekken, maar dat zich dan ook nieuwe deuren openen. We zijn zomaar een kwartier aan de praat.
Mooi moment. Attent van hen: mij maanden nadien herkennen van een stuk in de krant. En gedurfd: iemand die ongeneeslijk ziek is op de man af vragen hoe het nu is en ‘gewoon’ het gesprek aan durven gaan.
Dit ‘nou ja, wat speciaal’-moment nam dus even. En neemt nu ook nog wel even, want mijn voeten stonden al die tijd in al hun natuurlijke naaktheid op het koude beton. Koude voeten voelt niet fijn, zeker niet met neuropathie, maar na dit moment neem ik dát graag voor lief.
18 reacties
Prachtig🍀
Dank je!
Mooi verhaal. En inderdaad moedig van die vrouw om je aan te spreken.
Mijn vrouw had uitgezaaide borstkanker, we hebben (bijna) alles meegemaakt. En toch....als iemand anders kanker heeft is er altijd weer die drempel die ik voel om die persoon daar op aan te spreken. Soms lukt het me om die drempel te negeren, maar vaker niet. Nu ik zelf kanker heb is dat nog steeds niet anders.
Mijn respect aan die vrouw en aan jou voor het delen van je verhaal.
Het eerste contact maken blijft moeilijk. Ik heb het gezien en gemerkt. Maar inderdaad, ook als je zelf ziek bent en je er ervaring mee hebt, is het soms lastig om de stap te zetten naar iemand die zeer ziek blijkt/is of een ander immens verlies moet incasseren. Ik ben vanaf het begin zeer open geweest en dat hielp beide kanten enorm. Er ontstond meteen een gesprek.
Fijn als iemand het echt en gemeend wil weten.
Ik ben zelf palliatief maar probeer steeds te 'scannen': hoe voorzichtig moet ik zijn in mijn uitleg?
Willen ze het horen of is het uit beleefdheid?
Groetjes,
Hailey
Ik scan ook! Mijn eerste afweging is: weet diegene het al of nog niet? Dus vraag ik: weet je wat er met me is? Ik verkramp dan niet, dat scheelt. En vervolgens zeg ik 'hou je even vast', zeg wat er is en zeg ook hoe ik er nu zo'n beetje voor sta. Slechts zelden klapt de vragensteller dan dicht.
Sinds mijn man kanker heeft merk ik hoe moeilijk het voor anderen is om te vragen hoe het gaat...en dat terwijl wij het als zo'n grote steun ervaren als het wel gevraagd wordt! Hoe mooi dat deze vrouw deze vraag wel aan je stelde!
Ja, het was heel moedig en opvallend dat ze het serieus en tegelijk losjes vroeg. Ik voelde geen angst bij haar, maar moest zelf wel even schakelen vanwege het onverwachte van de vraag en de voorkennis die zij had.
De angst voor (een eerste) contact bij erge ziekte, maar ook ingrijpende familiezaken, dood, werkgerelateerde moeilijkheden is universeel. Onlangs heb ik voor Carma - Centrum voor leven met en na kanker en mijn blog een 'boektip' geschreven over 'Rauw', waarin een moeder haar ervaringen deelt na het verlies van haar zoon. Daarin komt de onmacht van de omgeving goed naar voren.
Zelf ben ik erg open over mijn kanker, ik praat er makkelijk over. Het hoort ook bij het leven, ziek zijn. In 2014 heb ik een zesvoudige bypass operatie gehad, daar kon ik ook goed over praten. En heb ik toen al geleerd per dag te bekijken wat mogelijk is. Vrienden, buren, familie en bekenden vragen wellicht daardoor ook makkelijk aan mij hoe het gaat. Ik krijg altijd te horen dat ik zo positief ben. Dan zeg ik wel dat ik zo mijn momenten heb, en kunnen we ook daar over praten. Wellicht moet je niet teveel nadenken over hoe een ander het ervaart. Als je zelf makkelijk kunt praten over je ziekte is dat voor anderen denk ik makkelijker ernaar te vragen.
Precies! En ook voor mij geldt: zo gaat het ook in het leven. Mooie dingen, successen en plezier, maar ook trek je wel eens een heel slechte kaart.
Ook ik sta er positief in, vanaf het begin, terwijl toen al zonneklaar was dat het ongeneeslijk was. Het is kennelijk de aard van het beestje; dat kwam toen pas echt aan het licht. Maar tegelijk geldt: ik doe er ook veel aan. Durven, doen, proberen, zoeken, vallen, opstaan. Het lukt om dat blijmoedig te doen en het opent ook nieuwe kansen. Ik schrijf verslagjes van bezoeken die we met de mannen van Carma -Centrum voor leven met en na kanker brengen aan bedrijven en instellingen en ik schrijf boektips voor Carma's socials. Daarnaast help ik onder meer af en toe bij mijn oude werkgever bij de Campus Cleanup, duik elke dag in zee, sport, probeer met enige regelmaat met iemand af te spreken en heb twee boeken gemaakt over mijn 'kankerleven' die van kaft tot kaft eigen werk zijn.
Alles wel erg gedoseerd want mijn energie is wel flink beperkt vergeleken met Erik 1.0. 😀
Waauw, ik vind het knap hoe je de dingen aanpakt en zo positief blijft, ondanks dat je ongeneeslijk ziek bent.
Ik kreeg een palliatieve diagnose in september 2022 en ben een doorzetter (je kan niet anders) en positief maar toch vind ik dit de laatste tijd moeilijker.
Ik denk dat dat komt omdat ik van september 2023 tot begin november 2023 terug even erg veel pijn kreeg door botmetastasen in de ruggenwervels en heup. Nochtans bleek de CT-SCAN van 10/11 volgens de oncoloog positief en stabiel. Ik kon er deze keer niet zo blij mee zijn, misschien omdat het voor mij niet rijmt met de pijn? Toch blijf ik zoveel mogelijk bezig, ik werk bv. sinds juni 2023 nog steeds 10u/week ondanks de pijn die ik had, het begint weer beter te gaan.
Ik ben ook stiekem een beetje jaloers op jou dat je de kans hebt om elke dag in zee te zwemmen, ik doe dat ook graag. ☺ En ik heb thuis een man die me uit bezorgdheid in alles probeert af te remmen omdat hij denkt dat ik sneller zal doodgaan door 'teveel hooi op mijn vork te nemen'. Mijn oncoloog moedigt beweging en zelfs wat gaan werken aan omdat hij zegt dat ik daardoor juist langer zou leven! (wil mijn man niet geloven)
Sinds ik ziek ben heb ik een soort logboek. De psychologe die ik af en toe zie vindt dat ik er een boek van moet maken omdat ik soms nogal een eigen kijk heb op de dingen. Hoe begin je daaraan? Heb je tips?
Je bent echt een voorbeeld van positiviteit en doorzettingsvermogen, bedankt!
Groetjes,
Hailey
Dank je, Hailey. Tja, doorzetten, je kunt niet anders. En kennelijk is er een kracht in je die je onvermoede kracht en moed geeft om dat te doen. En daar horen ook lastige momenten bij. Ik heb wel het geluk dat ik geen pijn heb. Ik ben gauw moe en plan activiteiten; vaak een echte 'activiteit van de dag' en ernaast zijn er dingen die ik ook graag wil, maar die niet 'moeten'. En daar komt vaak toch wel iets van terecht.
Het actief blijven is echt een must, anders verlies je kracht en dus ruimte om voluit te leven. Om dat laatste gaat het, voluit leven binnen de beperkingen die je hebt, maar wel tegen de grenzen aan. Je gaat echt niet sneller dood als je lekker je gang gaat en daarbij soms tegen je grens aanloopt. Daar voel ik me beter van, sterker, zekerder.
En ook geldt: wil je leven in de dagen die je hebt of rek je je leven met dagen die je maar uitzit?
Een boek maken is betrekkelijk simpel.
Maak een document waarin je je logboek zet. Word A4 kan.
Voorzie elke bijdrage van duidelijke data (datum, weeknummer of maand) en eventueel een kopje van één of enkele woorden die de lading dekken.
Bewerk eventueel elke bijdrage door er lopende zinnen van te maken of evt iets meer context toe te voegen. Misschien is een correctieronde nodig of heb je een meelezer nodig.
Kies een indeling (elke bijdrage op een nieuwe pagina? Bijdrage clusteren op enkele pagina's?)
Bepaal of je er foto:s illustraties bij wilt en zet die erbij (kan vrij simpel in Word)
Zoek een drukker. Gewoon bellen, zeggen wat je hebt en dat je een boek wilt maken en vragen welk formaat ze hebben als je op A4 aanlevert. Dan moet je kiezen voor welk papier, welke omslag en welke bindwijze. Drukkers kunnen dat laten zien en voelen. En dan hangt de prijs af van voorgaande én de oplage die je kiest.
Bedankt voor de tips maar ook voor de aanmoediging. Ik denk er hetzelfde over: je moet doorzetten, je kan niet anders, wat heb je anders aan je leven? Ik kijk ook niet te ver vooruit.
Ik zeg soms: ik leef nog dus laat me dan leven! Wat heb ik eraan om me in een glazen kastje te stoppen en daardoor misschien 2 maanden extra te krijgen? Dat is niet leven. Ik plan verspreid over de maand 'lichtpuntjes', daar hoort mijn werk bij maar ook een cursus volgen, gaan wandelen, met vrienden afspreken... en dan zorg ik dat ervoor en erna wat tijd is voor rust, alles na mekaar dicht opeen is wat te vermoeiend.
Soms lukt het me zelfs met chemo aanhangen (42-uurs chemo) een activiteit te doen als die me echt gelukkig maakt en krijg ik er juist meer energie van!
Je bent een voorbeeld, bedankt!
Prachtig! Die vraag is zelfs nooit door mijn toen de tijd man gesteld.
Oh, wat jammer dat het je man destijds niet lukte om die vraag te stellen. Ik zeg bewust 'jammer' en 'lukte', want het is vooral onmacht en in mindere mate onwil.
Het is inderdaad prachtig dat me de vraag werd gesteld. Toevallig zag ik de dames weer toen ik daarnet even de zee in dook. Ik heb ze verteld dat ik over de ontmoeting een stukje had geschreven. Dat vonden zij op hun beurt verrassend en ook leuk. Maar dat hun vraag de vorige keer moedig of bijzonder was, voelden ze niet zo. Ze waren gewoon erg nieuwsgierig en grepen hun kans. Het werd weer een leuk gesprek maar nu wel zonder koude, blote voeten.
Hoe mooi is het om onze verhalen hier te kunnen delen!
Ik was altijd benieuwd naar de belevenissen van anderen, dat gaf mij het gevoel dat er meer is dan met kanker bezig te zijn.
Het voelt goed om oprechte belangstelling te krijgen.
Wil je meer over mij weten, lees mijn blogs op kanker.nl
Veel liefs en beseffen dat IEDERE DAG IS EEN KADOOTJE, dankbaar zijn dat je nog een dag beleven mag, is voor mij zo SPECIAAL en hoop dat het voor jullie ook zo kan zijn!
Zeker. Delen is fijn. Je komt er achter - zoals ook gebeurt bij de centra voor leven met en na kanker - dat jij niet alleen staat in je onzekerheid, gevoelens, ervaringen etc. En dat er vaak ook goede hoop is, vertrouwen, kracht en volop levenslust.
Pipo
Mooi,men staat er toch niet allen voor