De loden mannetjes....

Ze zijn weer langs geweest vannacht, de loden mannetjes. Bij het wakker worden ben ik nog vermoeider dan toen ik gisteravond naar bed ging terwijl ik toen al erg moe was. Mijn benen lijken van lood en zelfs ademhalen kost moeite. Mijn hoofd is een chaos, denkt alle kanten op, maar ik wil het liefst met rust gelaten worden. De loden mannetjes waren al een aantal dagen niet geweest en telkens weer denk ik dan,....zou het over zijn? Maar bij het wakker worden was het direct duidelijk. Mijn geplande vergadering is geskipt en ik duik terug onder de dekens. Het is weer zo een dag denk ik dan. ik geef me over aan de vermoeidheid met moeite, maar ik kan niet anders.

Twee uur later word ik wakker, maar nog altijd ben ik intens moe. De revalidatieafdeling waar ik momenteel een traject volg, moedigt me aan op deze momenten te gaan lopen zodat mijn lichaam een signaaltje krijgt, en dat is dus wat ik doe. Het koffietentje op de kinderboerderij zit op 10 minuten loopafstand, maar ik moet 2 bankjes gebruiken om er daadwerkelijk te komen. De kop koffie en de krant….ze gaan totaal aan me voorbij. Ik wil alleen maar zorgen dat ik weer thuis kom.... Elke beweging, elk geluid en elke trigger tot er moeten zijn, ze zijn op dit moment te veel. Ik wil alleen maar slapen. 

Thuis gekomen omarm ik mijn moeheid, duik op de bank met een joggingbroek aan en een vers gezette kop thee. Ik heb mijn best gedaan maar de loden mannetjes zijn sterker. Veeeeeel sterker.  Ik breek mijn hoofd niet meer over hoe lang het nog duurt of over wat iedereen vindt dat ik op dit moment zou moeten doen. Ik kan het even niet. 

Een uur later staat de koud geworden kop thee nog naast me op tafel. Er is een uur verstreken en ik heb er niet veel van gemerkt. Laat deze dag maar even heel snel weer over gaan.......