Mosterd na de maaltijd.....of toch niet?

Zaterdagavond nog, verzuchtte ik tegen mijn partner,..."wat moet ik nou maandag bij die intake gaan doen? Het gaat hartstikke goed. Ik weet niet eens wat ik er nu moet vertellen". Nou....had ik mijn mond maar gehouden, zondag werd ik glashard afgestraft. Moe, nou je wil het niet weten. Alsof ik een loden jas aan had, geen stap voor de ander te verzetten. Ik heb een bad genomen, en op de bank gehangen,......geestelijk totaal afwezig en mijn plannen geskipt. Voelde me in en in suf door de moeheid die alles platlegde. En zo gaat het steeds, ik denk na 3 of 4 goede dagen er echt te zijn...… en vervolgens ben ik weer intens moe. 

Gister, maandag, had ik dus die intake waarvan ik eigenlijk dacht dat het mosterd na de maaltijd zou zijn,....een intake voor oncologische revalidatie. Ik benoemde de ups and downs, de moeheid en hoe die voelde, de pijn, letterlijk en figuurlijk, de eenzaamheid, het ongeloof, de onzekerheid en de angst. Tegenover mij zat een arts die werkelijk luisterde en de gehele situatie in kaart bracht, dus ook de thuissituatie. Ze ging in op wat ik zei, en benoemde ook dat dit een veelvoorkomend proces was nabehandeling, maar dat had ik al opgemaakt uit de wachtlijsten. 

Bij de vraag over mijn thuissituatie, vertelde ik haar dat mijn partner het heel moeilijk had, omdat zijn eerste vrouw aan kanker was overleden en hij dus nogal wat dejavuutjes had. Ik zag haar reactie, ze was geraakt. Mijn partner en ik hebben recent besloten dat we dit verwerkingsdeel van ons proces los van elkaar moeten lopen, omdat we anders elkaar ontzien, en we ons eigen deel te weinig aan bod laten komen. Een moeilijke beslissing, ook omdat we tot nog toe het hele proces samen doorlopen hebben, maar voor ons de enige juiste weg. Dus gaan we hierin elk voor ons zelf aan de slag, om samen te verwerken. Je zou kunnen zeggen, we nemen elk een andere maaltijd, en besluiten dan of er mosterd over moet. 

Ook deed ik een uitspraak die ik eigenlijk zelf terwijl ik 'm deed pas binnen kreeg. Ik vertelde namelijk dat ik het zo'n eenzaam proces vind, de periode na de behandelingen. Niemand begrijpt dat ik er nog middenin zit. Door de naweeën van de bestraling en de verwerking krijg ik de gekste reacties als ik tegen mensen zeg dat ik zo moe ben en dat het nog even niet klaar is in mijn hoofd.  "Maar je bent toch genezen, dan kan je nu toch door?", en varianten als "kom op hoor, je hebt geluk gehad, dus niet zeuren, we zijn allemaal wel eens moe".  Precies de reden dat ik dus op mijn slechte dagen maar wegduik, en niemand wil zien. Dan kies ik als het ware voor mijn eigen eenzaamheid. Maar beter hier zelf voor kiezen dan me eenzaam voelen omdat anderen me totaal niet begrijpen en kwetsen als ik deel wat ik voel. Gekozen eenzaamheid is toch net iets minder pijnlijk, dan de eenzaamheid die ik ervaar door kwetsing en onbegrip van anderen.... 

En die mosterd na de maaltijd...… okay....deze therapie is niet tijdens, maar na de behandeling, maar zeker niet op het verkeerde moment. De komende tijd zal ik worden ingedeeld in het hele scala van behandelingen van wat zij op deze afdeling bieden. Ik zie op tegen de hoeveelheid ziekenhuis die dan in mijn agenda weer zal regeren, maar ik weet dat ik pas na dit te hebben aangepakt, klaar kan zijn met kanker. Het zij dus zo.