Eb en vloed

WEG-EBBEN ↔ TOE-VLOEDEN

Twee bewegingen.

Wanneer je staat op de positie van de pijl, beweeg niets.

Al eerder schreef ik over het niet meer kunnen spreken, hoe dat voor mij is en hoe ik het ervaar. Ik ben weer verder in de tijd, en langzaam verander ik.

Ik transformeerde van een sprekend individu naar een persoon zonder stem. Geen vrijwillige transformatie, kanker dreef mij erin. Met die spraakloze identiteit moest ik leren leven, en dat was een zware opgave. Nu, zeven maanden verder, heb ik geleerd. Nog niet volleerd, er is nog een weg te gaan. 

In deze fase krijg je tijd, gelegenheid tot retrospectie, wat gebeurde er met mij, en hoe reageerde de buitenwereld, en introspectie, waar ben ik nu?

De retrospectieve periode heb ik beschreven, vooral het proces van kwalitatief spreken naar kwantitatieve spraak. Deze tijd ligt achter mij, ze is zo en zal zo blijven.

Wat de introspectieve schouwing betreft, ik merk dat ik van kwalitatief, via kwantitatief langzaam transformeer naar zwijgen. De spraak is weggeëbd en de zwijgzaamheid ebt naar mij toe en ik sta aan de lijn tussen deze twee in. Starende als twee kinderen, praat en zwijg heten ze, naar de lijn die soms vloed lijn, dan weer eb lijn is, de lijn van het ertussenin.

Er wordt veel gesproken over kanker, de ziekte zelf, de behandelmethoden, de kans op genezing en de korte periode erna, en dan blijft het stil, alleen de lijn en jijzelf blijft over. Op deze plek moet je het zelf doen, is eenzaamheid je nieuwe partner.

Misschien hebben jullie als kind, net als ik, aan deze lijn op het strand gestaan en ermee gespeeld. Je stapte terug als ze naar je toe kwam en je stapte vooruit wanneer ze van je af ging, en langzaam veranderde je van plaats, al naar gelang het eb of vloed werd.

Dit spel speel ik nu weer, ik stap terug en vooruit, en beide bewegingen hebben geen positieve of negatieve lading, maar geven aan dat je beweegt, mee beweegt met de getijden van je nieuwe leven van “na kanker” (met altijd de angst voor een vloedgolf).

Voor mij is het zoeken, hoe te bestaan als mens in een wereld waarin je als mens zo afhankelijk bent van het kunnen spreken maar niet meer zelf kan praten. Het langzaam evolueren naar zwijgzaamheid zal daarbij een proces zijn. Het zal mij voeren naar het punt van dood-tij, en daar zal ik een nieuwe taal vinden. De taal van weg=ebben en toe=vloeden. Met die taal zal ik passend bestaan in een wereld van spraak. 

Men zal mij weer verstaan.