De nasleep

De klap komt later zeggen ze toch 

we hebben soms wel onderschat hoe zwaar het is om maar weer gewoon verder te gaan.
De angst en onzekerheid zal blijven, mischien word dat minder maar ik geloof nooit dat dat helemaal weg zal gaan. 

Laatst hadden we weer voor de eerste keer een kinderverjaardag bij vrienden.
Om eerlijk te zijn viel me dit zwaarder dan ik had gedacht.
Iedereen was gezellig aan het kletsen over vanalles en nog wat.
Ik voelde dat ik enorm achterliep met alles.
Ik vond t erg lastig en hield me wat op de achtergrond.
Het is natuurlijk logisch dat voor iedereen alles gewoon doorging dit jaar.
Hun hebben veel samen gedaan zoals verjaardagen, feestjes etc 
Wij waren bijna nergens bij.
Het hele jaar niet!
Dus dan mis je ook heel wat natuurlijk. 

Als je begin 30 bent kun je je ook niet voorstellen hoe het is: 

om je man te moeten verzorgen zoals douchen, aankleden.
Zorgen dat hij goed eet en drinkt de hele dag.
Het opruimen als het niet binnenblijft en er weer uitkomt.
Dat hij genoeg rust pakt en rust heeft. 

Dat je rekening houd met alle ziekenhuisafspraken waar je natuurlijk met hem mee naartoe gaat. 

Dat je hem moed inpraat om door te vechten. 

Wij hebben in een hele heftige tijd geleefd wat ik zelf soms ook nog steeds onderschat. 

Het gekke is als ik verhalen hoor van anderen waar de man of vrouw kanker heeft met uitzaaiingen dan vergeet ik soms dat ik zelf ook in precies dezelfde situatie zit. 

Ook heb ik momenten nagedacht als het niet goed komt hoe ik verder moet gaan met de kinderen alleen.
Hoe we het geregeld hebben met alles 

Dit is natuurlijk het uiterste maar, op momenten dat het echt heel slecht ging denk je daar wel serieus over na. 

Gelukkig gaat de gezondheid echt de hele goede kant op met hem!

denk dat het mentaal meer is nu. alles moeten we nog goed verwerken en dat moet je ook genoeg tijd geven natuurlijk. 

Ik weet zeker dat alles steeds beter zal gaan...