De rode bank
De operatie
Het afscheid met de kinderen viel je heel zwaar.
dat het nu dan echt gaat gebeuren na zolang wachten is 'fijn'
Als we in amsterdam zkh aankomen gaan we eerst na het gastenverblijf waar ik 2 nachten verblijf.
Dit was de beste keuze ooit
Zo kan ik even dichtbij in de buurt zijn en ik heb zo de tijd om alleen over alles na te denken en te verwerken.
Maar tuurlijk voelt het dubbel, ik mis de kinderen en hond natuurlijk ontzettend.
Gelukkig zijn ze in hele liefdevolle handen bij de opa's en oma'.
Oh het is bijna 2 uur dan moeten we ons melden op de afdeling.
Snel door het grote ziekenhuis heen deuren af, gangen af, lift omhoog.
Hier moet t zijn!
We hebben ons aangemeld en moeten nog even wachten.
Tussen het wachten door loopt er een verpleegster langs met een echt amsterdams accent, gods wat een kut taal is t toch roept koen.
Ha ha die zegt altijd gewoon wat die denkt.
Eindelijk worden we opgehaald. Er worden vragen gesteld en controle gedaan en we worden na de kamer gebracht.
Naast koen ligt een man die een kleurplaat heeft hangen van ajax.
Vanbinnen moet ik lachen.
Gelukkig is die man niet zo serieus en kan koen zn grapjes wel waarderen.
We gaan met zn twee nog even eten en voor we het weten is het al zo laat om weer ieder na de kamer te gaan.
Mijn kamer kijkt uit op een plein van het ggz. die mensen lopen daar alleen maar te roken en ja lopen daar eigenlijk rondjes.
Ik kijk me ogen uit en ga soms gewoon met de stoel even bij het raam zitten kijken.
Goeie afleiding wel.
De volgende dag krijg ik een bericht van koen dat de operatie al eerder gaat gebeuren. Ik schiet in alle haast in de kleren en ga erheen.
Hij heeft nog net de tijd om te douchen en zn 'baljurk' aan te doen voor de operatie.
Beter zo nu kan hij er ook niet meer over denken.
Voor mij is het een ander verhaal..
Ik mag meelopen tot de deuren om afscheid te nemen.
Ik geef hem een dikke kus op zn bezweette voorhoofd en loop terug in een lange kale gang.
Gelukkig komen me schoonouders ook bijna aan en hebben we elkaar met wachten. Wat heel fijn is!
Van 11 tot half 6 duurde t en hebben wij gewacht op de rode bank in het gastenverblijf.
Ik kan je zeggen dat ik na deze dag t grootste geduld heb van heel de wereld!
Het woord wachten kan ik niet meer horen en een rode bank kan ik niet meer zien.
In al die uren wachten hebben we samen gelukkig ook gelachen, gepraat en ook gehuild.
Vanuit het raam kon me schoonvader een vrouw zien staan met haar armen omhoog die er al een tijdje stond.
Ja je hebt rare mensen ook in amsterdam.
We hielden haar lange tijd in de gaten.
Best knap om zolang in een houding te blijven staan toch.
Na een paar uur kwamen we erachter dat het gewoon een standbeeld was... ha ha ha lachen toch.
Nouja het heeft ons even onze tijd ingenomen.
Dan gaat EINDELIJK de telefoon
De arts is het..
Ze hebben het geprobeerd met een robotoperatie maar 1 tumor zat te vast aan de nier en de darmen lagen ook steeds in de weg dus dat werd heel lastig.
Ook kwam er een bloeding bij dus werd het te riskant.
Ze zijn toen overgegaan op een open buik operatie.
Ze hebben t weg kunnen halen en t gaat op de kweek of het doodweefsel is of nog aggresief.
We mochten er s'avonds nog even heen als hij op de uitslaapkamer lag.
Heel zwaar en moeilijk vond ik het om hem zo te zien.
Kreunend van de pijn en half wakker.
Dit was de eerste keer dat ik aan zijn bed stond en me zo wanhopig en boos voelde.
Godveredomme waarom kunnen wij niet gewoon genieten met onze kinderen.
Ik werd de volgende dag wakker na een onrustige nacht en belde gelijk na die afdeling.
Ze hadden die nacht veel aan hem getrokken met controles en maakten zich best zorgen. Zijn bloedwaardes weken af en zijn bloeddruk en hartslag waren te hoog.
Hij is die nacht nog in een scan gegaan en hij bleek een bloedprop bij zijn nier te hebben. Ze kijken het even aan of het vanzelf weggaat of dat een operatie nodig is.
Jeetje zeg waar gaat dit heen..
In de loop van de middag komt mijn broer en drinken we weer koffie.
Heel fijn om hem hier te zien zeg
Ik bel nog even naar de afdeling of we erheen kunnen.
Nee mevrouw koen liebrand ligt hier niet meer, hij is overgeplaatst naar de ic afdeling, niet schrikken maar hij had extra monitorbewaking nodig.
Pff ik schrik me natuurlijk dood.
We mochten daar iniedergeval op bezoek komen dus dat deden we.
Ik en me schoonmoeder gingen eerst erheen. Fijn hem weer te zien maar ook confronterend.
De arts kwam ook nog langs om het ons uit te leggen.
Door de chemo was 1 nier al wat beschadigd. Door de bloeding met de operatie is de nier geraakt en functioneert niet meer. Er stroomt geen bloed meer doorheen. ze zaten nog te denken over een operatie maar ze winnen er niet veel mee.
Je kan met 1 nier leven, alleen het lichaam moet het nu goed oppakken en dat heeft tijd nodig.
Tuurlijk was het schrikken maar, gelukkig kan die ook met 1 nier oud worden.
Het belangrijkste is nu dat hij hersteld en opknapt en die kut kanker echt weg is!
Tegen de avond hoorden we dat hij stabiel was en weer naar de gewone afdeling mocht.
Super fijn, wat een opluchting.
Vooral nu ik op het punt sta na huis te gaan om weer even bij de kinderen te zijn!