De uitslag

11 oktober de dag van de uitslag.

Voor half 8 zitten we al in de auto richting amsterdam.
We hebben om half 10 een afspraak.
We horen dan of het dode cellen of aggressieve cellen zijn in de tumoren die ze eruit hebben gehaald.
In dat laatste geval zouden weer chemokuren nodig zijn.

De laatste week loop ik op me tenen om alle ballen hoog te houden, ik ben op van al het denken en ben het zat.
Koen en ik hebben meer ergenissen na mekaar en de kinderen werken ook niet mee. Het is niet gezellig thuis.
Alles is gewoon teveel.
En niemand is de schuldige.


Ik ben boos op iedereen die lopen te zeiken om kleine lullige dingen.
Boos op alle leuke dingen wat iedereen doet op deze jonge leeftijd.

Soms ben ik boos op koen omdat, hij sommige dagen heel egoistisch is en bot en mij en de kinderen dan verstoot.
Tuurlijk is dat logisch en hoort het bij het ziekteproces.

Soms ben ik boos op de kinderen omdat, ze niet luisteren of ruzie maken.
Of ze dagen ons uit tot in t uiterste.
Tuurlijk is dat ook logisch en hoort dat erbij maar, het is zeker niet makkelijk nu.

Soms ben ik boos op mezelf, het gevoel dat ik de kinderen of koen tekort doe.
Een schuldgevoel omdat ik minder met de kinderen kan doen nu.
Dat ik niet mag zeuren omdat ik moe ben. Ik ben tenslotte niet ziek toch.

Ik loop iedereen uit de weg die mij dingen zou kunnen vragen over koen, ik heb er geen zin in hoe goed het ook bedoelt is.

Al deze gevoelens neem ik mee in de auto naar amsterdam.
Denkende aan wat de arts zou kunnen zeggen zo
Het moet echt goed zijn anders word ik gek. Ik kan niet meer.

Als we de auto geparkeerd hebben lopen we het ziekenhuis binnen en gaan we zitten in de wachtkamer. Precies 9:30.
Mooi zitten we hier ook niet zolang met zwetende oksels.

Het wachten is de hel voor een uitslag.
Alles komt in je hoofd voorbij.

'Meneer Liebrand' u mag komen.
We gaan zitten en de dokter begint vragen te stellen hoe het gaat met het herstel.

Koen is op van de zenuwen en vraagt of het goed is.

Wat eruit is gehaald bedoel je? Vraagt de dokter.

Koen begint te huilen en buigt voorover.

Ja ",zegt de dokter er zijn GEEN aggressieve kankercellen gevonden. 1 tumor zat goed vast en met heel veel moeite hebben we die goed weg kunnen halen.

Koen begint harder te huilen en slaat zen hand voor zn mond.
GODZIJDANK!!!!

Over 3 maand word t vervolgt met een scan en blijft koen onder controle.
Dus nee het is niet klaar.
Maar voor nu is het goed!
goed herstellen van de operatie
En we kunnen straks weer plannen maken en verder gaan genieten zonder stress.
We zullen daar gewoon weer aan moeten wennen.
Voor nu even ontladen en bijkomen van alles.