Kind zijn van een zieke papa

Wij hebben 2 kinderen

• Maud van 5 jaar.
• En daan van 2 jaar.

De manier hoe kleine kinderen met zo'n situatie omgaan is anders als volwassenen. Dat heb ik dit jaar wel gezien en helemaal van geleerd. 

Soms leer je zelfs nog meer van kinderen he die puurheid en eerlijkheid!

Laat ik er iniedergeval mee beginnen dat elke manier hoe je in zo'n situatie met je kinderen omgaat natuurlijk goed is, niks is fout.

Mijn man en ik zijn allebei vrij nuchter en best luchtig hierover. Soms denk ik wellis mischien is dat te makkelijk maar, dit is hoe wij in alle dingen gewoon zijn.

Toen we het wisten hebben we samen besproken hoe het onze kinderen te vertellen of uit leggen. onze dochter van 5 begrijpt dingen al wat meer maar, onze zoon van 2 niet. 

Toch moet je dat echt niet onderschatten mensen zeggen vaak ze zijn nog zo klein dus ze krijgen het toch niet zo mee. Daar ben ik het totaal niet mee eens.

Juist kleine kinderen voelen alles aan je, ze begrijpen dondersgoed dat er wat loos is.

We hebben het de kinderen eigenlijk gewoon verteld hoe het is, papa is ziek en moet vaak naar het ziekenhuis toe. dat is heel verdrietig maar, dat moet om weer beter gemaakt te worden.

Toen hij van de chemo al iets haaruitval kreeg heeft onze dochter zijn haar afgeschoren, dat vond ze geweldig om te doen. 

We probeerden ze zoveel mogelijk bij alles te betrekken waar het kon. Zo gingen ze wellis met hun doktersjas en koffer mee op bezoek in het ziekenhuis, en trots dat ze dan waren.

Maud had altijd veel vragen, vooral een vraag waar ik altijd geen antwoord op weet.

Gaat papa dood? 

Tja, je slaat dicht en denkt na.. eigenlijk ziet de behandeling er hoopvol uit maar toch weet je t niet met kanker. En eigenlijk gaat iedereen wel een keer dood zo is t ook.

Ik zeg vaak dat niemand voor altijd blijft leven maar dat we er natuurlijk alles aan doen om oud te worden!

wat je ook zegt de dood blijft ingewikkeld.

In de tijd dat hij die weken in het ziekenhuis moest blijven vroeg onze zoon standaard elke ochtend waar papa was, hij ging hem dan zoeken.. dit deed echt pijn.

Zulke dingen uitleggen is gewoon echt lastig.

Onze zoon had in die periode ook vaak huilbuien snachts zo uit het niets. Ik denk zelf dat hij in de nacht dingen verwerkte of droomde.

hun gingen heel anders met hun gevoel en emotie om als ik. Daan is natuurlijk 2 wat niet de makkelijkste leeftijd is en maud zit soms al in de kleuterpubertijd maar, toch merk je als moeder verschil dat ze iets laten zien uit emotie, verdriet, verwerking om de situatie van hun vader.

Dus ik probeerde dat ook niet te streng aan te pakken maar juist ze te laten in hun gevoel en vooral heel veel erover te praten!

Hoe je t ook doet met je kinderen, niks is fout en vergeet nooit dat je samen nog veel sterker staat dan alleen. 

ik heb zoveel steun gehad van mijn kinderen en daar ben ik echt zo trots op!