La mastecte (de vrouw met 1 borst)

De dag na de operatie heb ik zin om een rondje te gaan lopen. Op de gang stop ik even bij de deur van de verpleegsterspost om te vragen of het ok is en of ze niets voor me hebben gepland het komende half uur. 'Is dat la mastecte van 2.009?', hoor ik iemand binnen vragen. Dat is mijn kamernummer en zo noemen ze me dus onder elkaar: la mastecte. Het is een afkorting van de ingreep die ik heb ondergaan: een mastectomie, een borstamputatie. Misschien is het een afgeleide, dan betekent het iets van: de vrouw van wie de borst is geamputeerd.

Rond elf uur 's avonds meten ze voor de laatste keer die dag mijn temperatuur en bloeddruk en krijg ik een kalmeringsmiddel om te slapen. Het werkt opnieuw voor geen meter. Ik lig heel ongemakkelijk op mijn rug. Ik kan niet op mijn linkerzijde liggen, vanwege de operatiewond. Uit mijn linkerzijde steekt ook de drain. In mijn rechterhand zit een infuus, een zwaar gevaarte van slangetjes en buisjes. Dat doet zeer, daar kan ik ook niet op liggen. Het infuus is nergens mee verbonden. Ik heb verschillende verpleegkundigen gevraagd het eruit te halen. Maar ze weigerden allemaal vriendelijk: 'Nee sorry, dat is tegen het protocol'.

Ik voel me gemangeld en gevangen. Het is mijn eigen schuld, ik heb mijn leven verpest. Ik heb helemaal niets bereikt. En nu is het te laat, ik ben oud en misvormd en gek, mijn hersenen verziekt door de chemo. Waardeloos, machteloos. La mastecte, de vrouw met maar 1 borst. In het holst van de nacht wordt het bizar eng dat een stel vreemden zomaar kon besluiten mijn borst eraf te snijden en mijn lichaam te vernielen met gif. Ik heb ze honderd keer gevraagd waarom, maar ze vinden me te dom om het me uit te leggen. 

Ik realiseer me nog net dat dit niet zo'n gezonde gedachtengang is en dat ik er beter mee kan ophouden. Ik pak mijn dagboek om de onzin op te schrijven. Meestal werkt dit, maar deze keer niet. Ik blijf trillen en naar adem happen, klaarwakker. Dat infuus in mijn rechterhand zit zo pijnlijk in de weg. 

Het is MIJN hand. Ik besluit dat het ding er nu uitgaat. Ik pulk een voor een de pleisters los en trek dan de slappe plastic buis uit de ader. Flats! Er staat dus (bloed)druk op zo'n infuus. Het bloed spuit overal. In mijn gezicht, op het kussen, de lakens, mijn operatie blouse, zelfs tegen de muur. 

Het werkt wel ontnuchterend. Mijn mentale meltdown is meteen verdwenen. Maakt plaats voor lichte schaamte. Tot mijn opluchting zie ik dat het gaatje in mijn hand alweer opgehouden is met bloeden. Ik hoef hier geen verpleegkundige bij te roepen. Deze kinderachtige blunder kan ik nog een paar uur geheim houden. Ik was mijn gezicht en de muur, wikkel het infuus in een papieren handdoekje, trek mijn vieze blouse uit en draai mijn kussen om. Ik val lekker op mijn rechterzijde in slaap.

Anderhalf uur later word ik wakker van de nachtzuster die met mijn bebloede kleding in haar handen staat. 'Wat is dit?', vraagt ze zacht. 'Ik heb het eruit getrokken', zeg ik. Ik wijs naar het infuus op het nachtkastje. 'Waarom heb je dat niet aan een van ons gevraagd?', vraagt ze. 'Dat heb ik, maar jullie wilden niet'. Ze geeft me een schone blouse en neemt het infuus mee. Ik vraag me af of ze dit nog ergens gaat rapporteren.