Un peu d'humour (een beetje humor)
'Je gezicht is na een chemo altijd helemaal geel en opgepoft', constateert mijn man, die net als een vijfjarige, nou eenmaal niet discreet kan liegen over iemands uiterlijk. En bedankt. Ik voel me een monster, een gele, haarloze freak. Binnenkort ook misvormd. Ik heb totaal geen vrede met de komende operatie. Ik kan me niet voorstellen dat ze over een paar weken echt mijn borst eraf gaan snijden. Ik ben bang dat het niet alleen mijn lichaam maar ook mijn hele wezen zal schenden.
Mijn man probeert mij te troosten. En hij probeert het luchtig te houden, om dreigend drama af te wenden. 'Er verandert helemaal niets', zegt hij. 'Niemand die het ziet, je gaat toch nooit topless.' Waar slaat dat nou weer op? 'Nou', zeg hij, 'jij en ik zijn toch de enigen die het zullen zien? En mij maakt het helemaal niets uit, als je daar soms bang voor bent'. Ik duw zijn arm weg. Hij wil weten waarom ik dan zo verdrietig ben. Hij zegt dat ik vroeger nooit zo bezig was met mijn uiterlijk en mijn borsten. Ik heb nooit kleding met een decollete gedragen. Dat is toch niet echt wat ik nu wil horen. Ik wijs hem erop dat het zijn taak als echtgenoot is om mij te blijven zeggen dat ik de mooiste ben.
Mijn man besluit dit met een beetje humor op te lossen. Hij voert een sketch op van Jim Jefferies. Die waarin Jefferies mensen een cijfer geeft voor hun aantrekkelijkheid. 'Jij bent ook een zeven', zegt mijn man grinnikend op het einde, 'dat is een mooi cijfer, niks mis mee'. Ik barst in huilen uit. Ik was vroeger zo'n meisje dat op school altijd overal een acht voor haalde.
'Jij vond Jim Jefferies altijd heel grappig', zegt mijn man beteuterd. 'En mij ook. Vroeger kon ik je zo aan het lachen maken'. 'Jij vindt tegenwoordig helemaal niks meer leuk', zegt hij. 'Je wil nooit meer samen een serie kijken, je leest nooit meer een boek. Je zit daar maar voor je uit te staren.'
20 reacties
Er is dan ook een aanslag op je leven gepleegd. Een mens durft dan wel eens te veranderen. Anderzijds ook wat zielig-grappig hoe je man onhandig maar goedbedoeld met de mogelijkheden die hij heeft iets probeert te doen...
Dat is altijd het probleem van de partner. Hij moet wat.
Dat is geen moeten, maar pure onmacht.
Zo graag iets willen doen, en niet weten hoe, het toch proberen, en falen, dat maakt het nog erger.
Het zou veel erger zijn, als hij het niet zou proberen, en je er alleen voor liet staan.
Ik herken het gevoel, dat je zo graag iets wilt doen, maar niet weet wat, en als je dan iets doet, pakt het soms verkeerd uit, net alsof je ineens even, niet op elkaar aansluit.
Dat doet van beide kanten zeer.
Liefs Peter
Lieve Peter,
Ik zie het als een bijwerking van de behandelingen. Als ik niet aan de chemo was geweest, hadden we niet in zo'n situatie gezeten, waarin we langs elkaar heen praatten. Op dat moment was ik moe en depressief en mijn man wilde zijn oude leven en zijn vrouw terug. Als ik nu terugdenk aan hoe hij daar midden in de kamer een toneelstukje opvoerde alleen maar om mij weer te laten lachen, voel ik me dankbaar en gekoesterd.
Niene
ILieve Niene
kan alleen maar zeggen dat ik blij voor jullie ben.
Houden van is prachtig, soms moeilijk, maar oh zo mooi
Peter
Hoi Niene,
Ik heb bijna vijf jaar geleden beide borsten laten verwijderen. Ze waren (te) groot, in de linker zaten twee tumoren, ik ben hypermobiel en wist dat als de ene borst aanzienlijk kleiner zou worden ik (nog meer) last zou krijgen van mijn nek en ik had geen zin in meerdere operaties. Dus geen halve maatregelen, weg ermee.
Nooit spijt van gehad. Ik draag geen nepperds: ik ben het type dat zou eindigen met een prothese op mijn buik en de ander op mijn rug - ik heb helemaal geen zin om me daar zorgen over te maken. Dus plat door het leven.
Ik lees in je verdrietige relaas iets dat in deze situatie voor mij echt belangrijk was: je man die zegt dat het hem niks uitmaakt. Dat zei mijn man ook, en hij meende het. Dat was voor mij een enorme troost en dat maakte het ook een stuk gemakkelijker. Ik ben ervan overtuigd dat je uiteindelijk ook hier je weg in zult vinden, samen met je man. En zeg maar tegen hem dat je nu te moe bent om iets leuk te vinden, maar dat dat echt wel weer komt.
Wat mij betreft is wat jij allemaal hebt gedaan en doet in dit proces ongelofelijk. Ik heb grote bewondering voor je! Dit gaat voorbij. Je leven zal misschien nooit meer helemaal hetzelfde zijn, je lichaam ook niet. Maar dat betekent niet dat er niet nog heel veel moois in het verschiet ligt. Hou vol!
Jet
Lieve Jet,
Dank voor je berichtje. Ik heb altijd veel bewondering voor vrouwen die met zelfkennis en realisme besluiten tot een dubbele amputatie. Fijn dat je vijf jaar later kunt zeggen dat je een goede beslissing hebt genomen. De steun van een partner is inderdaad heel belangrijk. Ik ging er eigenlijk impliciet vanuit, maar nu realiseer ik me dat het een bijzonder moment was, toen die steun ook werd uitgesproken. En bedankt voor je opbeurende complimentje!
Liefs,
Niene
Oooh Niene, wat herkenbaar. En ik begrijp die mannen/partners heus wel maar dat gevoel van dat ze iets moeten doen. Je te laten lachen terwijl je bijna in stikt in je emoties. Gewoon een stukje erkenning, niets meer, niets minder.
Wat ik merk, kom nog maar net kijken hoor, dat het regelmatig even inchecken bij elkaar goed werkt. Even vragen naar elkaars gevoelens omtrent het hele kankergebeuren, volgen we elkaar nogof dreigen we elkaar te verliezen?
Liefs,
Judith
Lieve Judith,
Je schrijft dat je nog maar net komt kijken, maar als ik je blogs lees, zit je er vol in. Ik denk dat je er heel erg goed aan doet om van het begin af aan je relatie in de gaten te houden. Ik wens je heel veel sterkte!
Liefs, Niene
Lieve Niene,
Ik snap dat zijn opmerkingen bot op jou overkomen, maar ik hoor er alleen maar liefde in. Een man is een man en blijft een man. En wees blij met de 7. Is ruim voldoende en je hebt nog voldoende groeipotentie š.
Liefs, Monique
He Monique, daar ben je alweer! Ik ben blij voor je je zo snel na de operatie weer ok voelt. Je hebt gelijk, dit is een voorbeeld van dat mannen van Mars komen š.
Liefs, Niene
He lieve Niene,
Het is ook niet niks die hele mallemolen waar je doorheen wordt gehaald. Nadeel is dat degene die er naast staat nooit kan voelen wat jij voelt of ervaart en dus maar spastisch probeert het 'beter' te maken. Pragmatisme en emotie zijn niet altijd elkaars beste vrienden zullen we maar zeggen. Hopelijk komen jullie in de toekomst weer dichter bij elkaar.
Liefs, Milena
Bonjour Milena, pragmatisme en emoties zitten in een snelkookpan in zo'n situatie. En ik was daarvoor al niet makkelijk.. Je leest hier op deze site toch best vaak over relaties die geen stand houden. Tis ook niet makkelijk.
Liefs,
Niene
Altijd voorzichtig met cijfers uitdelen aan een vrouw. Of haar leeftijd raden etc. š
Heb je ook altijd bij dat datingprogramma Lang Leve de Liefde. Trekken ze kaartjes uit een pot met vragen. Watvoor cijfer geef je mij? Uhhhhh.....šš¤£
Het is soms niet nodig om te eerlijk te zijnš
Je kunt ook eerlijk zijn, op een lieve manier.
En ik als man, die in hetzelfde schuitje heeft gezeten, begrijp het maar al te goed.
Maar het is niet man/vrouw maar iemand met kanker, en de naaste, welke sekse dan ook.
Ik weet het kankerlijer is het woord dat sommigen gebruiken, maar ik vind het moeilijk om dat woord te gebruiken.
Maar soms gaat het nu eenmaal niet, zoals je verwacht, maar de intentie is zeker niet slecht.
draai het eens om, wat zou jij hebben gedaan, als hij in jouw schoenen had gestaan.
Het is niet makkelijk in andermans schoenen te stappen.
Je bent een lieverd Peter
Hey Peter, ik denk daar vaak over na, of ik wat geleerd heb. Of ik in staat zal zijn te voorkomen dat we in dezelfde valkuilen lopen, mochten de rollen ooit omgedraaid worden. Wat denk jij, zou jij dingen anders doen?
Liefs,
Niene
Lieve NieneJ
Ja ik zou zeker dingen anders doen, daar hoef ik niet over na te denken.
Ik zou me niet meer jarenlang aan de kant laten schuiven, en zou ook de rol als boksbal niet meer klakkeloos accepteren.
Er moet balans zijn.
Ja het was nodig voor Margreet om de woede die ze in zich voelde kwijt te raken.
Maar mij heeft het emotioneel helemaal klem gezet, emoties konden niet, terwijl ze aan de andere kant klaagde dat ik geen emoties liet zien.
Ik mocht nooit mee, maar kreeg het verwijt dat ik er niet voor ze was.
Op het forum is dat langzaam weer rechtgetrokken, voel ik bakken emotie, oprechte liefde voor de mensen, en zonder dat, zou ik ook niet open hebben gestaan voor nieuwe liefde.
Dit was niet nodig geweest, ik had niet zo beschadigd moeten worden, dat blijft zeer doen.
Sorry het komt weer even boven en de tranen komen.
Ze had afscheid van me kunnen nemen, maar besloot dat moment aan haar vriendin te geven, waarvan ze een paar dagen eerder ook al afscheid van had genomen, het was het laatste moment dat ze helder was.
Dat doet nog steeds zeer, gewoon het gevoel dat ik dat na alles niet verdiend heb.
mensen kunnen elkaar behoorlijk zeer doen, door niet even tot 10 te tellen, en te bedenken dat het toch anders is, als ze op dat moment denken.
Bewust naĆÆef.
Ik snap heel goed dat jij je op dat moment zo voelde, je kreeg niet dat, wat je op dat moment nodig had, en hij wist niet wat je nodig had. maar hij probeerde het wel.
Ik weet hoe ongelofelijk zeer het doet, als je iets goeds wilt doen, en je weggeschoven wordt, de onmacht die je dan voelt is echt verschrikkelijk, je wilt zo graag, en kunt het niet, dat maakt je kapot.
Sorry.
Maar als ik dan lees wat je schrijft, heb ik niet alleen heel erg met jou te doen, maar ook met je man, ik weet zo goed hoe het voelt.
Ik zit echt te janken nu, maar ben zo blij dat je de vraag stelt.
Ook van jou houd ik, zoals van veel mensen op het forum, en ik ben echt zo ontzettend blij, dat ik dat weer teruggevonden heb, ik was het kwijt door alles wat er gebeurd is.
Ik ben niet langer gebroken, ik ben weer heel.
š«šPeter
Als je er eens over wilt praten, mag je me benaderen, want ik weet dat het ook jou zeer heeft gedaan, je wilde niet dat het zo ging, maar op dat moment ging het niet anders.
Lieve Peter,
Ik vind het moeilijk om mijn mening te geven, want ik heb je overleden vrouw nooit gekend. Maar het spijt me dat je je zo gebroken voelde en ik ben blij dat je langzaamaan weer heelt.
Liefs,
Niene
Och Niene,
Dat helen heeft gewoon tijd nodig, maar ik ga een nieuwe start maken, weg uit de oude omgeving, en in Schotland opnieuw beginnen, dat heb ik nodig.
Het is geen vluchten, maar ik wil niet in de herinneringen blijven leven.
En met Fee, denk ik dat dat wel goed komt, eigenlijk denken we dat alle twee.
Dus los van die laatste 8 zware jaren, heb ik ook heel veel om dankbaar voor te zijn.
En jij, en jouw man, je hebt elkaar nodig, en als het even niet loopt, tot 10 tellen, en proberen de bedoeling erachter te zien.
Ik denk wel dat je met de kennis en ervaring die je nu hebt, de juiste beslissing zult nemen, belangrijk is dat als je elkaar verliest, elkaar ook weer terug kan vinden, dat de wil er is, om er samen doorheen te komen
Liefs, Peter