9 april 2018 - 13 april 2018: de operatie en het verblijf in het ziekenhuis

Ik leef er naar toe, om me heen leeft iedereen mee: gezin, familie, buurvrouw, vrienden en collega's.  Huilend fiets ik mijn laatste werkdag naar huis. Ik voel me alleen en ben bang voor wat komen gaat. Het is wel fijn zoals ook mijn collega schoolleiders betrokken zijn bij mij en mijn zorgen. Ik ga naar de kapper, de schoonheidsspecialiste en de pedicure om me lekker te laten verzorgen. Zaterdagavond gaan we nog met z'n zessen uiteten in Haarlem bij een vertrouwd restaurant. Op zijn vraag, 'hoe gaat het?' vertel ik de ober dat ik maandag geopereerd zal worden. Hij schrikt als blijkt dat het niet gaat om de verwijdering van een verstandskies maar van een tumor. Hij  doet de suggestie om een fles cognac soldaat te maken in plaats van me te houden aan alcoholvrije varianten.

En dan is het maandag 9 april, samen rijden we naar het AVL en ik meld me nuchter op de afgesproken afdeling. Ik krijg wat pilletjes en maak me klaar voor de operatie.

Mijn man gaat mee tot de operatiekamer en hij wenst me uiteraard sterkte. Ik word verder voorbereid, oa met een infuus uit voorzorg zowel in mijn arm als in mijn enkel. Ik zie de chirurg die me toewenst rustig te gaan slapen. 

Als ik bijkom lig ik op een zaal waar andere patiënten veel kabaal lijken te maken, er wordt getelefoneerd. Ik lig versuft met een verstopte neus en een raar ding in mijn mond. Praten gaat haast niet. Ze schijnen mijn man niet te kunnen bereiken; ik kan nauwelijks zijn 06 nummer uitspreken (maar ik ben het niet vergeten!).

Als ik terug gebracht wordt naar mijn kamer zijn mijn man en dochter er om me op te wachten. Zij zeggen dat het erg meevalt...  Ik bel met mijn zoon die ook nog even langs wil komen.  Als mijn bezoek vertrokken is mag ik proberen te gaan staan. Ik val echter flauw en lig snel bij te komen op mijn bed met allemaal verplegend personeel om me heen.

Mijn man stuurt mede namens mij en de kinderen het volgende bericht aan iedereen die meeleeft:  H. is vanmiddag onder het mes geweest in het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis. Ze is weer terug op haar kamer. De verpleegster heeft namens de chirurg meegedeeld dat de operatie volgens plan is verlopen. Wij zijn nu bij haar en ze is helemaal bij, kan praten en slikken, al kost dit een beetje moeite. Ze hebben alleen onderlangs (van lip tot oor) een snede gemaakt en dus gelukkig niet langs haar neus en oog. Het grote genezen kan beginnen. 

We houden jullie op de hoogte!

De eerste ochtend krijg ik van de nachtverpleegster zetpillen voor Diclofenac en paracetamol. Hoewel ik aanvankelijk dacht wat moet ik daar nou mee, bleek het erg gemakkelijk om dit in te brengen.

In de loop van de dinsdag wordt er twee keer geprobeerd een sonde in te brengen via mijn neus. Volgens de geleerden zou ik niet kunnen slikken dus een sonde was echt nodig. Ik wilde dit niet en ook mijn lichaam protesteerde hevig. Overigens was mijn gevoel eerder dat ik wel kon slikken maar geen mogelijkheid had om iets in mijn mond te krijgen,

Er werd afgezien van de sonde gezien mijn reacties. Ik heb samen met mijn man met succes appelmoes en een nutridrink flesje binnen gekregen. Later bleek dat ik een tuitbeker kon krijgen om de nutridrink te kunnen drinken. Ik heb de laatste dagen ook gepureerd voedsel kunnen eten.

Ik kreeg bezoek van een diëtiste die mij en mijn man uitlegde dat ik voor de inname van voldoende calorieen  en eiwitten moest zorgen ivm mijn herstel.

De mondhygieniste kwam langs om het gebruik van de mond- en neusdouche uit te leggen.

Ondertussen probeerde ik te rusten en me af te sluiten voor alle gedoe om me heen, met name mensen die op de gang uitgebreide telefoongesprekken voerden stoorden me hevig.

De zetpillen werden vervangen door fijngemalen en in water opgeloste pillen.

Ik had erg veel bloed verloren tijdens de operatie en kreeg dan ook een liter bloed toegediend op de dag voordat ik naar huis ging.

Ik heb de eerste dag mezelf niet gezien in een spiegel, wel liet ik een foto maken. Pas de tweede dag bekeek ik mezelf en zag een opgezwollen wang en hals, een ritssluiting van mond tot oor en opgezwollen neus en mijn ogen stonden strak gespannen.