Accepteren...... dat kost tijd....

Het leven van een kankerpatiënt hangt van acceptaties aan elkaar. Accepteer dat je ziek bent. Dat je veranderd bent. Dat je soms niet meer als jij bent. Dat je verdrietig bent. Dat je ontheemd bent. Dat je zo veel moe bent. Dat je soms helemaal de weg kwijt bent.  Zo krachtig wij zijn, vinden we daar een weg in. Bij de één is het juiste pad heel duidelijk. Voor de ander is het erg lastig de nieuwe weg bij zich te laten passen. Keuzes lijken we te hebben, maar dan blijkt dat dat niet helemaal waar is. Vaak genoeg hebben we helemaal geen keus. Moeten we simpelweg ondergaan. En vervolgens dóórgaan. Nou ja, of niet natuurlijk. Wel een keuze dus. 

Ik heb lang geleden al geaccepteerd dat ik ziek ben. En blijf. De rest van het rijtje eigenlijk ook wel; het één heeft me 'wat' meer tijd gekost dan het andere. Waar mijn acceptatie struikelt, dat zie je in de foto. Ik blijf het lastig te vinden 'te accepteren' dat zo serieus veel mooie en bijzondere dingen over mij geschreven en gezegd worden. (er valt niets te accepteren voor mij, want anderen voelen/vinden) Hoe raar kan een mens (ik dus) zijn! En ja, natuurlijk voel ik me zwaar vereerd en erg gelukkig met alle geschreven woorden! Dankbaar en blij, gelukkig en trots. En toch, als iemand me erop wijst dat het eens tijd wordt dat ik accepteer dat mensen mij zo zien, dan krijg ik de kriebels. Weet ik niet meer wat te zeggen en wil ik op een ander onderwerp overgaan. Telkens komt dat mens er op terug, en telkens weer val ik stil. Ik ben zo graag alleen maar ik. Gewoon. Ik. "Ja", wordt me dan gezegd, "accepteer dan wat al die mensen schrijven/zeggen. Doen ze niet zomaar. Ze hebben het over jou. Dít ben jíj waarover ze het hebben Hebe!" Pffff.....

Vervolgens ben ik volop druk met accepteren dat ik blijkbaar toch wel aardig schrijven kan. Wat mijn hart me ingeeft, kan ik moeiteloos op papier zetten. Gecombineerd met eindeloos en grenzeloos veel fantasie, ontstaat er een boek. Helemaal druk mee. Als ik tijd en vooral energie heb, schrijf ik. Met de tijd laat ik, nee, laten wé jullie weten wat er op stapel staat. Harten 7. Dat wordt een keer een blog. Denk ik. En ja, hierbij accepteer ik moeiteloos dat ze me een kanjer vinden, bijzonder, taalvirtuoos, en één van hen. Dus toch een bikkel?