Dood. Dood is de rode draad in ons leven. Omgeven door LIEFDE en GELUK!
Vandaag een dag waarvan ik er niet al te veel hoef te hebben..... Maar ja, ik hoef ze niet, maar ze vliegen me om de oren! Dagen waarop de DOOD zó indringend aanwezig is! Té zeer dringt hij zich mijn leven binnen en doet z'n best te verdringen wat me zo dierbaar is. Dood hoort bij het leven. Goh ja, nou dat weet ik wel. Dat heb ik zelfs al op bijzonder jonge leeftijd 'mogen' ervaren. Dat zomaar 'ineens' iemand waarvan je zóveel houdt er niet meer is. Vol blauwe plekken en steenkoud. Dat zie en voel ik nog als de dag van gisteren. Terwijl ik pas 13 jaar was. Ik mocht er niet heen. Ik mocht hem niet zien. Mijn opa. O, wat was ik gék op mijn opa! Geen idee meer hoe ik dat 'versierd' heb, maar ik mocht mee. Tot aan de deur. Ha, eer iemand het in de gaten heeft, heb ik mijn opa al omarmd en vele dikke knuffels gegeven! Ik heb hem geaaid, vastgehouden, mijn laatste 'verhaaltje' verteld en kusjes gegeven. Dát heb ik gemist toen een jaar (? ca) daarvoor mijn peettante overleed. Goed bedoeld van mijn moeder hoor; mijn peettante is overleden aan een hersentumor en leek helemaal niet meer op mijn peettante. Tja.... maar ik heb het altijd gemist dat ik haar geen afscheidsknuffel meer heb kunnen geven.
Vandaag één jaar geleden is mijn o zo dierbare vriendin en lotgenote overleden. Dat was geen verrassing. Nog maar een paar weken daarvoor hebben we het er samen over gehad. "Waar ligt jouw grens?" Daarover dachten we hetzelfde; wanneer plezier, leuk en fijn het niet meer kunnen winnen van pijn en narigheid, is het tijd. Wij praatten samen zowat overal over en ook hierover hebben we het al vaker gehad. Toch was dit gesprek nu anders. Dwingender. Of hoe zeg ik dat? Ik wíst dat ze het niet meer lang zou volhouden om voor haar man en haar broer haar 'grens' steeds te verleggen. Nog dit, en dat en dat en dan is het klaar. Zo heb ik het aangevoeld en zo is het ook gebeurd. Ben dankbaar dat ik de laatste vier dagen van haar leven vele uren aan haar bed heb mogen zitten. Een bijzonder intense week van afscheid beleefd heb. Het was goed. Ze was klaar hier. We hebben heel bijzondere jaren mogen hebben samen. Daarvoor ben en blijf ik heel erg dankbaar. Kort na haar sterft nog een dierbare vriendin. En nog twee, drie, vier mensen die ons dierbaar waren. Rommel in mijn hoofd en in mijn hart! De dag van vandaag brengt ook andersoortige pijn naar boven. Heel vers en heel dichtbij. Wat ben ik toch een dreumes in het loslaten van mensen en/of dingen die me verdriet en pijn gedaan hebben! Het doet nog zeer en ik ben zelf degene die dat toestaat!
En dan..... schijnt de zon. Stralend aan de hemel als een welkom goedemorgen. We hadden 'snode' plannen in de zin van actief zijn. Het werd een rondje dorp voor paar boodschappen. Manlief in de tuin knip- en maaiwerk. Héél lang pauze met thee en een dikke plak cake. Toch een pittig stukje gefietst. Wederom héél lang pauze met fris en iets lekkers. Hoe slecht kan het leven zijn? Weer terug wederom een pot thee, maar nu met fruit. Zon op de snoet doet o zo goed! Ik kijk naar mijn 'menneke' die speciaal voor mij zich al 3 dagen niet heeft geschoren. Zó leuk! Vind ik. Hij niet. Hij weet dat ie steeds meer moeite moet doen het er weer af te halen. "Laten staan dan." Is mijn goedbedoeld advies. Mooi niet. Morgen gaat ie er aan. Af. Dus. En zomaar ineens is de dag die zo zwart en verdrietig begon, niet meer zwart en verdrietig. Ik ben rijk! Ik ben gelukkig! Ik voel me rijk! Ik voel me ontzettend gelukkig! Ik heb 288 appjes gemist. Van mijn meiden. Ik ga er speciaal voor zitten om ze te lezen. Het gaat óók om pijn en verdriet. Maar het gaat óók om liefde, genegenheid en vriendschap. Er voor elkaar zijn. Om elkaar geven. Op elkaar 'letten'. In hen 'herleeft' mijn lieve vriendin! Héél anders, ja, heel anders. Maar toch. Ik mis mijn vriendin. Nog steeds. Ze zal altijd dichtbij me zijn. Ze zit in mijn hart en zal daar altijd blijven zitten. Toch is dat intens lege en eenzame gevoel nu weg. Dat werd vele maanden geleden al 'opgevangen' door een heel bijzonder mens. En nu ik in m'n uppie buiten het geluk van het afgelopen jaar afweeg tegen de pijn die me diep heeft geraakt, dan wint het geluk. Als de tranen rollen en ik de liefde van het afgelopen jaar afweeg tegen het verdriet me aangedaan, dan wint de liefde.
Een bijzonder kaarsje brandt vandaag. Voor haar. Voor hen. Voor velen. Voor ons. Voor mij.
32 reacties
Lieverd, weer mooi geschreven. Helaas hoort de dood erbij. We hopen natuurlijk dat ie lang op zich laat wachten. We maken nieuwe herinneringen en genieten staat voorop. ❤️ Wat ben jij een fijn mens.
Lief ben je! Vind ik van jou ook xxxxxxx!
Ontroerend mooi geschreven lieve Hebe, maar die dood.....Pfff ...ik ben dat heerschap de afgelopen maanden al veel te vaak tegengekomen. Ik weet het, dood hoort bij het leven, maar 'hij' mag nu voor lange tijd even opzouten!!!
Dank je Rita! Ja..... de dood... Het hoort erbij en we weten het. Maar soms gaat het allemaal zo snel en zijn het er zo veel........
Lees je blog met tranen in mijn ogen.... Mooi beschreven.
Liefs Nonnie
Dank je wel Nonnie! Lief dat je dat zegt......
Zo dicht kunnen verdriet en geluk bij elkaar liggen. Prachtig geschreven, Hebe. Dank je wel.
Hanneke
Dank Hanneke! Verdriet en geluk gaan altijd hand in hand, zeg ik altijd. Zonder het één, ken je het ander niet. Samen maken ze je leven rijk; in de zin van dat je beseft wat je rijkdom is en waar je geluk uit bestaat......
We weten het allemaal dat het gebeuren kan dat één van onze dierbaren hier onder ons komt te overlijden. Eén van ons palliatieve lotgenoten. En toch komt het weer totaal onverwacht als het gebeurt. Verdrietig worden we ervan. Dan komt het weer even binnen. Hard en meedogenloos is de dood. Maar het kan ook mooi zijn, een verlossing voor hen die alles uit de kast hebben getrokken en zijn ondergaan. Op een gegeven moment er zelfs naar verlangen om verlost te zijn van het leven. Het is mooi dat we zelf kunnen zeggen het is genoeg geweest de koek is op. Voor degene die er naast staan onverteerbaar, ze gunnen je de rust zonder pijn of mens onwaardig bestaan. Maar op één of andere manier je nog niet los kunnen laten. Schrijnend begrijpelijk o zo zwaar.
Jou vriendin is een jaar geleden heen gegaan. Lichamelijk maar in jou gedachten, blogs en verhalen blijft ze bestaan. De herinneringen zijn er nog. Mooie momenten en slechten. Ze is bij je en in alles zie je haar nog, helder in je geest. Blijf dat koesteren.
Liefs en een hele dikke knuffel.😘
Alice❤
Lieve schat, dank voor je mooie woorden. En ja, dat koesteren dat doe ik. Zeker; de jaren dat wel elkaar hebben mogen kennen en 'hebben', hebben mijn leven zeer in positieve zin verrijkt. Net zo als jullie en vele anderen hier. Er huist hier heel veel herkenning en medeleven, maar vooral ook veel vriendschap en soms zelfs liefde voor elkaar. Het is o zo moeilijk daarin afstand te bewaren; sterker nog, dat lukt vrijwel niet. Het verrijkt mijn leven, maar doet soms o zo zeer....... Hét...... lees jullie...... ik zou niet meer zonder kunnen....... Liefs xxxxxxx Hebe
Wij ook niet zonder jou mooi mens.😘
Prachtig beschreven Hebe. Maar we komen op een leeftijd dat we helaas steeds meer mensen om ons heen kwijtraken. Zeker als je ook nog veel lotgenotencontact hebt.
En gelukkig dat uiteindelijk de liefde overwint. En hoewel niemand het fijn vindt, verdriet zorgt er wel voor dat we uiteindelijk meer kunnen genieten van het geluk en de liefde.
Liefs, Karin
Dat is o zo waar Karin! En met het geluk en de liefde die we gekregen hebben, gaat het ons lukken het verdriet dat erbij hoort een plaatsje te geven. Uiteindelijk zullen de mooie herinneringen het meest prominent in ons brein aanwezig blijven. Dankbaar voor al die mooie momenten die ik nooit had willen missen....
Nou meisjes zoveel liefde onder elkaar geschreven dat ik er bijna kippenvel van krijg, het zelfde krijg als ik denk 288 appjes te moeten lezen das geen leven meer dat is werk.
Aandacht voor elkaar
maakt vrienden voor het leven.
Tot de dood ons scheidt,
blijf elkaar de liefde geven.
Sterkte
Amen❤🤗 prachtig geschreven.
Ron!!! Ik wilde reageren met 'Amen', maar zie dat Alice dat ook heeft gedaan.....hahahahaha! Tja, wij meisjes kunnen er wat van....
Vrienden in je leven
kunnen je zoveel liefde geven
door er voor elkaar te zijn
doet een zware dag minder pijn.
Rijkdom bestaat uit gratis dingen
een kind dat schatert en vogels die zingen
een vriend die luistert
en je zachtjes moed in fluistert.......
Hoe mooi dat wij dat hier allemaal vinden
zo heel anders dan bij 'gewoon' beminden
hier een gehoor absoluut en hondstrouw
troost en steun voor elke man en vrouw.
Amen 😉😘🤭
Prachtige blog èn prachtige reacties! Veel liefs XXX
Je haalt me de woorden uit de mond Frie ❤️
Yep Frie! Ben ook dankbaar, diep ontroerd en geraakt.....
Lieve Hebe,
Ook ik was stapelgek op mijn opa. Ik mis hem nog steeds. . Mijn ouders moesten uit het buitenland komen, daardoor was ik er het eerste bij, 27 was ik. Ik heb hem gezien toen hij net in bed was gelegd vanaf de stoel waar hij tijdens een wedstrijd van zijn club Ajax en onder het genot van een borrel en een sjekkie was gestorven. Hij was zoals hij in de stoel zat, zo in bed gelegd. Ik was nieuwsgierig. Ik had niet nieuwsgierig moeten zijn... Gelukkig heb ik ook hele mooie herinneringen van hoe hij bij leven was. Hele emmers gehuild, bij de kist, daarna weken lang, maanden lang, jaren daarna nog veel gehuild om mijn opa die er niet meer was en dat kan ik nog.
De gebeurtenissen hier op kanker.nl zijn zeer indrukwekkend. Er gebeurt veel. Er zijn veel emoties en gebeurtenissen en overdenkingen die gedeeld worden met onbekende mensen, soms ook al bekende mensen ;) en toch zo universeel. Hier wordt gedeeld waar het om gaat. Over het leven te leven met alles wat op je pad komt.
Wat heb je het dan mooi beschreven hoe dood en leven naast elkaar staan. Veel verdriet om je vriendin. Logisch. Als je van elkaar houdt, dan mis je degene. En daar staat geen tijd voor. Het is zo definitief. Je kan niet even om het hoekje kijken en naar elkaar knipogen.
Dank je wel voor je mooie blog. Dat het kaarsje bij jou op de tafel nog heel lang mag blijven branden. XXX
Dank je wel lieve Nik voor jouw persoonlijke woorden. Tja.... dat missen hè... dat is 'soms' wel een 'dingetje' en gaat ons niet altijd even goed af.
Ik vind het ook heel bijzonder dat we hier allemaal intense en heel persoonlijke dingen met elkaar leven. Wij hebben het over het échte leven, met alle mooie, minder mooie en vreselijke dingen die daar bij horen. En het mág allemaal! We hoeven ons hier niet te schamen voor pijn en verdriet en wat al niet meer. Nee, hier mogen we zijn zo we zijn, voelen zo we voelen, ons uiten en we krijgen medeleven, herkenning en troost.
Met zoveel gevoel oprecht geschreven. Prachtig Hebe. Heb er niets aan toe te voegen. Als dat je wel weet dat ik ook heel veel kaarsjes laat branden. Over 3 weken ben ik weer in Lourdes. Vooral daar op die bijzondere plek voor mij, zullen vele kaarsjes door mij aangestoken worden. Liefs Dasje 🕯️🕯️🕯️
Lieve Dasje, zo mooi van je dat je in jouw reis naar Lourdes ons 'meeneemt'. Want dat doe je met elke kaars die je brandt. Dank je wel!!! xxxxxxxxxx
Achter elke traan van verdriet schuilt de glimlach van herinneringen. Deze spreuk is niet van mijzelf, maar hij ‘helpt’ me tijdens sombere momenten. Je hebt weer prachtig geschreven Hebe, het heeft me echt geraakt. ❤️
Dank je wel Jacq!
Zonder verdriet zou het geluk dat we kennen niet zo intens kunnen zijn. Het één kan niet zonder het ander; maar hier vind ik het fijn erover te schrijven zo ik voel. Dat het je raakt, stemt me dankbaar....... xx
Lieve Hebe,
Bedankt voor weer een hele mooie blog!
Wat vreselijk dat je al zo vaak afscheid hebt moeten nemen van geliefden. En dat zelfs dat afscheid soms niet mogelijk was. Ja, de dood hoort bij het leven. Lekkere “dooddoener”, vooral als dit gezegd wordt door gezonde mensen. We weten dat iedereen dood zal gaan, maar wij zijn ernstig ziek en willen, als het even kan, hier nog wat tijd op aarde doorbrengen. En door lotgenoten die overlijden zullen we verdriet ervaren. Heftig, maar ook mooi, omdat het betekent dat diegenen dierbaar voor ons waren. Super dat je ook weer de knop om kunt zetten en kunt genieten van je “menneke”, de zon, een plak cake, je vriendinnen en vooral de liefde. Lenny Kravitz verwoordde het lang geleden al heel mooi: Let Love Rule! ❤️
Lieve Jessica, wat bijzonder dat je mij bedankt voor mijn blog..... Het ontroert me telkens weer wanneer ik anderen weet te raken door mijn woorden. Ze komen me ook recht uit mijn hart; ik bedenk nooit vooraf wat en hoe ik iets zal gaan schrijven. Ik ga zitten en de woorden 'rollen' uit mijn hart.
Ik ervaar hier een grote dosis medeleven, vriendschap en liefde. Dat maakt me rijk. Dat maakt me ook kwetsbaar..... Maar uit die kwetsbaarheid ontstaan mijn gevoelens en daarmee geef ik inhoud aan mijn (ons) leven...
Lieve Hebe, een trieste blog maar ik weet ( onbevooroordeeld ) dat je dit voelt en je hart spreekt. Maar nu je op je vakantie stekje bent geniet van Ruud en de mooie natuur en de rust .
Ahhh lieve Ad, ik geloof je! Jij kent mij wel onderhand van buiten hè..... Love you too!
Lieve Hebe
Wat is het moeilijk om steeds mensen om je heen weg te zien vallen.
Zeker als je in een groep zit waar die Kl... ziekte rond waard.
Vind het knap van jullie dat jullie nog steeds zo positief zijn.
Ben ook blij jullie te kennen.
Dikke knuf Trees
Lieve Hebe
oh hoe waar is dit echt als een rode draad door het leven van zoveel mensen en dat verdriet kennen we allemaal het begint idd vaak als je nog een kind bent ,en eigenlijk gaat het nooit meer echt weg en wennen doet het nooit we moeten er maar mee dealen en het gemis dat blijft .ik vind dit een zeer ontroerend blog
liefs hes xxx