"Dat leuke leven van jullie, dat zou ik ook wel willen." "Dan krijg je er wel mijn kanker bij....."

Mijn werk was mijn passie. Nu zeggen ze: "Wat een leuk leven leiden jullie, dat zou ik ook wel willen."........ Het is niet mijn bedoeling om bot te zijn. Helemaal niet; zo ben ik niet. Toch, voordat ik er erg in heb, is het eruit. "Ja, maar dan krijg je er wel mijn kanker bij..." Oeps, ik schrik er zelf van. Net zoals degene tegen wie ik het zeg. Het is me vaker overkomen; zeker in de beginjaren. Of misschien lijkt dat maar zo en ga ik er nu anders mee om. Ik wéét dat het niet zo is bedoeld als het overkomt. Ik wéét het! Maar ja, ik ben ook maar eens mens. En bij de eerste keren dat het gezegd wordt, zit ik nog volop in 'herstel, kom er weer bovenop en ga leuke dingen doen'. En ja, tijdens dat herstel doen we óók al leuke dingen. Voor ons leuk. Voor mijn mogelijkheden. Keertje naar de stad en daar koffie/thee drinken mét iets lekkers natuurlijk. Langzaam krabbel ik op van in de rolstoel, met rollator, met krukken, naar stokken, één stok en arm van mijn zus of man. Deze ene zin met gebeurtenissen duurt in het echt dan zo'n 7 tot 8 maanden. Weet niet meer precies. Lang in ieder geval. Voordat ik zonder hulpmiddelen een échte wandeling kan maken, zijn we járen verder. Voordat ik zonder vasthouden de trap op en af kan.... poeh..... uhhhm... soms kan ik dat nu nog niet eens..... Blijft 'spannend' om mijn evenwicht te bewaren. Trap op is soms gewoon te zwaar voor mijn linkerheup/been. Als ik dan niet vasthoud, kom ik geen stap verder. Letterlijk. Trap af is soms heel raar; net of ik de coördinatie kwijt ben. Zo ben ik twee dagen voordat we naar onze Alpe d'HuZes zouden rijden, zomaar uitgegleden op de trap. En nee, geen loszittende slippers aan! Maar slechte been glijdt weg, ik plof op de trap en kan de eerste minuten niet eens voldoende lucht aan om mijn man te roepen. Zóveel pijn! Het lijkt of mijn linkerbeen van heup tot knie in een soort kramp zit. Ik kan er helemaal niks meer mee. En prijs me o zo gelukkig dat er een heel bijzonder mens bestaat..... aan wie ik dank dat we toch kunnen rijden en onze Alpe lopen. Zonder kramp en pijn. Tenminste niet díe pijn (die andere daarover heb ik al verteld..). 

Mijn werk is mijn passie. Voor de duidelijkheid, dit is géén klaagzang. Maar toch, dit is wel iets waar veel gezonde mensen volledig aan voorbij gaan..... Nu ik bovenstaand stukje schrijf, realiseer ik me dat ik al bijna 10 jaar (!) bezig ben met mijn mobiliteit! Of juist met mijn gebrek aan mobiliteit. Als de tijd verstrijkt en je doet allemaal leuke dingen, heb je daar gewoon geen erg in..... Toch? Of ben ik nu een beetje vals? Ik had veel liever nog gewerkt hoor! Ongeneselijk ziek zijn kost veel meer dan 'alleen maar' je gezondheid! In veel gevallen raak je ook je werk kwijt! Werken is 'maar' werken, maar soms is werken je passie! Werken doe je om geld te verdienen. Natuurlijk. Ik ook. Gratis? Dan had ik ander werk gedaan. Echt. Maar zo goed als alle dagen van het jaar fietsen wij met veel plezier naar ons werk. 

"Als jij belt, nemen we de telefoon niet aan." "Jawel, natuurlijk wel!" "Nee, mooi niet. Je hebt vakantie. Punt uit."  Waar gebeurd gesprek, nu in het erg kort weergegeven. Mijn werk was mijn passie. Zéker de jaren waarin ik energievoorlichting mocht geven, maar sowieso heeft elke baan die ik heb gehad (binnen hetzelfde bedrijf) zo zijn eigen charmes. En nee, dat betekent zeker niet dat er geen dagen waren waarop ik de hele boel vervloekte. Vanzelfsprekend. En nee, dat betekent ook niet dat mijn werk nou zo bijzonder was. Maar ik haalde niet alleen voldoening uit het werk zelf, maar ook uit de contacten eromheen. Collega's in eerste plaats natuurlijk. En wat ik voor hen kon beteken náást de dingen die met werk te maken hadden..... "Als Hebe bij je is geweest, dan lach je weer....", zoveel gehoord en nee, dit schrijf ik nu niet omdat ik zo bijzonder ben. Ik ben maar ik, maar ik heb het altijd fijn gevonden iets extra's voor iemand te kunnen betekenen. Het leven bestaat uit (veel) meer dan 'alleen maar' werk; ondanks dat het me veel waard was om te kúnnen werken. Dagen genoeg waarop ik het nog vreselijk mis. En ja, zo mogelijk genieten we elke dag. We leven ook alleen maar overdag; 's avonds ben ik veel te moe. We doen ons best van elke dag een bijzondere dag te maken. Iets leuks te doen, iets te doen wat we fijn vinden. Dat kan ook een hele dag schaatsen kijken zijn...hihihi, heerlijk winter! Of naar de bios voor een tekenfilm. Of schrijven aan mijn volgende boek. Zó fijn! Zóveel inspiratie! En nee, natuurlijk lukt het niet elke keer; dagen genoeg waarin er meer tranen zijn dan iets anders. Verdriet om verloren dierbaren, ons neefje, dierbaren die nu proberen kanker te overwinnen, verdriet om dierbaren die verdrietig zijn, enzovoorts. Toch proberen we elke dag het mooie, gelukkige en blije gevoel bij ons te laten komen. Herinneringen aan ons neefje waarbij we moeten lachen. En zo blij zijn dat hij er is geweest en wij hem hebben mogen kennen. Valt niet altijd mee, maar we zijn er best heel goed in geworden. 

Geen werk. Tijdje terug vriendinnenuitje. Met z'n vijven zijn we. Gezellig high tea. Ze vertellen en vertellen en ik geniet. Ze vertellen en vertellen en ik ben intens verdrietig! Opeens zegt één van hen, "Hebe, dit doet jou pijn hè..." Sja..... wat moet ik zeggen? Ja! Dat doet het! Zij staan nog vol in het leven en ik kan niks meer! Zó voelt dat op dat moment! Voel me zó ongelukkig! Voel tot in het diepst van mijn ziel wat ik mis aan mijn leuke werkende leven! Zó'n pijn! De afdelingsuitjes, kerstborrel, vakantieborrel, vakantieverhalen, eindejaarsborrel, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Werken is veel meer dan 'alleen maar' werken. Het geeft ook invulling aan je leven. Je bent van waarde. Voor je baas, ja, maar zeker ook voor je collega's én niet te vergeten voor jezelf. Ik heb me nooit voor kunnen stellen dat met pensioen gaan leuk zou zijn. Toch kwamen alle gepensioneerde collega's altijd met een grote grijns binnen om een praatje te maken. Snapte ik niks van. Jeetje, wat moet je toch de hele dag thuis doen? Je bent ook wel een keer klaar met poetsen, opruimen, wandelen, fietsen, uhhhh, wat dóe je dan nog? Hahahaha, ja, zo dacht ik. En nu? Nog steeds..... voor een deel dan. Wij vermaken ons over het algemeen uitstekend. Doen wat we leuk vinden en wat ik kan. We genieten. Van wat we doen. Van wat ik kán. Doen elke dag iets. En dit én dat is verleden tijd; het is nu of dit óf dat. Genieten van het feit dat ik er nog ben. Van het feit dat we samen zijn. We genieten. Genieten als we zeggen dat we vroeger nu (06.00 uur) opstonden om te gaan werken, als we ons nog lekker omdraaien en verder tukken. Hikken er zo'n beetje tegenaan als er weer een controle is. Zijn blij en nemen er eentje op (gebakje dus....) als de uitslag oké blijkt te zijn. We genieten van de dagen thuis waarop ik na de douche zó moe ben dat ik eigenlijk weer naar bed moet. Muziekje aan, boekje erbij (goh, na heel wat jaren lukt het me weer een boekje te lezen..... gedichten zijn gemakkelijker.....), pyamapak aan, pot thee, onderuit op de bank. Heerlijk! Echt, we hebben het fijn! Oprecht. Kei fijn. We máken het ons fijn. Maar....... En dat kunnen jullie ongetwijfeld nu zelf ook invullen........... Dat leuke leven? Wij weten wel wat leuker en fijner zou zijn. 

Heel veel liefs allemaal! xx Hebe