Afscheid nemen en opnieuw beginnen

Ik kon niet wegkomen gisteren. Ik wilde bij haar in de buurt blijven. Weggaan voelt als verraad. Wij gaan verder met ons leven; zij niet. Zij ligt daar, eenzaam in de koude grond. Mijn lieve vriendin. In een prachtige mand met een mooie wade om je heen. Bedolven onder de bloemen én een Hebe (Hebe is een plantje). Je straalt rust uit. Je ziet er tevreden uit. Heel mooi ben je. Dat beeld houden we in gedachten. Hoe mooi je bent nu je je hebt overgegeven aan wat onontkoombaar is. Voor mij ben je altijd mooi geweest. Je was gewoon een mooie vrouw. Een mooi mens. Van binnen en van buiten. Maar de pijn en vermoeidheid tekenden je gezicht. Maakten je soms ook prikkelbaar en opstandig. En ik weet dat ik in jouw ogen heb gezien dat jij óók wist dat het niet lang meer zou duren. Maar je zei: "Dit zal ook wel weer goed komen." En ik zei: "Allicht. Alle vertrouwen in." We keken elkaar aan en wisten allebei dat we niet de waarheid spraken........

Alle clichés komen voorbij.
Ze is goed af nu.
Nou ja, ze zou beter af zijn als ze niet ziek was geweest en gewoon nog gezellig bij ons kon zijn.
Eindelijk heeft ze rust.
Ja, inderdaad. Maar ze had veel liever nog een tijd actief met ons gefietst.
Ze hoeft niet meer te vechten.
Nee. Daar heeft ze sowieso nooit zin in gehad. Bovendien is kanker geen gevecht. Kanker onderga je. Vechten is een eerlijke strijd. Kanker niet.
Ze was het vechten moe.
Ja, klopt. Blijf echter vinden dat ze niet gevochten heeft. Ze heeft alle behandelingen ondergaan die haar de mogelijkheid gaven nog langer bij ons te zijn.
Ze heeft opgegeven.
??? Opgegeven? Ze heeft het nooit opgegeven. Nooit.
Ze heeft de strijd verloren.
Er was geen strijd. Ze was ziek. Ze werd behandeld. Haar lichaam was kapot. Ziek en beschadigd. Medicatie had geen effect meer.
Ze was zo dapper.
Ja...?? Dapper? Ze had geen keus. Is dat dapper? Ze dééd het dapper allemaal. Ja, echt wel. Ze onderging al die nare onderzoeken en behandelingen erg dapper. Maar zelf zei ze ook, ik ben niet dapper, ik heb geen keus. Als ze had kunnen kiezen, had ze zichzelf beslist 'niet ziek' gekozen. Ik ook. Wij allemaal denk ik zo. Toch?

Ik probeer me te troosten met een paar van deze clichés. Ze zijn me overigens niet nu allemaal ter ore gekomen. Gelukkig niet. Ze komen voornamelijk nu in mijn gedachten op. En ik zoek er één die ik vind passen. Waarvan ik wíl dat ie past. Om me te troosten? Ik denk het. Ik wil helemaal niet dat ze er niet meer is. En ik vind helemaal niet dat ze goed af is. Blèh... hoezo? Is doodgaan met 61 jaar goed af zijn? Ja, als..... Jaha..... ik weet het. Maar ik voel het niet zo. Ze had gewoon nog leuk en gezellig en fijn bij ons moeten zijn. Het is fijn dat ze nu geen pijn meer heeft. Het is fijn dat ze nu niet meer zo onvoorstelbaar moe is.
HET IS HELEMAAL NIET FIJN! Het is niet fijn. Het is niet fijn. Het is NIET fijn! HET IS NIET FIJN! Het is helemaal niet fijn iemand te moeten missen die je zó dierbaar is. Het is helemaal niet fijn iemand te moeten missen die nog zó graag bij ons was gebleven. Wat is kanker toch een klote-ziekte! Maar mens, tegen wie zeg je dat.......

We gaan weer verder. Doen dingen op de manier waarop zij dat gedaan zou hebben. Nooit koffie of thee zonder koekje. Of cake. Of gebakje. Doen wij nu ook niet. En hoe raar dat ook klinkt, het voelt goed het zo te doen. Niet nu dan maar geen lekkers bij de thee. Dat is nou nét wat ze niet gewild zou hebben. We snoepen en hebben het gevoel dat ze bij ons is. Alsof zíj ons vertelt wat we moeten doen. Dat is ook wel weer leuk; dat ze zó diep ín ons zit, dat je gewoon voelt dat ze bij je is. Ze zal altijd bij ons zijn. Ze verblijft in ons hart en krijgt daar alle warmte die ze de laatste jaren zo moest missen. Chemo-kou. Of hoe noem je dat? Ze werd alleen nog warm onder mijn dikke dekentje. Over haar gewone kleding droeg ze altijd nog een wollen sjaal. Speciaal voor haar gebreid; een grote driehoek die perfect om haar schouders past. Of een fleece-deken. Die komt verder over haar rug en armen en dat vindt ze ook fijn.
Het is zo bizar. Ze praat tegen ons terwijl ze er niet meer bij is. Ik hoor haar lachen en zie haar gezicht vrolijk naar me kijken. Nee, ik ben niet gek. Alhoewel..... licht prettig gestoord, was ook haar mening over mij. Gezellig licht prettig gestoord. Maar ik ben niet zo gek dat ik niet weet dat ze écht daar ligt op die mooie plek op de natuurbegraafplaats. Maar ze voelt zo dichtbij. Omdat ik dat wil. Denk ik. We hebben zoveel mooie herinneringen. Die roep ik op. Dat voelt fijn. Ze lacht. Ze kijkt. Ze kijkt niet.... als ik weer een foto wil maken.... Ze is er. Altijd. We dragen haar in gedachten altijd met ons mee. Morgen gaan we naar haar toe. Wilden vandaag al. Gaat het nog eens gebeuren om het niet alleen over diegenen te hebben die we zo node moeten missen?