Soms denk ik nog wel eens terug aan mijn 'vriend'

Ik zie er niet ziek uit. Ik gedraag me ook niet ziek. Maar ik bén het wel!
En dat laatste brengt me soms terug naar 'hoe het was'. Daarbij herinnering ik me natuurlijk al de schok van de diagnose, de eerste zo bizarre en ook indrukwekkende chemo, het enorme drama van de bestraling - beter gezegd het drama om überhaupt bestraald te kunnen worden omdat ik niet aangeraakt kan worden (ik stond letterlijk op doorbreken), het beetje ik dat er weer was volledig teniet gedaan door de stamceltransplantatie, mijn gammele ik weer thuis. Mijn steun en toeverlaat was (en is) natuurlijk mijn lieve man. Toch had ik er nóg een.......
En nu heb ik het over mijn ziekenhuisbed. Dat - voor mij - heerlijke bed heeft bijna 7 maanden in onze huiskamer gestaan. Klinkt het erg raar als ik zeg dat ik me daar ontzettend veilig voelde? Het bed was vele maanden mijn 'thuis'; mijn veilige haven waarvandaan ik langzaam kon oefenen om weer een beetje vooruit te kunnen. Ambulancemedewerkers hebben me geleerd hoe ik het omhoog en omlaag van dat bed kon gebruiken om er zelf in en uit te kunnen. Rollator dichtbij en ik had daarmee ineens weer een stukje vrijheid! Kon ik zelf naar het toilet! Dát was toch wel een klein feestje! Bovendien stond hij altijd voor me klaar. Letterlijk. Ik kon altijd van hem gebruik maken. Nou ja, ik móest altijd van hem gebruik maken, want ik kon verder niets. Ik kon niet staan, ik kon niet lopen, ik kon niet zitten, ik kon alleen maar onderuit hangen in mijn bed en liggen in datzelfde bed. Naar boven, trap lopen, kon ik onmogelijk. Dat heeft vele maanden geduurd. Mijn lieve lieve nicht heeft een lekker dik matras gebracht en dat hebben ze achter de bank gelegd. Voor mijn man. Sliepen we toch 'samen'......
Aan de stang aan de achterkant van het bed waaraan ook de beugel hangt, kan ik me vasthouden. En optrekken. Daaraan heb ik op enig moment dagelijks oefeningen gedaan. Ik kon mijn linkerbeen niet optillen. Met behulp van mijn bed heb ik geoefend en geprobeerd mijn spieren sterker te maken. Om daarmee mijn been te helpen; of hoe zeg je dat. Op het bloed na letterlijk bloed, zweet en tranen gekost! Gelukkig werkt mijn man in dit jaar nog, anders had hij het me vast verboden. Het deed zó zeer! Niet alleen aan mijn been, maar ook aan mijn rechterarm. Die 'deed' het uiteindelijk ook nog niet echt, maar daarmee moest ik me toch ook vasthouden. Met alleen links ging die vlieger niet op. Natuurlijk heb ik wel gezegd dat ik aan het oefenen was. Ook aan de oncoloog. Maar niet zo heel duidelijk hóe ik dat deed..... Pijn is maar pijn, zei ik altijd, en als ik daardoor weer zelf vooruit kan, dan zal het wel. Als ik één jaar kan doorwerken met zich geopenbaard hebbende Kahler (handvol gebroken ribben, rechterschouder en bovenarm in de kreukels en later ook een verzakte linker heup), nou dan kan ik dit ook. En ja, na afloop van mijn geploeter, is daar altijd weer mijn heerlijke bed. Hij omarmt me, warmt me en laat me bijkomen. Op het bed-tafeltje heeft mijn man 's morgens al van alles klaargezet. Vanzelfsprekend ook een en ander aan lekkers. Geen chocolade. Mijn lievelingseten. Hoe maf dat was, maar chocolade smaakte naar niks. Nou ja, dan hoef ik het ook niet. Gelukkig zijn er voldoende alternatieven....hihihi
Mijn noeste arbeid heeft uiteindelijk na een hele tijd succes.
De weg naar de achterdeur is versperd door het snoer van het bed. Omdat ik mijn linkerbeen niet kan optillen, kan ik daar niet overheen. En dus ook niet naar buiten. Nou, dat kan toch niet, want de drempel is nog hoger. Maar als de achterdeur open staat en een fijne stoel 'ervoor', dan kan ik binnen buiten zitten. Op het moment dat me dat eindelijk lukt, heb ik in mijn eentje lekker zitten huilen. De enige getuige daarvan mijn 'vriend'. En die heeft het aan niemand verklapt. Hij heeft me getroost. Want na afloop stond ie weer gewoon voor me klaar. 'Kom maar, kom maar bij van alle inspanning en emotie'. Geweldig zo'n vriend! Dekentje erover en ik val gelukkig in slaap. Als een murmeltier (bergmarmot).
Hoe gek het ook klinkt, ik heb nog vaak gewenst hem terug in de kamer te hebben. Nergens zo'n fijne plek om bij te komen. Het voelde in de huiskamer ook minder ziek. In de slaapkamer voelt het zieker. Al weet ik ook wel dat dat nergens op slaat. Ik kon ook helemaal niet naar boven, dus slaapkamer was sowieso geen optie. Maar misschien snap je wat ik bedoel. Soms zou ik nog graag dat veilige gevoel dat dit bed me gaf, terug hebben.